Είναι εκείνη η μπάντα που όσες φορές την έχουμε δει, φεύγουμε μ’ ένα χαμόγελο παραπάνω και σου δίνουν την εντύπωση πως μπορούν να προσαρμοστούν σε όποια σκηνή και να ανέβουν. Τραγουδούν στοιβαγμένοι σε ασανσέρ, φτιάχνουν κινηματογραφικά soundtrack απ’ τα κόκαλα βγαλμένα, κάνουν πετυχημένες διασκευές και τιγκάρουν με χρώματα κι ωραίο χιούμορ τις εμφανίσεις τους.
Οι Burger Project κάθε Σάββατο στον Ελληνικό Κόσμο φωνάζουν «Μαμά θα κάνω μπάντα» σε μία πανέξυπνη κι απολαυστική συναυλιοπαράσταση που μαθαίνει σε παιδιά και γονείς τις βασικές έννοιες της μουσικής μέσα από παιχνίδια, τραγούδια, παραμύθια κι αυτοσχεδιασμούς και θέλεις να ζητήσεις encore ό,τι ηλικία και να είσαι. Βρεθήκαμε ένα απόγευμα εκεί με τον φωτογραφικό φακό και το rec στο κόκκινο και τα παρακάτω είναι όσα κρατήσαμε…
Φωτογραφίες/συνέντευξη: Κική Παπαδοπούλου
Πώς προέκυψε το «Μαμά θα κάνω μπάντα»
Mosch Holiday: Η αφορμή ήταν μία πρόταση που μας έγινε από τον Ελληνικό Κόσμο να κάνουμε κάτι για τα παιδιά στα πλαίσια των καλοκαιρινών εκδηλώσεων. Οπότε φτιάξαμε μια γρήγορη δομή μουσικής παράστασης και τελικά άρεσε και στα παιδιά και σ’ εμάς.
Πρώτη φορά δημιουργία συναυλίας για παδιά
General Con Zou: Δεν είχαμε ξανακάνει κάτι για παιδιά αλλά έχουμε παίξει σε πολλά βαφτίσια!
Διαδικασία των προβών
General Con Zou -Θέλαμε να πούμε στα παιδιά πως αντιλαμβανόμαστε τη μουσική εμείς κι αυτό έπρεπε να το προσαρμόσουμε με κάποιο τρόπο ώστε να μπορεί να γίνει αντιληπτό. Δηλαδή να μην έιναι ακαδημαϊκό ούτε του στυλ βγαίνει ένα κλόουν και κάνει το σόου του. Η ιδέα όμως αρχικά ήταν οι βασικές έννοιες της μουσικής και τι πρέπει να ξέρει ένα παιδί αλλά και οι γονείς τελικά γιατί πολλοί δεν γνωρίζουν.
Πολλές φορές οι παιδικές παραστάσεις και συναυλίες παρεξηγούνται γιατί υποτιμούν τη νοημοσύνη των παιδιών.
Al the X King: Ισχύει κι αυτό επικρατεί γενικά στην κοινωνία με όλα. Τα παιδιά δεν υποτιμώνται, καταλαβαίνουν τα πάντα απλά θέλουν τον τρόπο τους.
General Con Zou: Δεν τα αντιμετωπίζουμε ακριβώς σαν παιδιά γιατί έτσι μας βγαίνει κιόλας. Δεν κάνουμε καμία προσπάθεια να το προσαρμόσουμε αλλά όπως θα κάναμε μία συναυλία για μεγάλους έτσι κι εδώ βλέπεις αυτό που είμαστε. Οι μόνες προσαρμογές είναι ας πούμε να μην είναι πολύ δυνατά η μουσική, να μην έχουμε περίεργα θέματα αλλά σε καμία περίπτωση δε σκεφτόμαστε ότι απευθυνόμαστε σε παιδάκια.
Όταν είχατε πει στις μαμάδες σας ότι θα κάνετε μπάντα...
Al the X King: Εμένα το πήρε καλά σε αντίθεση με τον μπαμπά μου αλλά δεν πειράζει! Φρίκαρε λίγο που δεν θα ήμουν σε κάποιο γραφείο και άλλα παρόμοια αλλά πήγαν καλά τα πράγματα.
Mosch Holiday: Εμένα το αντίθετο. Η μαμά μου αγχωνόταν πιο πολύ!
General Con Zou: Δε νομίζω ότι οι γονείς το παίρνουν αυτό χαλαρά, πάντα πανικοβάλλονται λίγο. Γιατί όταν είσαι μικρός πάντα περιμένουν απο σένα να είσαι καλός στο σχολείο, να συζητάς τι θα σπουδάσεις, τι δουλειά θα κάνεις και ξαφνικά βλέπουν ένα παιδί να μην ασχολείται μ’ αυτά αλλά συζητάει πότε θα κάνει πρόβα, για τις συναυλίες που θα κάνει, να δει τους φίλους του να παίξουν μουσική το 90% των γονιών το παίρνουν λίγο περίεργα.
Δεν το θεωρώ λογικό αλλά το καταλαβαίνω επειδή έτσι είναι η κοινωνία, ο κόσμος, το σχολείο. Ας πούμε το σχολείο σε θέλει να τελειώσεις τα μαθήματα σου, να πας στο πανεπιστήμιο μετά να το τελειώσεις κι αυτό και να πας σε μια δουλειά. Δηλαδή δε μπορούν να σκεφτούν ότι μπορεί ν’ ακολουθήσεις έναν άλλον δρόμο κι επίσης σε καμία περίπτωση δε θεωρώ ότι δε δουλεύουμε. Μπορεί να δουλεύουμε και περισσότερο από κάποιον που δουλεύει σ’ ένα γραφείο.
Πώς μπορεί να αλλάξει η ελληνική νοοτροπία.
General Con Zou: Την ασφάλεια σκέφτονται γιατί θεωρούν πως αν είσαι σε μία «κανονική» δουλειά την έχεις ενώ αν είσαι μουσικός δεν την έχεις γιατί δεν ξέρεις που θα είσαι κάθε φορά και πώς θα καταλήξεις. Πολλοί μουσικοί είναι άτυχοι και δεν τους έρχονται τα πράγματα όπως τα περιμένουν.
Mosch Holiday: Πιστεύω πως έχει αλλάξει πολύ το σκηνικό στην Ελλάδα και τώρα πλέον έχεις την ευκαιρία σαν μουσικός να εκφραστείς με πιο πολλά μέσα. Θυμάμαι πιο παλιά όταν συζητούσα με τον καθηγητή μου στα ντραμς που είχε συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες, έπαιζε σε σκυλάδικα όλα τα χρόνια γιατί αυτό επικρατούσε τότε. Όμως τώρα μπορείς να κάνεις κι άλλα πράγματα και όσο για την έννοια την ασφάλειας πού υπάρχει; Δεν υπάρχει πια σε κανέναν τομέα. Είναι αυτό που έλεγαν παλιά οι γονείς «Πάρε ένα πτυχίο και κάνεις ό,τι θες μετά» αλλά ποιος ο λόγος να χάσεις τόσα χρόνια για να κάνεις κάτι που ουσιαστικά δε θες; Μετά πάει το τρένο, το 'χασες.
General Con Zou: Όλο το εκπαιδευτικό σύστημα είναι αστείο. Μαθαίνεις τα κουτάκια για να πας μετά να μπεις στα δικά σου κουτάκια.
Πώς έχει επηρεάσει τη μπάντα ο τρόπος που αντιδρούν τα παιδιά.
Όλοι: Είναι όνειρο!
Mosch Holiday: Eίναι συναρπαστικό κι εντελώς αγνό.
Κόντρα: Κι απίστευτα δημιουργικό επίσης. Ανήκουμε στη μειονότητα των ανθρώπων που μπορούμε να κάνουμε κάτι που μας αρέσει πάρα πολύ και να μη νιώθουμε ότι δουλεύουμε κι όσο κούραση και να υπάρχει, δεν την καταλαβαίνεις. Δεν κουράζεσαι το ίδιο με κάποιον που είναι στα γραφείο μ’ένα αφεντικό από πάνω του καιδε θέλει να τον βλέπει. Δε ζούμε σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο. Είμαστε πολύ τυχεροί άνθρωποι με όλη την έννοια της λέξης.
Mosch Holiday: Ενω μεταξύ κι η συγκυρία που βρεθήκαμε όλη μαζί είναι μεγάλη τύχη γιατί υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν δυνατότητες και δεν του κάθεται.
Ο ρόλος των μεταμφιέσεων στις εμφανίσεις
General Con Zou: Μη νομίζεις ότι σκεφτόμαστε τόσο πολύ τα ρούχα. Πρώτα τη μουσική σκεφτόμαστε κι ένα μέρος έχει αυτή τη θεατρικότητα κι αυτό γίνετια κυρίως για τον κόσμο. Δηλαδη ο κόσμος απελευθερώνεται πιο πολύ όταν δει τέσσερις ανθρώπους που έχουμε αφήσει κάποια στερεοτυπα στην άκρη και είναι πιο πολύ τσαλάκωμα όχι ότι θέλουμε να δείξουμε τι ωραία ρούχα που φοράμε. Στη μουσική υπήρχε πάντα αυτο με την εικόνα και αν κάτσεις να το δεις ιστορικά όλοι αυτοί που είχαν κάνει κάτι στη μουσική είχαν και μία χαρακτηριστική εικόνα είτε ήταν jazz είτε παραδοσιακή είτε rock n roll. Το ιδανικό είναι να υπάρχει ένα περιεχόμενο που κουμπώνει με μία εικόνα και είναι λάθος να πας με το ανάποδο.
Η διατήρηση της παιδικότητας σ’ έναν ενήλικα παρερμηνεύεται και ως ανωριμότητα.
Mosch Holiday: Πιστεύω ότι είναι υγεία να έχει ένα κομμάτι παιδικότητας.
Al the X King: Όταν ένα παιδάκι γεννιέται, είναι στην καλύτερη φάση που μπορεί να υπάρξει ο άνθρωπος και μετά από τη στιγμή που έρχεται στον κόσμο αρχίζει και κλείνει και περιορίζεται.
General Con Zou: Δεν γίνεται να το κρατήσεις ανέπαφο αυτό το κομμάτι. Αν θες να ζήσεις σ’ αυτό τον κόσμο πρέπει να εκτεθείς αλλά το θέμα είναι να βρεις τον τρόπο να μη σε κάνουν άλλο ένα «κουτάκι». Καλό είναι να εκτίθεσαι γιατί αυτό που είναι επίσης ωραίο είναι το πώς εξελισσόμαστε. Πως μπορούμε να εξελιχθούμε χωρίς να τραυματιστούμε και χωρίς ν α γίνουμε κάτι άλλο απ αυτό που θα θέλαμε ή που θα ήθελε ο γείτονας ουτε καν οι γονείς μας! Πολλοί άνθρωποι γίνονται αυτό που θα πει ο γείτονας και σκέφτονται πχ «Δεν θα κάνω αυτό γιατί θα με παρεξηγήσει η κυρία απέναντι.
«Τι θα πουν οι άλλοι»
Mosch Holiday: Δε μπορείς να κάνεις γι’ αυτά τα πράγματα κάτι γιατί είσαι τόσο μικρός που δεν έχεις λόγο. Όμως στα παιδάκια κάνει μπαμ. Βλέπουμε παιδάκια που είναι πιο χαλαρά και πιο «υγιή», άλλα πιο εκνευρισμένα, άλλα εντελώς αδιάφορα... φαίνεται κατευθείαν τι επικρατεί στο σπίτι τους.
Al the X King: Έβλεπα ένα αγοράκι σήμερα μπροστά που φαινόταν πολύ σεμνό και ντροπαλό κι όταν χόρευε έκανε απίστευτες κινήσεις και γούσταρε αλλά χωρίς να είναι ατσούμπαλο και άγριο. ΕΊχε το ρυθμό μέσα του κανονικά και δίπλα του ο άλλος κοιμόταν.
Τα παιδιά μετά το live. Απορίες, πρώτες σκέψεις.
Al the X King: Δεν έχουν απορίες απλά έρχονται να μας μιλήσουν, να μας αγκαλιάσουν, να βγάλουμε φωτογραφίες...
Mosch Holiday: Όταν σε βλέπουν σε μία σκηνή, τους φαίνεται μεγάλο πράγμα οπότε γι’ αυτά είναι φοβερό να έρθουν σε μία επαφή μαζί σου.
General Con Zou: Θέλουν πιο πολύ να χαιρετήσουν όχι να εκφράσουν απορίες για το τι θέλαμε να πούμε στο τάδες κομμάτι κτλ.
Al the X King: Εν τω μεταξύ όταν τα αφήνουμε και ανεβαίνουν στη σκηνή σε κάποις παραστάσεις, πάνε στα τύμπανα κι αρχίζουν και κοπανάνε!
Η πρώτη συναυλία που είδατε..
General Con Zou: Η πρώτη συναυλία που είδα και ήταν καθοριστική ήταν των Socrates στο Σπόρτινγκ. Δε θυμάμαι πόσο ήμουν, μάλλον 13- 14.
Al the X King: Εμένα η πρώτη που με πήγανε ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος στο Άλσος Νέας Σμύρνης. Τότε ήταν στα τελειώματα ο Σιδηρόπουλος , είχε πει δυο τραγούδια κι έπεσε κάτω κι ήρθε η γιαγιά μου και φώναζε στη θέια μου «που το πας το παιδί» και τέτοια! Η επόμενη που θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν ήμουν λιγο πιο μεγάλος είναι των Ramones στο Ρόδον. Μεγάλο σοκ.
Mosch Holiday: Κι εγώ! Αυτή είναι από τις πιο δυνατές που θυμάμαι.
Η κατάσταση που επικρατεί τώρα τους συναυλιακούς χωρους.
General Con Zou: Εγώ πιστεύω πως πέρα από το θέμα των χώρων, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως οι περισσότεροι νέοι σήμερα δεν έχουν λεφτά για να πάνε να δουν συναυλίες. Ακόμα και 5, 10 ευρώ μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα να τα δώσει. Πιο παλιά όταν ήταν το Ρόδον αλλά κι άλλοι χωροι, αν ήθελες να δεις τους Ramones μπορούσες, δεν έπρεπε να είσαι κάποιος προνομιούχος γιατί μπορούσε ο κόσμος να διαθέσει π.χ 2.000 δραχμές να δει μουσική.
Σήμερα είναι πραγματικά δύσκολο. Θυμάμαι όταν είχαμε πάει να παίξουμε στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ που ήταν δωρεάν το εισιτήριο και γνωρίσαμε μετά κάποια παιδιά. Μας είπαν ότι πάνε στο φεστιβάλ κάθε χρόνο όχι γιατί είναι στη νεολαία του ΚΚΕ αλλά επειδή είναι δωρεάν και είναι αδύνατον να πληρώσουν έστω και 5 ευρώ. Άρα εγώ δε θεωρώ ότι είναι θέμα των μαγαζιών αλλά το ότι οι υπεύθυνοι ακολουθούν την τάση να κλείνουν τα μαγαζιά γιατί δεν υπάρχουν πια λεφτά. Κι αυτό το μοντέλο του ότι υπάρχει ένα γκρουπ το οποίο για να το δεις πρέπει να πληρώσεις αρκετά λεφτά, αρχίζει και εξαφανίζεται.
Al the X King: Πλέον τα εισιτήρια έχουν μειωθεί πάρα πολύ. Δηλαδή αν σ’ ένα μικρό μπαρ βάλεις είσοδο θα δυσκολευτεί ο κόσμος να έρθει.
Δισκογραφικά και συναυλιακά σχέδια
Ηχογραφούμε τα κομμάτια της παράστασης εδώ αλλά κι έναν άλλο δίσκο που έτοιμάζεται εδώ και δέκα χρόνια (!) και στις 20 Δεκεμβρίου θα κάνουμε μία παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής με τον καραγκιοζοπαίχτη Ηλία Καρελλά και την Αρετή Κετιμέ. γιατί είχαμε συνεργαστεί και πέρσι με τον Καρελλά αλλά ήταν παράσταση Καραγκιόζη για μεγάλους κι ήταν σούπερ και τώρα θα είναι για παιδιά κι έχουμε μεγάλη αγωνία να το ξανακάνουμε.
Συνδυασμός παράδοσης και σύχρονων στοιχείων.
General Con Zou: Έτσι όπως παρουσιάζεται ο Καραγκιόζης από τον συγκεκριμένο άνθρωπο είναι τρομερά μοντέρνο και σύγχρονο. Γιατί μπαίνουμε και λίγο στο στερεότυπο πως ο καραγκιοζοπαίχτης είναι κάποιος παππούς που είναι πίσω από ένα πανί και θα μας πει μια ιστορία που αφορά άλλες εποχές. Η τεχνική είναι πάνω κάτω η ίδια αλλά αυτό που έχει μεγάλο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που γίνεται, πως προσαρμόζεις το λόγο και πόσο διαδραστικός και σημερινός είναι. Πρόκειται για έναν καραγκιοζοπαίχτη 30 χρονών που διατηρεί την παράδοση και παράλληλα έχει τις ανησυχίες ενός νέου της σημερινής εποχής. Εμείς το κάνουμε πιο πολύ επειδή είμαστε θαυμαστές του!
*Ψάξε, ψάξε και θα τους βρεις:
-Κάθε Σάββατο στον Ελληνικό Κόσμο φωνάζουν "Μαμά θα κάνω μπάντα"
-20 Δεκεμβρίου στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής με τον Ηλία Καρελλά και την Αρετή Κετιμέ
