Οι διαφορετικές επιλογές των ανθρώπων αυτών του πνεύματος, όπως θα δείτε συνιστούν σίγουρα μία ιδιαίτερη ομάδα βιβλίων που σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα για τους λόγους που οι ίδιοι οι συγγραφείς εξηγούν…
Στον Αλέξη Σταμάτη άρεσε το «Σανσετ Παρκ» του Πολ Όστερ (εκδόσεις Μεταίχμιο) για την υπονόμευση που κάνει στην αφήγηση, σπάζοντας βασικούς κανόνες, ενώ ταυτόχρονα διηγείται μια σαφέστατη ιστορία και το «Οι χείμαρροι της άνοιξης» του Ερνέστο Χέμινγουεϊ (εκδόσεις Καστανιώτη), γιατί ενώ είναι γραμμένο με στόχο να ... απορριφτεί μια και παρωδεί συνειδητά ένα βιβλίο του Σεργουντ Άντερσoν, είναι ταυτόχρονα ένα πανέξυπνο γοητευτικό και πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα - το πρώτο μυθιστόρημα άλλωστε του μεγάλου συγγραφέα.
Ο Θανάσης Χειμωνάς ξεχώρισε «Το Αίμα νερό» του Χάρη Βλαβιανού (εκδόσεις Πατάκης), γιατί με το πρώτο πεζογράφημα του σε καθηλώνει από την αρχή ως το τέλος. Πολλές ιστορίες, εικόνες, συναισθήματα. Μια ολόκληρη ζωή περνά μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη. Παράλληλα, το «Η Βίκτωρια δεν υπάρχει» του Γιάννη Τσίρμπα (εκδόσεις Νεφέλη). Ένα ταξίδι με το τρένο. Η πλατεία σύμβολο. Νουβέλα; Συλλογή διηγημάτων; Κοφτερή γλώσσα που περιγράφει γλαφυρά την Ελλάδα του σήμερα.
Ο Αυγουστος Κορτώ φέτος λάτρεψε το 'Ένα καπρίτσιο' του Τζων Φόουλς (Εστία) για την ανεξάντλητη, σκοτεινή φαντασία του μάγου αυτού της λογοτεχνίας, και την «Τριλογία του Βερολίνου» του Φίλιπ Κερ (εκδόσεις Κέδρος) για την αναβίωση μιας ολόκληρης εποχής μέσα από μιαν αφήγηση καταιγιστικής δράσης.
Στον Δημήτρη Σωτάκη άρεσε ιδιαίτερα «Ο θησαυρός του χρόνου» το τελευταίο μυθιστόρημα του Μένη Κουμανταρέα (εκδόσεις Πατάκη) γιατί πρόκειται για ένα βιβλίο εξομολόγηση, που ξεδιπλώνει το συγγραφικό χάρισμα ενός κλασικού Έλληνα συγγραφέα και το «Κανείς δεν άναβε τα φώτα» του Φελισμπέρτο Ερνάντες, μία πολύτιμη συλλογή διηγημάτων, από έναν σπουδαίο-αν και όχι γνωστό στο ελληνικό κοινό-λατινοαμερικάνο συγγραφέα,κείμενα γεμάτα οξύ πνεύμα, χιούμορ και παραδοξότητα.
Ο Χρήστος Αστερίου ξεχώρισε το βιβλίο μινιατούρα «Τα μαλλιά του Φιν» της πρωτοεμφανιζόμενης Εύας Στεφανή (Εκδόσεις Πόλις) που στεγάζει σύντομες ποιητικές πρόζες με την φύση κεντρική πρωταγωνίστρια. Η συγγραφέας καταλύει κάθε ρεαλιστική σύμβαση και ποιεί ένα δικό της κόσμο με ελάχιστες μόνο λέξεις. Κάτω απ’ τον λεπτό πάγο της πρώτης ανάγνωσης χάσκει ένα αχαρτογράφητο βάραθρο. Παρά την παραπλανητική παιδικότητα της αφηγηματικής φωνής και το πικρό, διάχυτο χιούμορ είναι προφανές πως έχουμε να κάνουμε με μια αξιανάγνωστη σπουδή θανάτου.
Παράλληλα, πρότεινε το «Μακ Τιγκ. Μια ιστορία από το Σαν Φρανσίσκο» του Φρανκ Νόρις (Εκδόσεις Gutenberg), ένα γερό μυθιστόρημα αυθεντικού αμερικανικού νατουραλισμού, στο οποίο ο Frank Norris χρησιμοποιεί όλες τις τεχνικές της αντίστοιχης ευρωπαϊκής σχολής όπως τις γνωρίσαμε από τον Ζολά και τον Χάουπτμαν. Η καταγραφή προσώπων και δράσης είναι λεπτομερής και ουδέτερη. Αναδεικνύονται καίρια ζητήματα της εποχής όπως ο αλκοολισμός, η κληρονομικότητα και η αναπόδραστη μοίρα. Στην ιστορία του γιγαντόσωμου Μακ Τιγκ και της συζύγου του ο Norris περιγράφει με μαεστρία τα πάθη, τις αδυναμίες και τα δεινά της μεσαίας αμερικανικής τάξης στο γύρισμα του 19ου αιώνα αποτελώντας μια από τις πιο ευχάριστες αναγνωστικές ανακαλύψεις της χρονιάς.
Η πρωτοεμφανιζόμενη Λουκία Μανώκα στα αγαπημένα της βιβλία για το 2014 συγκεταλέγει το «Και τα βουνά μίλησαν» του Καλέντ Χοσεϊνί, γιατί η δεξιοτεχνία του συγγραφέα στην περιγραφή ενός περίπλοκου κόσμου της πατρίδας του, είναι μοναδική και σαγηνεύει τον αναγνώστη. Άλλωστε οι χαρακτήρες που περιγράφονται και τα έντονα συναισθήματα μπορεί να αφορούν πολιτιστικά και ιστορικά στο μακρινό Αφγανιστάν, αλλά ταιριάζουν θαυμάσια και στο τοπίο οιασδήποτε χώρας. Διότι η αγάπη, η αυτοθυσία, η αφοσίωση, η μοναξιά αλλά και η προδοσία που αναδύονται από την αφήγηση δεν έχουν σύνορα. Αγγίζουν όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φυλής και εθνικότητας. Το ίδιο και η πίκρα για ανεκπλήρωτα όνειρα, η επιθυμία φυγής από την καταπίεση και η νοσταλγία που νιώθει κάποιος για τον τόπο καταγωγής του σίγουρα είναι συναισθήματα που βασανίζουν μεγάλο ποσοστό της ανθρωπότητας.
Παράλληλα, προτείνει τη «Καρδερίνα» της Ντόνα Ταρτ (εκδόσεις Λιβάνη) για τα τα ευρηματικά στοιχεία πλοκής και το μωσαϊκό ανθρωπίνων χαρακτήρων, που δεν περιγράφονται απλά, αλλά αναλύονται πειστικά σε βάθος με ωριμότητα. Θυμίζει κλασσικό μυθιστόρημα αλλά τα προβλήματα, που μαστίζουν την ανθρωπότητα εδώ και αιώνες, όπως ο εθισμός σε ουσίες, ο τζόγος, η απάτη, συμπεριλαμβανομένης και της τρομοκρατίας, προβάλλονται στο πνεύμα της σύγχρονης εποχής. Με τις αριστοτεχνικές εναλλαγές προσώπων και τοπίων και την έξοχη αφήγηση που καθηλώνει τον αναγνώστη, το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα παρά το πλήθος των σελίδων του.
Στον πρωτοεμφανιζόμενο Δαμιανό Χατζημηνά, το βιβλίο του οποίου "Οι τρομοκράτες του Ονείρου" δημιούργησε ιδιαίτερη αίσθηση και μπήκε στη long list του Athens Prize Literature, άρεσε ιδιαίτερα η «Ανάσταση του Μάικλ Τζάκσον» του Δημήτρη Σωτάκη (εκδόσεις Κέδρος) για τον τρόπο που το ρεαλιστικό εμπλέκεται με το σουρεαλιστικό στοιχείο και ιδιαίτερα για τον τρόπο που ο συγγραφέας σχολιάζει το ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στην εποχή μας, την κατάθλιψη. Παράλληλα, προτείνει τη «Λέσχη των Αθεράπευτα Αισιόδοξων» του Ζαν-Μισέλ Γκενασιά (εκδόσεις Πόλις), γιατί με τις περιγραφές του μας μεταφέρει νοερά στο Παρίσι του ’60, ενώ παράλληλα εξιστορεί ιστορικά γεγονότα μέσα από τα βιώματα των ηρώων του βιβλία κάνοντας έμμεσα έναν εύστοχο πολιτικό σχολιασμό.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
