Η Τζίνα Ντέιβις θα μπορούσε να κυκλοφορεί δίπλα μας κάθε μέρα, α στοιβάζεται στα μετρό, να τρέχει να προλάβει τα λεωφορεία, να κάθεται στις ουρές με τους λογαριασμούς στα χέρια και να πηγαίνει στη δουλειά της τα βράδια χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Και μια μέρα τα μίντια να την κάνουν πρωταγωνίστρια προσανατολίζοντας το κοινό σε μία κατεύθυνση που κανείς δεν ξέρει αν είναι η σωστή.
Τώρα που η ξενοφοβία και τα παραληρήματα για όποιον είναι διαφορετικός είναι ένα καθημερινό κακό, η τεχνολογία είναι στα πάνω της και ο λαϊκισμός φωνάζει περισσότερο απ’ όλους στις τηλεοπτικές οθόνες και τις φυλλάδες, η ιστορία του έργου «Η αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις» είναι κάτι περισσότερο από οικεία.
Η χορεύτρια ενός στριπτιτζάδικου ενοχοποιείται από τις Αρχές γιατί πέρασε τη νύχτα στο σπίτι του Ταρίκ , εκείνου τον επικίνδυνου για όλους Άραβα και τρομοκράτη ικανού να ανατινάξει το Σίδνεϊ στο αέρα με ασύλληπτη ευκολία. Τόσο εύκολα το λαίμαργο σύστημα των ΜΜΕ τους πνίγουν μες τα πίξελ, τις δηλώσεις διαφόρων που δηλώνουν ειδικοί σε «τέτοια θέματα», αναλύσεις για την διαταραγμένη ψυχολογία τους και φυσικά κάνει την απαραίτητη εμφάνιση της και η αστυνομία.
Οι εξαιρετικές Βασιλική Τρουφάκου και Ελένη Ευθυμίου βασίστηκαν στο μυθιστόρημα Αγνωστη Τρομοκράτισσα του Richard Flanagan κι έφτιαξαν ένα φουτουριστικό σύμπαν στη μικρή σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου, εντελώς αποστειρωμένο, απαλλαγμένο από κάθε είδους συναισθηματισμούς, όλοι κινούνται μηχανικά και περικυκλώνονται από τις αντανακλάσεις του προτζέκτορα. Κάθε ρόλος που έχουν αναλάβει έχει προσεχθεί με κάθε λεπτομέρεια, αλλάζουν πρόσωπα με την ταχύτητα των σύγχρονων ρυθμών συχρονίζοντας απόλυτα όλους όσους περνάνε μπροστά σου.
Οι δυο τους, σαν ρέπλικες του ίδιου ανθρώπου, και ο Γιώργος Μακρής κυκλοφορούν σ’ έναν «bladerunnerικό» κόσμο με ελάχιστα αντικείμενα, πολύ προσεγμένα και καλαίσθητα βίντεο και πετυχαίνουν μία αξιοθαύμαστη αντίθεση: σ’ αυτό το hi tech περιβάλλον με τις μουσικές- ηλεκτροσόκ της Λένας Πλάτωνος, εμβολιάζουν με ζωή τους ήρωες τους κάνοντας κομμάτια κάθε ολόγραμμα που περνάει από μπροστά τους.
Κάπως έτσι θυμίζουν πως όσα κουτάκια λογικής, αλγόριθμοι πολύπλοκων κωδικών, μπλε και κόκκινα χάπια από το μέλλον προσπαθήσουν να καμουφλάρουν τα ανθρώπινα αποτυπώματα και να πατήσουν το delete στις προσωπικότητες του καθενός, θα υπερισχύει κάτι πιο δυνατό κι αληθινό από αυτά.
Φωτογραφίες/ κείμενο: Κική Παπαδοπούλου
