Γιατί επιλέξατε το έργο αυτό του Σαίξπηρ να ανεβάσετε;
Ήταν ένα έργο που μας κέρδισε από την πρώτη ανάγνωση! Μας κέντρισε το ενδιαφέρον και μας ενέπνευσε για παιχνίδι. Ξαναδιαβάζοντας και μελετώντας το συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε στα χέρια μας ένα κείμενο, εκ πρώτης όψεως κωμικό, αν και με πολλά σκοτεινά σημεία, ένα κείμενο που μιλούσε με διαφορετικό τρόπο στον καθένα μας, ένα κείμενο με ζουμί.
Θα δούμε κάτι καινούριο στο ανέβασμα αυτό;
Πρόκειται για ένα έργο σε πέντε πράξεις και με είκοσι δυο ρόλους. Κληθήκαμε να το μεταφέρουμε επί σκηνής με πρώτη ύλη μόνο πέντε ηθοποιούς και σκηνική αποτύπωση που δε θα ξεπερνούσε τη μιάμιση ώρα, επομένως η διασκευή που έχουμε κάνει είναι ισχυρή. Κρατήσαμε έναν κεντρικό άξονα, που φωτίζει το κομμάτι της ιστορίας που εμείς θέλουμε να διηγηθούμε, και φυσικά τους ρόλους που χρειάζονται για να ειπωθεί. Δεν προσπαθούμε να ανατρέψουμε τον Σαίξπηρ, απλά να πούμε με πολύ προσωπική ματιά μια ιστορία, αυτή που γενιόταν μπροστά μας κάθε φορά που πιάναμε το κείμενο στα χέρια μας. Αυτή ελπίζουμε να δείτε κι εσείς.
Πού αγγίζει το κλασικό αυτό έργο το σήμερα;
Τα κλασικά έργα θεωρούνται κλασικά ακριβώς γιατί είναι διαχρονικά κι ευτυχώς το «Με το ίδιο μέτρο» είναι ένα απ΄αυτά. Είναι από τα έργα που πραγματεύονται ζητήματα γύρω απ’ την ανθρώπινη φύση, γι’ αυτό το λόγο, πέρα από τις προφανείς διαφορές ανάμεσα σε δύο κοινωνίες με απόσταση 400 ετών, η ιστορία που θα δείτε θα μπορούσε κάλλιστα να περιέχει σύγχρονους ανθρώπους. Σε τέτοιου είδους κείμενα πολλές φορές αρκεί «απλώς» να πεις την ιστορία, κάτι που εντέλει δεν είναι και τόσο απλό.
Νους και σάρκα, ένστικτο και λογική, αγνότητα και λαγνεία: ποιο κυριαρχεί όταν ο άνθρωπος παλεύει ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι;
Ευτυχώς, κανένα! Άλλο κυριαρχεί για τον καθένα, ανάλογα με την πορεία που ακολουθεί και την ιδεολογία που "υπηρετεί". Το «είναι» περιέχει όλες τις ανθρώπινες ποιότητες, που κάθε στιγμή βρίσκονται εκεί, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Η διαφορά του απ’ το «φαίνεσθαι» είναι απλώς η διαφορά της αλήθειας απ’ το ψέμα. Η πάλη όμως ανάμεσα στην ουσία και την εικόνα κορυφώνεται και αποκαλύπτει την αλήθεια του καθενός μόνο όταν αυτός φτάνει στο απόλυτο δίλημμα. Άσπρο ή μαύρο. Καμία διέξοδος, καμία μέση λύση. Όταν όλα είναι ακραία και το κόστος της όποιας απόφασης τεράστιο. Τότε μόνο φανερώνεται αν το φαίνεσθαι ταυτιζόταν με το είναι ή αν απείχαν τόσο που να εκπλήσσει κι ο ίδιος τον εαυτό του.
Πόσο μοιάζουν τελικά ο «καλός» με τον «κακό»;
Είναι το ένα και το αυτό. Το ένα δεν υφίσταται χωρίς το άλλο. Ούτε σαν έννοια, αλλά ούτε και πρακτικά. Αυτό είναι ένα απ’ τα στοιχεία που μας άρεσε πολύ στο συγκεκριμένο έργο: παρόλο που οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας, παρόλο που οι συνθήκες που βιώνουμε και οι επιθυμίες μας είναι διαφορετικές, πάντοτε μας ενώνει η φύση μας· είμαστε όλοι απελπιστικά, αθεράπευτα και αιώνια θνητοί! Οπότε το μόνο που μένει είναι η αποδοχή όλων μας των εαυτών. Του γενναιόδωρου, καλόκαρδου, φιλικού, εχέμυθου, ανιδιοτελή αλλά ταυτόχρονα και του εγωιστή, μνησίκακου, κτητικού, ατομικιστή. Δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαστε όλα αυτά, υπό συνθήκες πάντα. Το να αρνούμαστε λοιπόν την ύπαρξη του κακού μέσα μας και να το καταπιέζουμε μην τυχόν βγει στην επιφάνεια, τελικά ίσως και να το τροφοδοτεί ακόμη περισσότερο. Όπως λέει και σ' ένα σημείο του έργου μιλώντας για το θάνατο: "Όσο προσπαθείς να φύγεις μακριά του, τόσο κοντύτερά του βρίσκεσαι".
Τι θέλετε να πάρει ο θεατής μαζί του φεύγοντας από την παράσταση;
Είναι περίεργο να έχει διδακτικό σκοπό μία παράσταση.. Και είναι άσχημο όταν αυτό γίνεται πρόδηλα και είναι αυτοσκοπός. Αυτό που ίσως θα θέλαμε να πάρει μαζί του ο θεατής είναι η διττή φύση των πραγμάτων, το γεγονός ότι τίποτε δεν μπορεί να οριστεί σωστά χωρίς κάποιο σημείο αναφοράς. Αν και το ο να δημιουργήσεις έστω σε κάποιον την ανάγκη να επεξεργαστεί λίγο ξανά αυτά που άκουσε, είδε και βίωσε και να μην τα ξεχάσει όλα πατώντας το πόδι του έξω απ'το θέατρο αποτελεί στόχο και όχι εύκολο.
Μελλοντικά σχέδια
Μελλοντικά σχέδια... Περιοδεία! Περιοδεία θα θέλαμε να κάνουμε με τις παραστάσεις μας, απλώς δεν έχουμε βρει ακόμα τα βανάκι των ονείρων μας. Πέρα απ’ αυτό, σκοπεύουμε να ανηφορίσουμε προς Θεσσαλονίκη, για κάποιες παραστάσεις μέσα στο Μάϊο, καθότι «γενέτειρα» της ομάδας και έδρα πολλών φίλων που ανυπομονούμε να συναντήσουμε και να δείξουμε τη δουλειά μας. Επιπλέον, υπάρχει θέληση απ’ όλους να συνεχίσουμε τη δουλειά πάνω στην προηγούμενή μας παράσταση «Κάτι Διαφορετικό» και ίσως να τη μεταποιήσουμε λιγάκι, για να κοινωνείται πιο εύκολα στο εφηβικό κοινό. Το νεανικό κοινό αποτελεί με κάποιο τρόπο στόχο για μια παράσταση που μιλά για τη διαφορετικότητα. Σε γενικές γραμμές, η ομάδα είναι τόσο ποικιλόμορφη και ανοιχτή σε προτάσεις, οπότε οι στόχοι πραγματικά εκτείνονται από project πάνω στην αρχαία τραγωδία εως αμιγώς κηνισιολοιγκά. Όρεξη για δουλειά να υπάρχει και από στόχους είμαστε πλήρεις!
Γεωργία Οικονόμου
