Μια παράσταση πολυαναμενόμενη, όχι μόνο λόγω του νεαρού της ηλικίας του σκηνοθέτη που τόσο έχει ξεσηκώσει έριδες και σχόλια από μία μερίδα «ειδημόνων», αλλά και λόγω της δεδηλωμένης σκηνοθετικής του επιλογής να μοιράσει το ρόλο του Προμηθέα στον ίδιο και την Στεφανία Γουλιώτη, μία από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της….
Όλα έδειχναν εξαρχής πως η βραδιά θα διέφερε από τις συνηθισμένες Επιδαύριες, καθώς δεν είδαμε να αστράφτει ούτε ένα φλας στις πρώτες κερκίδες. Οι επίσημοι απουσίαζαν παντελώς. Η νέα ελληνική γενιά για πρώτη ίσως φορά είχε την τιμητική της στο κοίλον του θεάτρου.
Στην ορχήστρα δέσποζε ένα ξαπλωμένο ξύλινο ομοίωμα του Προμηθέα, ένα ξόανο πάνω στο οποίο διαδραματίστηκε μεγάλο μέρος της παράστασης . Έναρξη και 8 μαθητές με ατσαλάκωτες σχεδόν μαθητικές φορεσιές παίρνουν θέση πάνω σε οχτώ ξύλινα βάθρα- "λογεία" περιμετρικά του ξοάνου, υποδηλώνοντας πως θα δούμε μία διαφορετική ανάγνωση της Αισχύλειας τραγωδίας, μία φρέσκια ανάγνωση της νεότερης ελληνικής γενιάς, αυτής που για κάποιους ακόμη κάθεται στα… θρανία.
Και δεν πέσαμε έξω. Ο Έκτορας Λυγίζος πήρε το ρίσκο να αναμετρηθεί στην Επίδαυρο με τον ογκόλιθο του Προμηθέα Δεσμώτη και εν μέρει πέτυχε. Αυτός ο Προμηθέας Δεσμώτης δεν είχε πρωταγωνιστή, δεν είχε κορυφώσεις και εξάρσεις. Δεν είχε χορικά ούτε φωτισμούς. Έμοιαζε περισσότερο με απαγγελία γεγονότων, είχε υποκριτές αλληλοσυμπληρούμενους, αλληλοβοηθούμενους και διακρινόταν από μία ξεχωριστή συλλογικότητα, ή μάλλον δυαδικότητα, που αρχικά μαγνήτισε και εντυπωσίασε, όσο όμως περνούσε η ώρα απορροφούσε ένα μεγάλο μέρος της δυναμικής της παράστασης, αποσυντόνιζε και κούραζε τους περισσότερους, κυρίως τους μη διαβασμένους θεατές, που χάνονταν στις λέξεις.
Αν το ευφυές αυτό εύρημα της διπλής διανομής είχε εφαρμοστεί μόνο πάνω στον Προμηθέα, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν σίγουρα πιο στοχευμένο και διαφορετικό…
Οι ερμηνείες όλων των υποκριτών ήταν εξαιρετικές, ο ρυθμός και η εκφορά του λόγου τους υποδειγματική, η κίνησή τους άπταιστα χορογραφημένη. Αποκορύφωμα το δίδυμο Λυγίζου- Γουλιώτη στο ρόλο του Προμηθέα. Οι δύο ηθοποιοί διαδέχονταν ο ένας τις ανάσες του άλλου μοναδικά, φέρνοντας τον τραγικό ήρωα πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα, κυριολεκτικά τον ξεψάχνισαν ως προσωπικότητα και τον έκαναν να συνειδητοποιήσει απόλυτα το βάρος της προσωπικής του ευθύνης και επιλογής. Ο Θάνος Τοκάκης ως Ηφαιστος, Κράτος και Ερμής απέδειξε για άλλη μια φορά το μεγάλο υποκριτικό του ανάστημα, η Άννα Μάσχα έδωσε μία ιδιαίτερα δυναμική ερμηνεία ως Ωκεανίδα, ενώ η Δήμητρα Βλαγκοπούλου, ως Ιώ, μας κέρδισε, ιδιαίτερα τις στιγμές του ασυγκράτητου οίστρου της.
Κορυφαία σκηνή της παράστασης σίγουρα η τελευταία, εκεί που τα φώτα χαμήλωσαν σταδιακά μέχρι που έσβησαν τελείως και ο Αισχύλειος λόγος έφτανε στ΄αφτιά μας καθάριος, κελαρυστός, σχεδόν μεταφυσικός υπενθυμίζοντάς μας τα μεγάλα νοήματα, αλλά και τη μεγάλη αδικία που υπέστη ο ήρωας.
Τελικά άξιζε να πάει κάποιος στην Επίδαυρο να δει αυτόν τον Προμηθέα Δεσμώτη; Ναι, ιδιαίτερα αν είχε δει και άλλα ανεβάσματα της ίδιας τραγωδίας, αν ήταν υποψιασμένος. Για κάποιον «άπειρο» ίσως η εμπειρία αυτή ήταν κουραστική , όχι όμως λιγότερο ξεχωριστή…
Γεωργία Οικονόμου
