Η αλήθεια είναι πως η παράσταση μας δημιούργησε μία σύγχυση, καθώς βγαίνοντας από το θέατρο αισθανθήκαμε ολίγον πελαγωμένοι και γεμάτοι ερώτηματα.
Προηγουμένως είχαμε διαβάσει στο δελτίο τύπου πως το έργο αυτό καταγράφει με συγκίνηση και λεπτό χιούμορ τους στρόβιλους της ερωτικής δίνης μέσα στην οποία περιπλέκονται ένα ή και περισσότερα ερωτικά τρίγωνα. Εμείς δίνη ούτε είδαμε ούτε βιώσαμε στην ερωτική περιπέτεια ενός νεαρού απελπισμένα ερωτευμένου με μια απόμακρη και ακατάδεχτη νέα, ωραία παντρεμένη γυναίκα, που βάζει τον καλύτερό του φίλο να μεσολαβήσει για χάρη του.
Τουναντίον είδαμε σκηνές ατάκτως τοποθετημένες σε μία πλοκή που προσπάθησε μεν να χωρέσει σχεδόν τα πάντα μέσα σε μόνο 75 λεπτά, αλλά που τελικά όχι μόνο δεν ανέπτυξε τίποτα, αλλά δεν έδωσε και την απαιτούμενη εσωτερική ένταση στους ήρωές της. Ακούσαμε μία μακρόσυρτη λυρική, σχεδόν ποιητική γλώσσα να βγαίνει από τα στόματα των ηθοποιών, αλλά δεν μας άγγιξε. Είδαμε επίσης ένα βαρύ στο βάθος του ρομαντικό εν μέρει σκηνικό, μπουχτισμένο στον καπνό, αλλά δεν μπήκαμε στην ατμόσφαιρα.
Τι έφταιξε σ΄όλο αυτό; Οι λόγοι έγκεινται αφενός μεν στην δραματουργική επεξεργασία του έργου και αφενός στην σκηνοθετική του οπτική, καθώς δεν υπήρχε μία σαφής κεντρική ιδέα πάνω στην οποία να χτιστεί η παράσταση. Πολλές φορές νιώσαμε πως βομβαρδιζόμαστε από πληροφορίες για τους ήρωες, όπως για το τι συνέβη στον πατέρα του Ορσέλιο και το Οιδιπόδειό του με τη μητέρα του, το alter ego του τον Ροσίνι με τον οποίο και άλλαξαν ρόλους, αλλά όλα αυτά έμεναν ατελή. Ακούσαμε ακόμη και βαρύγδουπες εκφράσεις που έκαναν την ανατομία των δεινών μας "Όλη η αρρώστια του αιώνα αυτού προέρχεται από δύο αιτίες, ο λαός που πέρασε τόσα και τόσα κουβαλάει στην καρδιά του δύο πληγές: Ότι εκείνο που ήταν δεν είναι πια κι εκείνο που θα ‘ρθει δεν έχει φτάσει ακόμη. Μη αναζητάτε αλλού το μυστικό των δεινών μας". Αλλά πραγματικά ούτε αυτό μας άγγιξε...
Αποκορύφωμα όλων; Οι απογοητευτικές ερμηνείες. Η Ξένια Καλογεροπούλου σ΄έναν ανύπαρκτο ρόλο, που δεν προσέφερε τίποτα απολύτως στην πλοκή και στους ήρωες. Η Μαριάννα - Ηλιάνα Μαυρομάτη στην πιο ατυχή ερμηνεία της σύντομης καριέρας της. Η φωνητική της έκφραση πολλά υποσχόμενη μεν, οι εκφράσεις του προσώπου της ανύπαρκτες δε, σχεδόν αμήχανες. Το σώμα της και οι κινήσεις της σφιγμένες. Τίποτα δεν πρόδιδε την ιδιοτροπία μιας κακομαθημένης γυναίκας που διεκδικεί το δικαίωμά της να αγαπάει... Ο Ντένης Μακρής και ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος στους εναλλασσόμενους ρόλους των Ορσέλιο και Ροσίνι ήταν άχρωμοι, σχεδόν αόρατοι με τον πρώτο να κερδίζει λίγο έδαφος με την υπερβάλλουσα τραγικότητά του και μόνο. Ο Χρήστος Σαπουντζής, πειστικός, αλλά φανερά διεκπαιρωτικός στο ρόλο του συζύγου της Μαριάννας και ακατανόητη η τραγική φιγούρα της Αλεξάνδρας Σακελλαροπούλου με τα ακατάληπτα γαλλικά της.
Ο μόνος που κατάφερε να διασωθεί ερμηνευτικά ήταν ο Γιώργος Παπαγεωργίου, που μας χάρισε μία πολύ καλή ερμηνεία ως Οκτάβιος, ιδιαίτερα στα τελευταία λεπτά της παράστασης, όπου συνειδητοποιεί ποιος ακριβώς είναι.
Αξίζει να δει κάποιος την παράσταση αυτή; Μάλλον όχι, υπάρχουν άλλες πολύ πιο ωραίες θεατρικές επιλογές αυτή την περίοδο στα Αθηναϊκά θέατρα.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
