Φόνισσα από την Εθνική Λυρική Σκηνή
Με βαθιά συγκίνηση παρακολουθήσαμε σε παγκόσμια πρώτη τη νέα όπερα του Γιώργου Κουμεντάκη, η οποία βασίζεται σ’ ένα από τα σπουδαιότερα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας, τη «Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Και λέμε με βαθιά συγκίνηση, γιατί νιώθουμε πως αυτή η απόδοση της Φόνισσας είναι το αποκορύφωμα της σύγχρονης νεοελληνικής θεατρικής/οπερατικής παραγωγής μας. Είναι ένα τεράστιο κατόρθωμα που θα πρέπει να μας κάνει να αισθανόμαστε υπερήφανους, γιατί μπορούμε ακόμη και σήμερα, την εποχή της κρίσης, την εποχή που η παράδοση έχει παραγκωνιστεί σε δεύτερη μοίρα, όχι μόνο να αντλούμε τα πολύτιμα στοιχεία της, αλλά να «πατάμε» πάνω σε διαχρονικά κείμενα του παρελθόντος και να τους δίνουμε νέα πνοή μεταφέροντάς τα στο σήμερα.
Αβελάρδος και Ελοϊζα του Γιάννη Καλαβριανού
Αυτή η δεύτερη εκδοχή της παράστασης του που παρουσιάστηκε στο θέατρο του Νέου Κόσμου έχει μεταμορφώσει ολοκληρωτικά κάτι που εξ αρχής έμοιαζε με χαμένη υπόθεση. Η άγνωστη στην Ελλάδα, αλλά αληθινή ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας αποκτά σάρκα και οστά με το μαγικό σκηνοθετικό ραβδί που κρατά στα χέρια του ο Γιάννης Καλαβριανός, ενώ οι Ελένη Κοκκίδου, ο Γιώργος Γλάστρας και η Χριστίνα Μαξούρη δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό ενσαρκώνοντας βαθιά τους ήρωες της ιστορίας. Πραγματικά σπάνια γινόμαστε μάρτυρες μιας τόσο μεγάλης αγάπης…
Κατερίνα σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη
Η ιστορία της Κατερίνας είναι πέρα για πέρα αληθινή. Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της διπολικής μητέρας του Αύγουστου Κορτώ. Η Κατερίνα έχει μόλις αυτοκτονήσει και αρχίζει να αφηγείται τη ζωή της. Στο θέατρο Θησείον «βγαίνει» από το βιβλίο της και έχει τύχη να πέσει στα χέρια δύο εξαιρετικά ταλαντούχων ανθρώπων. Του Γιώργου Νανούρη, που τη διασκεύασε και τη σκηνοθέτησε και της Λένας Παπαληγούρα, που της έδωσε σάρκα και οστά με τρόπο συγκλονιστικό. Να τη δείτε την παράσταση αυτή. Γιατί για ένα περίεργο λόγο θα αισθανθείτε πως την γνωρίζετε ήδη και θα μπείτε σε μια αλλόκοτη διαδικασία ενδοσκόπησης…
Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο- Ομάδα Ιδέα
Μπορεί αλήθεια κάποιος σήμερα να προσδώσει κάτι ξεχωριστό σ' ένα τόσο κλασικό κείμενο; Μπορεί να το «πιάσει από τα μαλλιά», να το σεβαστεί απόλυτα, να τηρήσει την πλοκή του, να το φέρει στην εποχή μας και να χαρίσει τη συγκινητική του κάθαρση στο κοινό; Η απάντηση είναι πως ναι. Η δουλειά της ομάδας Ιδέα απέδειξε περίτρανα πως Σέξπιρ μπορεί να ανεβάσει κάποιος ακόμη και με δύο ηθοποιούς, χωρίς σκηνικά και κοστούμια. Μόνο με το ταλέντο του, την ευρηματικότητά του και τη βαθιά γνώση του κειμένου.
Ο Κώστας Γάκης, ο Κωνσταντίνος Μπιμπής και η Αθηνά Μουστάκα μάς χάρισαν μια από τις καλύτερες θεατρικές εκπλήξεις των τελευταίων ετών. Σαν σύγχρονα φαντάσματα, εμβόλισαν το σεξπιρικό κείμενο με γενναίες δόσεις καθημερινότητας, χωρίς ούτε μια στιγμή να χάσουν το μέτρο, τόνισαν το ιλαρό του στοιχείο με αξιοζήλευτη χειρουργική λεπτότητα και στο τέλος το απογείωσαν μοναδικά, αφημένοι στο τραγικό τέλος των ηρώων και στην πεμπτουσία των υψηλών νοημάτων του έργου.
Θείος Βάνιας σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ
Η παράσταση αυτή αποτελεί σκηνοθετική και υποκριτική σπουδή πάνω στο έργο του Τσέχωφ. Ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας γράφει με τέτοιο τρόπο που θα νόμιζε κανείς πως …αυτοσκηνοθετείται. Σ΄αυτό το πλαίσιο κινούμενη, η Λίλλυ Μελεμέ σεβάστηκε απόλυτα το κείμενο και μας χάρισε μία καθαρόαιμα τσεχωφική παράσταση, μία παράσταση που αναδεικνύεται ο πολυεπίπεδος ψυχισμός των ηρώων, μία παράσταση που θα μπορούσε την ίδια στιγμή να χαρακτηριστεί κλασική, αλλά και εξαιρετικά σύγχρονη. Γιάννης Φέρτης, Στέλιος Μάινας, Αλεξία Καλτσίκη δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας….
Περσινή Αρραβωνιαστικιά απο τους Elephas Tiliensis
Ένα μικρό και εξαιρετικά πολύτιμο διαμάντι είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε στο δώμα του θεάτρου του Νέου Κόσμου. Μια καταβύθιση στην αρχέγονη παιδική μας ηλικία και στα ακατανόητα συναισθήματά της, στο μυστηριώδες του κόσμου, στην έννοια της ίδιας μας της ζωής και στον έρωτα. Και όλα αυτά κάτω από το περίβλημα της παιδικής αθωότητας, της αγνότητας και κυρίως της άδολης αγάπης. Ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου έδωσαν μία ξεχωριστή πνοή στο αριστοτεχνικά γραμμένο κείμενο της Ζατέλη. Υπό τη δική τους σκηνοθετική οπτική, η θεατρική του διασκευή ανάβλυζε σφρίγος και φρεσκάδα από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό…
Οδύσσεια από τους Patari Project
Αλήθεια, πιστεύετε πως γίνεται πέντε άνθρωποι να αναπαραστήσουν μια ιστορία πάνω σε μία πλατφόρμα 1 X 1,60, 75 εκατοστά πάνω από το έδαφος; Και για να κάνουμε την ερώτηση λίγο πιο δύσκολη, πιστεύετε πως αυτοί οι πέντε ηθοποιοί θα μπορούσαν να ανεβάσουν ολόκληρη την Οδύσσεια του Ομήρου, χωρίς κοστούμια, εφέ και φωτισμούς; Όχι δεν πρόκειται περί υπερεαλιστικού αστείου υψηλής κουλτούρας, αλλά για την ρεαλιστική πραγματικότητα της Σοφίας Πάσχου και της ομάδας Patari Project που έχουν αποφασίσει να κάνουν τα αδύνατα δυνατά αφήνοντάς μας με το στόμα ανοιχτό…
Αχ των Bijoux de Kant
Το αξιοθαύμαστο με τους συντελεστές της ομάδας Bijoux de Kant, είναι πως κάθε φορά που θα αναλάβουν να δώσουν τη δική τους εκδοχή στα πάθη και τις εξομολογήσεις γνωστών ηρώων (όπως έγινε με τη "Ramona Travel", που θα μπορούσε να είναι η Μπλανς Ντιμπουά του Βορρά, αλλά και με τη "Στέλλα Travel: Η γη της Επαγγελίας"), θα τους απογειώσουν και θα δε θα δώσουν τίποτα παραπάνω από την πραγματική ουσία.
Έτσι έγινε και με την τελευταία τους παράσταση «Αχ». Συγκινηθήκαμε με τον έξυπνο τρόπο που διασκεύασαν το κείμενο και σκηνοθέτησαν την ιστορία σαν ένα σκοτεινό πίνακα που επιστρέφει συνεχώς στην αρχική του μορφή.
Μεγάλη Χίμαιρα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου:
Οι θεατρικές, αλλά και κινηματογραφικές μεταφορές βιβλίων είναι πάντα μια δύσκολη υπόθεση γιατί δεν μπορείς πάντα να πετύχεις την ατμόσφαιρα των σελίδων. Η ιστορία της Γαλλίδας Μαρίνας η οποία ερωτεύεται έναν Έλληνα ναυτικό και ζει με την μητέρα του στο νησί του, όσο εκείνος ταξιδεύει, έχοντας παράλληλα μια ιδιαίτερη σχέση με τον διαννοούμενο αδερφό του, έχει στιγματίσει την ελληνική λογοτεχνία. Ο Δημήτρης Τάρλοου, ο εγγονός του Καραγάτσα, ανέλαβε το πετυχημένο του θεατρικό ταξίδι.
Αέρινη, δυναμική, εύστοργη και γεμάτη ασίγαστο πάθος η Αλεξάνδρα Αϊδίνη από το πρώτο λεπτό που εμφανίστηκε στα ρετρό σελουλόιντ, εξωτερίκευσε όλες τις συναισθηματικές καταστάσεις της ηρωίδας. Μέσα σε δύο ώρες και κάτι, μεταμορφώθηκε από ένα αφελές κορίτσι σε μία ώριμη γυναίκα που φαντάζονταν αλλιώς τη ζωή της και παρασύρθηκε από τον έρωτα καταλήγοντας σ'ένα συναισθηματικό ναυάγιο.
Διαβολιάδα από την ομάδα Ubuntu
Οι Ubuntu ανέλαβαν ένα πολύ δύσκολο έργο και το παρουσίασαν στη σκηνή του Bios σα να είναι βγαλμένο από τις σελίδες ενός κόμικ, χωρίς όμως να γίνουν καρικατούρες. Οι κωμικοτραγικές καταστάσεις στον εργασιακό χώρο που περιγράφει το μυθιστόρημα (το οποίο έχει γραφτεί πάρα πολλά χρόνια πριν) δεν απέχουν και τόσο πολύ από το σήμερα και ο θίασος σεβάστηκε το κείμενο και το έφερε στη σύγχρονη εποχή.
Αίματα από τους Vasistas
Τα εξοχικά με τους σαγρέ τοίχους, η εικονική ευημερία, οι σπατάλες, οι κιτς υπερβολές , το κλασσικό βόλεμα, μία πληγή που δεν κλείνει, όλες οι νοσηρές πλευρές της ελληνικής νοοτροπίας και του Έλληνα που πίστευε ότι τα είχε όλα και τίποτα τελικά. Ο Ευθύμης Φιλίππου (Κυνόδοντας, Άλπεις, Lobster) γέμισε "Αίματα" την ομάδα Vasistas, γράφοντας ίσως το καλύτερο του έργο μέσω της αλληλογραφίας δύο φίλων, οι οποίοι παρουσιάζουν μια Ελλάδα που κάνει πως δε βλέπει ποτέ τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Η Αργυρώ Χιώτη ανέλαβε τη σκηνοθεσία.
Η άψογη συνεργασία της ομάδας με τον συγγραφέα απογειώθηκε στη Μικρή σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, μάζεψε πολλά χειροκροτήματα και είχε έναν ευρωπαϊκό αέρα που συναντάς σε πολύ λίγες ελληνικές, θεατρικές ομάδες. Τους θαυμάσαμε γι' άλλη μια φορά και περιμένουμε την επόμενη φορά που θα βρεθούμε στην κερκίδα τους.
Passport Project του Γιάννη Κωσταρή
Σκηνοθεσία: Βαλεντίνη Σιόβα
Ο Γιάννης Κωσταρής με τον άνθρωπο-ορχήστρα Απόστολο Καλτσά στο μπάσο (κι όχι μόνο) και καλεσμένο εκείνη τη μέρα τον κρουστό Soli Barki, μέσα από εύστοχα κείμενα (γραμμένα από τον πρώτο) και τραγούδια που έχουν αφετηρία τη μετανάστευση και μέχρι να φτάσουν στον τερματισμό σχολίασαν τη νοσηρή κατάσταση της χώρας.
Χρησιμοποιώντας πάντα το “εμείς” επιρρίπτοντας ευθύνες σε όλους μας, όπως ισχύει άλλωστε, κι όχι παίζοντας το γνωστό, γελοίο παιχνίδι όπου κανείς δεν παραδέχεται τα λάθη του λέγοντας απλά πως φταίει κάποιος άλλος, λένε την ιστορία ενός μετανάστη που δεν έγινε ποτέ ευπρόσδεκτος, γνώρισε την εκμετάλλευση και την υποκρισία όπου κι αν βρέθηκε και πάλεψε να μη χάσει τον εαυτό του με τυπικά χαρτιά στις τσέπες.
Γεωργία Οικονόμου - Κική Παπαδοπούλου
