Για το τρίβια, στις 20 Απριλίου είναι η Record Store Day, η μουσική γιορτή των ανεξάρτητων δισκάδικων που γίνεται κάθε χρόνο το τρίτο Σάββατο του δεύτερου μήνα της άνοιξης κι έχουν την τιμητική τους τα βινύλια και τα cd. Επίσης πολλοί μουσικοί ετοιμάζουν ειδικές κυκλοφορίες για την περίσταση σε περιορισμένα αντίτυπα, κάνουν συναυλίες και εμφανίζονται δίπλα σου στα ράφια.
Οπότε πριν αφήσεις για λίγο τα ipod στην άκρη και ετοιμάσεις την επέλαση στα αθηναϊκά δισκοπωλεία που έχουν τον δικό τους John Kuzack να σου φτιάχνει πεντάδες, τσέκαρε τις παρακάτω γραμμές. Πέντε αγαπημένοι μας μουσικάνθρωποι θυμούνται τα πρώτα τους βινύλια προσθέτοντας κι ένα σχόλιο για τις εποχές «που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί».
Harri Agnel, dj, μουσικός και παραγωγός του Join Radio
Αν θυμάμαι καλά τα πρώτα βινύλια που έπεσαν στα χέρια μου πρέπει να ήταν το 1995-96 επηρεασμένος από τον παιδικό μου φίλο Μιχάλη καθότι μεγαλύτερος ήδη είχε ξεκινήσει το μουσικό του ταξίδι πάνω από δύο παλιά πικάπ κι ένα μίκτη. Κάναμε οικονομίες από το χαρτζιλίκι μας κι όταν μαζεύαμε ένα ποσό βάζαμε μισά μισά τα λεφτά και κατεβαίναμε στο ιστορικό Discobole να ακούσουμε καινούργιους ήχους και να τους αγοράσουμε. Αμέτρητα party και ο κάθε δίσκος πραγματικά έλιωνε μέχρι να αγοραστεί ο επόμενος.
Αυτή η μαγεία σήμερα έχει χαθεί. Δυστυχώς η ευτυχώς τα πράγματα έχουν αλλάξει, έχουμε φύγει πλέον και από την εποχή των CD's και έχουμε μπει σε έναν ψηφιακό κόσμο όπου μπορείς να βρεις τα πάντα άμεσα, ακούραστα και φυσικά από το σπίτι σου με ένα κλικ. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει να κατακρίνω καμία εποχή και καλό θα είναι να συμβαδίζουμε με αυτή εφόσον όλα πλέον τρέχουν τόσο γρήγορα. Τα καλά κομμάτια τότε γυρνούσαν χέρι με χέρι και από στόμα σε στόμα, ήταν εντελώς διαφορετική η επαφή που είχες με την μουσική και τον κόσμο.
Πλέον υπάρχει αμεσότητα τόσο με αυτή όσο και με τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Ακούς τόσα πολλά κομμάτια μέσα σε μία ημέρα που την επόμενη δεν θυμάσαι καν τι άκουσες. Τεχνικά ο ήχος που βγαίνει σήμερα είναι σαφώς καλύτερος στα αυτιά μας, ποιοτικά όμως όσο πιο πίσω γυρίζω τον χρόνο τόσο περισσότερο νοιώθω την ελευθερία της μουσικής έκφρασης του τότε.
*To καινούριο του EP "Black Stories" κυκλοφορεί από τη Sound of Everything.
Κάθε Σαββατοκύριακο το δίωρο 00:00- 02:00 είναι πάνω από τα decks του Join Radio
Νίκη Καραγεώργου, mrs keyboards των Transistor
Δε θυμάμαι ποιοι ήταν οι πρώτοι τρεις δίσκοι που αγόρασα. Όταν άρχισα να αγοράζω, μάζευα λεφτά και έπαιρνα πολλούς μαζί. Θυμάμαι όμως εκεί γύρω στο 92-93, περίπου στην Α’ Λυκείου, τις βόλτες στο κέντρο της Αθήνας και το ψάξιμο στα βινύλια που εμφανίζονταν παντού άπειρα μπροστά μας. Αν και δεν ήταν οι πρώτοι μου, τρεις δίσκοι που αγόρασα συνειδητοποιημένα –έβαλε και το χεράκι της η κατά τρία χρόνια μεγαλύτερη αδερφή- και με σημάδεψαν με το παραπάνω , είναι το «Ten» των Pearl Jam, το «Music for the masses»των Depeche Mode και το «Burn» των Deep Purple.
Ξέρω καμία σχέση μεταξύ τους, αλλά και μέχρι σήμερα το ίδιο πράγμα κάνω και είμαι ευτυχισμένη και περήφανη γι’ αυτό. Όμως η εποχή αυτή, η αγορά των βινυλίων και η λαχτάρα να πάμε σπίτι να τους ανοίξουμε, να τους μυρίσουμε (σημαντικό για όσους θυμούνται ακόμα τη μυρωδιά τους) και να τους βάλουμε στο πικάπ να τους ακούσουμε ξανά και ξανά μαθαίνοντας όλους τους στίχους απ’ έξω… έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Έτσι… ερχόμαστε στο σήμερα, που ενώ έχουμε τη μουσική στο πιάτο, δεν τη δοκιμάζουμε καν. Τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ, και ενώ σήμερα έχουν γίνει όλα πιο εύκολα και η πρόσβαση στη μουσική όλου του κόσμου γίνεται με ένα κλικ, μου δίνεται δυστυχώς η εντύπωση, ότι η εκτίμησή μας στις δουλειές των καλλιτεχνών μειώνεται. Οι δίσκοι έγιναν για τους περισσότερους ατέλειωτες αλφαβητικές λίστες σε σκληρούς δίσκους, που οι πιο πολλοί δεν ακούγονται ούτε μια φορά. Παλιά είχες 50 δίσκους και τους ήξερες απ' έξω, τώρα έχεις 5000 και δεν ξέρεις κανέναν. Έτσι δυστυχώς έχει η κατάσταση σήμερα... γι' αυτό αξίζουν πολλά μπράβο σε όσους επιμένουν να λειτουργούν με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο, ενάντια στους καιρούς, και φυσικά σε όσους καλλιτέχνες κυκλοφορούν τις δουλειές τους σε βινύλιο.
*To τελευταίο άλμπουμ τους "Resting in the shade of the family tree" κυκλοφορεί με παραγωγή δική τους.
Billa Qause, beatmaker και μέλος των Pad Trio
Αγαπημένος δίσκος και ο πρώτος που αγόρασα ήταν το «Chronic» του Dr. Dre αλλά ως μεγάλος λάτρης της ανατολικής ακτής θα πω το «Hard to Earn» από Gang Starr και το «It takes a thief» του Coolio.
Μουσικός δεν μπόρω να πω ότι είμαι γιατί δεν γνωρίζω κάποιο μουσικό όργανο. Το ότι έχω κάποια σχετική παιδεία όμως και με το ότι έχω κάνει μεχρι στιγμής, μπορώ να σου πω πως η μουσική σήμερα είναι πλέον είναι θέμα φαντασίας. Έχουν γίνει όλα. Τα μέσα (machines - pc - mac) σου δίνουν την δύνατότητα να κανείς πολλά με την απαραίτητη τεχνογνώσια....άρα ακούμε, κρίνουμε....
*Θα βρίσκονται 10 Απριλίου στο Κύτταρο μαζί με τις Ρόδες.
Ακούς τα samplάδικα μαγικά τους στο limited editon cd τους Raw Sessions
Άλεξ, frontman των Potergeist
Τα πρώτα βινύλια που αγόρασα! Χμ! Συγκινητικό. Σαν να λεμε η πρώτη γκόμενα που χαμούρεψα ένα πράγμα, χαχα! Πρέπει να ήταν κάπου το 1989 που ο αδερφός μου αγόρασε πικ απ στο σπίτι και αρχίσαμε να αγοράζουμε βινύλια. Μεγάλη στιγμή το να συνδέεις το πρώτο σου πικ απ, στιγμή μαγική!
Από τα πρώτα βινύλια που είχαμε πάρει ήταν το «Παιδιά στα όπλα» των PANX ROMANA. Μεγάλη δισκάρα, φαντάσου αυτόν τον ωμό ήχο των PANX από βινύλιο. Πόσο πιο αλήτικο έβγαινε από τα ηχεία το Ε Ε Έλληνα είσαι σκουλήκι, ήθελες να τα σπάσεις όλα! Μια άλλη δισκάρα το «Gutter Ballet» των Savatage, τιμή 1500 δραχμές έγραφε το κλασικό αυτοκολλητάκι πίσω(scanner για barcode τότε απλά δεν υπήρχε και καλά έκανε)ανεκτίμητο θα έγραφα εγώ για αυτή τη δισκάρα που μέχρι σήμερα με παρακαλάνε να την πουλήσω κόσμος και κοσμάκης αλλά πακέτο. Βλέπεις το βινυλιο με τα χρόνια αποκτά αξία σε αντίθεση με το cd που χάνει σε αξία.
Ένα βινυλιο που αγαπώ σήμερα αλλά τα χρειαζόμουν όταν το βάζαμε ήταν το «Τhe Eye» του King Diamond. Μόνο τα κλάματα δεν έβαζα όταν έμπαινε η εισαγωγή του «Τhe Trial» σε συνδυασμό με το ηχητικό εφέ τσικ τσικ της βελόνας. Είναι και άλλα πολλά, φαντάσου ότι κάθε τέλος της εβδομάδας μαζευόμασταν για την γνωστή βόλτα στα τόσα πολλά δισκάδικα που είχαμε τότε στα Εξάρχεια στο Μοναστηράκι και μετά στα συνοικιακά δισκάδικα της κάθε γειτονιάς.
Σιγά σιγά το βινυλιο επιστρέφει στις μέρες μας και μαζί του ο άψογος ήχος που το cd δεν ακούμπησε ποτέ. Το download μπορεί να έκανε γνωστές μπάντες και μουσικούς που δεν θα τους ξέραμε αν δεν είχαμε το internet αλλά υπέγραψε και την καταδίκη του cd. Οι δισκογραφικές μπορεί να τα έχουν βάψει μαύρα ,εμείς πάντως γουστάρουμε που όλες οι κυκλοφορίες υπάρχουν και σε βινυλιο πια και ακούμε ηχάρα από τα ηχοσυστήματα μας και πάλι!
*Θα ανοίξουν τη συναυλία των The Shrine στο Six Dogs στις 18 Μαϊου.
Βασίλης Νησσόπουλος, μπασίστας των Bangies
Με ιστορία γύρω στα 50 χρόνια (και παραπάνω), από τα εγκαίνια του πρώτου δισκάδικου (παγκοσμίως), όλων των ειδών οι άνθρωποι κατάφεραν να εκτεθούν και να ταξιδέψουν με μουσικές και ιδέες που μέχρι τότε μόνο πηγαίνοντας να ακούσεις μια συναυλία μπορούσες να έχεις την δυνατότητα αυτή.
Να είναι καλά ο Thomas Edison (1877) που ψήθηκε με την φάση τότε και έκατσε και ψάχτηκε για να μπορούμε σήμερα να την ακούμε όποτε θέλουμε , θεωρώντας αυτονόητη την ύπαρξη της μουσικής στο σπίτι , στο δρόμο , στην δουλειά , στο μέτρο , ή ακόμα και στην πλατεία της γειτονιάς με το ηχειάκι του κινητού να παίζει στην τσίτα.
Ανήκοντας στην γενιά του 89’, δεν πρόλαβα την περίοδο τον 60’ς-70’ς που σε όλη την γειτονία είχε μόνο ένας σύστημα και έπαιρνες τα 2-3 βινύλια που είχες στην άκρη και πηγαίνατε να τα ακούσετε όλοι μαζί. Ούτε τις εποχές που μπορεί να είχες το καινούργιο δίσκο της αγαπημένης σου μπάντας και να περίμενες να γυρίσει ο κολλητός σου που είχε πικ-απ για να το ακούσεις. Θυμάμαι όμως εποχές που με πήγαιναν οι δικοί μου στα δισκάδικα (που πλέον πουλούσαν κυρίως cd) και με άφηναν να διαλέξω έναν δίσκο όποιον θέλω (κρίνοντας από το πόσο ωραίο ήταν το εξώφυλλο ), ζώντας όλοι αυτή την ιστορία του να γυρίσω σπίτι να το ανοίξω με αγωνία και να το βάλω να ακούσω τι πήρα τελικά , οι πιθανότητες ήταν πάντα 50-50 στο να ήταν καλό.
Η όλη αυτή διαδικασία με έψησε να συνεχίσω να αγοράζω δίσκους μέχρι και τις αρχές του 07’(τελειώνοντας το λύκειο). Από τότε αγοράζω δίσκους πολύ λιγότερο για 2ο κύριους λόγους, 1ον οικονομικός και 2ον διαδικτυακός , οι γονείς σταμάτησαν να χαρτζιλικώνουν, το νετ άρχισε να είναι λίγο πιο λειτουργικό και άρχισα να κατεβάζω (παράνομα) όπως όλοι μας.
Παρόλα αυτά κάποια στιγμή πριν από 2-3 χρόνια αρχίσαμε σαν μουσικοί πλέον να ασχολούμαστε με το sampling ,μετά από καιρό ψαξίματος και συναντώντας ανθρώπους οι οποίοι ακόμα συλλέγουν βινύλια ,καταλήξαμε στο ότι όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνουμε γυρνάμε πίσω στο βινύλιο ακόμα και εμείς ,που δεν ζήσαμε καν στην εποχή του, για να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο με γεύση από το χθες. Γιατί με το που ακουμπήσεις την βελόνα στο βινύλιο και ακούσεις τον πρώτο γλυκό ήχο (crackle) ακριβώς πριν ξεκινήσει το κομμάτι θα νιώσεις πολύ διαφορετικά, όταν δε μπει το κομμάτι συνειδητοποιείς τι έχει παίξει και τι έχει αλλάξει ηχητικά και ποιοτικά στην μουσική που ακούς καθημερινά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ακόμα και σήμερα πάρα πολύ καλλιτέχνες προτιμούν αποκλειστικά την μορφή του βινυλίου για την παρουσίαση της δουλειάς τους.
Αυτό που έχω μάθει είναι ότι πρέπει να αγαπάς και να τιμάς την μουσική με όποιον τρόπο μπορείς. Είτε αγοράζοντας κάποιο Βινύλιο είτε κατεβάζοντας κάποιο τραγούδι από το internet. Αν θες να την έχεις για πάντα δίπλα σου. Πρέπει κι εσύ να σταθείς δίπλα της όποτε αυτή σε χρειαστεί, και πίστεψε με σε χρειάζεται πάντα. . . . one love.
*Θα τους βρεις 11 Μαϊου στη σκηνή του 9ου Αντιαπαγορευτικού Φεστιβάλ.
Επιμέλεια: Κική Παπαδοπούλου
