Καλησπέρα. Το έργο αναφέρεται σ’ ένα ζευγάρι που μένει στο κέντρο της σημερινής Αθήνας και παλεύει να φέρει εις πέρας την καθημερινότητα. Η φτώχεια κι ο εθισμός σε ουσίες, τους καθιστά έρμαια των αποφάσεων που δεν παίρνουν και τους κατατάσσει στην ολόκληρη «γενιά του καναπέ» των ημερών μας, που μένει με σταυρωμένα τα χέρια. Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για ένα κοινωνικό έργο, που παραπατά ανάμεσα στον ρεαλισμό της ζωής και την φόρμα του μιούζικαλ.

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής σας για να γράψετε ένα τόσο σκληρό έργο;

Θα μπορούσα να αναφέρω ένα σωρό «κουλτουριάρικους λόγους», αλλά δε θα το κάνω. Θα σας πω την αλήθεια. Ήμουν σε μία πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου, δεν είχα δουλειά, ήμουν πολύ πληγωμένη συναισθηματικά και το έγραψα. Το έγραψα πολύ γρήγορα, νομίζω μέσα σε δυόμιση μήνες. Όση μαυρίλα είχα στην ψυχή μου, την κατέθεσα σ’ ένα χαρτί. Και το χαρτί έγινε λόγος κι ο λόγος έγινε θέατρο. Σε αντίθεση με τους ήρωες μου, δεν αφήνω πράγματα γι’ αργότερα, γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή. Όταν καταλάβω πως έχω κάτι να πω στους συνανθρώπους μου, ψάχνω το μέσο με το οποίο θα το κάνω. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ένα ροκ μιούζικαλ και μάλιστα ένα μιούζικαλ με τραγούδια σπουδαίων Ελλήνων καλλιτεχνών, που η μουσική τους έχει γράψει ιστορία και τα τραγούδια τους είναι ποίηση! Και ως ομάδα είμαστε πολύ τυχεροί που οι περισσότεροι από αυτούς τους καλλιτέχνες έχουν στηρίξει την παράσταση. Πραγματικά, είναι μεγάλη τιμή για εμάς!

Καταπιάνεστε με θέματα όπως ο ρατσισμός και το HIV/AIDS. Δε ανησυχείτε μήπως σχολιαστείτε γι’ αυτό;

Όχι. Κατακρίνω τον ρατσισμό και δεν ντρέπομαι να το βροντοφωνάξω. Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι μαύρος, τετραπληγικός ή τρανς. Όλοι γεννηθήκαμε με τον ίδιο τρόπο, άρα είμαστε ίσοι. Φίλοι που διάβασαν το έργο ή το είδαν, με ρώτησαν τον λόγο που καταπιάνομαι με θέματα παλαιότερων δεκαετιών. Η απάντηση είναι πως αυτά τα θέματα δεν έχουν λυθεί. Μπορεί να ζούμε σε μια εποχή καλύτερης ενημέρωσης και επικοινωνίας λόγω ίντερνετ, μέσων κοινωνικής δικτύωσης και προηγμένης διαφήμισης, αλλά τα προβλήματα αυτά υπάρχουν ακόμα. Κυκλοφορώ στους δρόμους και τα βλέπω μπροστά μου! Όποιος πει το αντίθετο, μάλλον έχει κάτσει για πολύ καιρό στον «καναπέ» του.

Το μιούζικαλ έχει γίνει μόδα τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Πως θα το χαρακτηρίζατε ως καλλιτέχνης εξειδικευμένη στο είδος;

Είναι πολύ όμορφο που γίνονται προσπάθειες ν’ αναπτυχθεί το είδος στην χώρα μας, αλλά υπάρχουν δυσκολίες ακόμα. Το βασικό πρόβλημα βρίσκεται κυρίως στην εκπαίδευση. Εκτός από μεμονωμένους ιδιωτικούς φορείς, δεν υπάρχουν πανεπιστήμια ή ακαδημίες, ώστε να μπορέσει κάποιος να εξειδικευτεί στο μιούζικαλ, που συνδυάζει χορό, τραγούδι και υποκριτική. Όσο για τις παραστάσεις που ανεβαίνουν… του Έλληνα ό,τι του πλασάρεις θα το λατρέψει.

Πόσο δύσκολο είναι ν’ ανέβει μια παράσταση μιούζικαλ σε ένα ανεξάρτητο θέατρο;

Γενικά, είναι πολύ δύσκολο το να ανέβει μια οποιαδήποτε παράσταση στο ανεξάρτητο θέατρο. Ακόμα και σε καλύτερες εποχές, τα λεφτά πάντα βρίσκονταν στις θεσμικές σκηνές. Όσο για την εικόνα που έχει η πλειοψηφία του κόσμου, πως το μιούζικαλ έχει πούλιες και φτερά και πολλά φώτα και στρας, οφείλω να ομολογήσω πως σε αυτό φταίει κυρίως το ότι έτσι είναι τα περισσότερα απ’ τα γνωστά έργα, κυρίως του αμερικανικού ρεπερτορίου. Συνεπώς, έχουν δημιουργηθεί στερεότυπα.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε μέσα από την παράσταση;

Θα το ξαναπώ ότι η ζωή είναι μικρή και δεν πρέπει να αφήνουμε ούτε μια μέρα ανεκμετάλλευτη. Να θυμόμαστε πως μπορούμε να καταφέρουμε πιο πολλά απ’ όσα πιστεύουμε, να μη ρίχνουμε τις ευθύνες μας στον πιο αδύναμο κρίκο και πάνω απ’ όλα ν’ αγαπάμε αληθινά κι όχι για το συμφέρον μας.