Το Σάββατο θα συνεργαστεί με την Σαββέρια Μαργιολά και 6 σπουδαίους μουσικούς σε μία παράσταση που αξίζει να ..ζήσετε. Μέχρι τότε, απολαύστε το μεστό του λόγο και την δυναμική ηρεμία που αποπνέει μια κουβέντα μαζί του.
Ε.Σ.
Το Σάββατο 7 Ιουλίου εμφανίζεστε στο Βεάκειο Θέατρο στον Πειραιά. Τι πρόγραμμα έχετε ετοιμάσει για αυτό το live?
Το On The Road περιλαμβάνει τραγούδια της προσωπικής δισκογραφίας, γνωστά και άγνωστα αλλά και κάποια τραγούδια που είναι εμπνευσμένα από την συνολική κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας. Όλα αυτά βέβαια με ευχάριστη διάθεση. Καλοκαιρινή και με θαλασσινό άρωμα. Με λίγο Reggae αίσθηση, θα τολμούσα να πω. Σε αυτή την παράσταση συνεργάζομαι με την εξαιρετική νέα τραγουδίστρια Σαββέρια Μαργιολά και 6 σπουδαίους μουσικούς οι οποίοι δεν έχουν απλά συνοδευτικό ρόλο αλλά συμπρωταγωνιστικό.
Θα συνεχίσετε με άλλες εμφανίσεις το καλοκαίρι?
Φυσικά. Η συναυλία αυτή είναι η πρώτη μιας καλοκαιρινής περιοδείας σε όλη την Ελλάδα και στην Κύπρο αλλά συζητάμε και κάποιες συναυλίες στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Η προσπάθεια φέτος το καλοκαίρι είναι να παίξουμε σε περιοχές που δεν έχω πάει ξανά και όσο είναι δυνατόν κοντά στη θάλασσα. Σε παραλίες, beach bar ή παραθαλάσσια θέατρα. Όσο βέβαια αυτό είναι εφικτό. Και φυσικά με όσο χαμηλότερες τιμές εισιτηρίων μπορούμε να εξασφαλίσουμε. Αν και με την παράλογη πλέον φορολόγηση και τις αφόρητες εισφορές, αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο...
Δισκογραφικά πού βρίσκεστε αυτό τον καιρό?
Πριν μερικούς μήνες κυκλοφόρησε μία εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη δουλειά με τίτλο “Η Σμύρνη του έρωτα” σε συνεργασία με την εκπληκτική ορχήστρα Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Βόλου. Μία δουλειά που η προετοιμασία της και η έρευνα για την ολοκλήρωσή της κράτησε περίπου δυόμισι χρόνια. Ευτυχώς το εγχείρημα πέτυχε και η συγκεκριμένη δουλειά μπήκε σε περισσότερα από 150.000 σπίτια. Επίσης συμμετείχα στο αφιέρωμα στον μεγάλο συνθέτη Μάριο Τόκα υπό τον τίτλο “Ήλιος κόκκινος” με τρία ανέκδοτα τραγούδια του. Είναι τόσο σημαντικά τραγούδια και τα τρία που νιώθω πως καλύπτουν ολόκληρη δισκογραφική δουλειά. Όσο για καινούριο προσωπικό δίσκο είμαι ακόμα πολύ διστακτικός στο να προχωρήσω. Είναι πολύ δύσκολη η εποχή και δεν θέλω να κάνω καμία βιαστική κίνηση παρότι έχουν περάσει κιόλας 4 χρόνια από την τελευταία φορά που έβγαλα καινούριο CD. Θα δείξει ο καιρός...
Τι ρόλο παίζει η ψυχολογική σας κατάσταση στην σύνθεση και την ερμηνεία ενός κομματιού? Είστε πιο δημιουργικός στις θλιμμένες σας προσωπικές στιγμές ή σε περιόδους ευτυχίας?
Θα έλεγα τεράστιο. Όχι τόσο στο είδος των συναισθημάτων που με κατακλύζουν όταν νιώθω την ανάγκη να γράψω ή να τραγουδήσω αλλά στην ύπαρξη αυτών. Είτε είμαι χαρούμενος είτε θλιμμένος θα γράψω ή θα τραγουδήσω με την διάθεση που έχω και το αποτέλεσμα θα έχει το αντίστοιχο άρωμα. Απλά δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω κάποιο τραγούδι χωρίς συναίσθημα ή επειδή πρέπει. Όσο δε για το τραγούδι εκεί αλλάζουν τα δεδομένα. Όταν είμαι στεναχωρημένος δεν μπορώ να λειτουργήσω σωστά....
Η πολιτική κατάσταση της χώρας σας επηρεάζει σε κάποιο τομέα της επαγγελματικής σας δραστηριότητας?
Η πολιτική κατάσταση έχει επηρεάσει τους πάντες και σε πολλά επίπεδα. Πέρα από το ότι όλοι όσοι κάνουμε αυτή τη δουλειά, είμαστε εν δυνάμει άνεργοι, η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζω και εγώ και φαντάζομαι όλοι όσοι αγαπάμε πραγματικά τη μουσική και την θεωρούμε ψυχαγωγία και όχι μεροκάματο, είναι η μαζική κατάθλιψη η οποία έχει απλωθεί στην κοινωνία και με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι. Αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο να το νικήσεις και κυρίως να το πολεμήσεις αποτελεσματικά. Γιατί τι να το κάνω εάν απλά δημιουργήσω μια ευχάριστη ατμόσφαιρα σε μια συναυλία και μετά ο κόσμος επιστρέψει στην μαυρίλα της καθημερινότητάς του. Ο στόχος μου είναι να δίνω δύναμη να την παλέψουν την επόμενη μέρα. Επίσης πιστέψτε πως είναι πολύ άσχημο το συναίσθημα να θέλεις να δουλέψεις, να προσφέρεις χαρά, στην καλύτερη φάση της ζωή σου και να σου στερούν αυτό το δικαίωμα κάποιοι ανεγκέφαλοι με τις επιλογές τους ρισκάροντας το μέλλον ενός ολόκληρου λαού για ίδιον όφελος... Και να σε βρίζουν και από πάνω επειδή απλά διεκδικείς τα αυτονόητα και ζητήματα λυμένα από τη Γαλλική επανάσταση. Είναι τραγικό αυτό που βιώνουμε.
Υπάρχει κάτι που σας προκαλεί πανικό?
Δεν θα το έλεγα. Ίσως η υγεία. Αλλά όχι πανικό. Απλά είναι κάτι που πάντα με τρόμαζε και δυστυχώς όσο περνάνε τα χρόνια και φεύγουν γύρω μου φίλοι ή συνεργάτες με τρομάζει ακόμα περισσότερο. Είναι κάτι που πλέον όσο και να προσέχουμε, δεν το ελέγχουμε και ιδιαίτερα με την επιπτώσεις που βιώνουμε από τις ανεύθυνες και απερίσκεπτες πράξεις μας στο περιβάλλον.
Θα αλλάζατε την καριέρα σας με...?
Με τίποτα εφικτό. Αν όμως υπήρχε ένα μαγικό ραβδάκι και υπήρχε η δυνατότητα να ανταλλάξω την καριέρα μου με την υγεία κάποιων σπουδαίων που είχαν να προσφέρουν πολύ περισσότερα από εμένα και που έφυγαν γρήγορα και άδικα, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Τι λείπει από τη ζωή σας?
Ευτυχώς πάντα υπήρξα ολιγαρκής άνθρωπος και ποτέ μου δεν ζήλεψα κάτι που είχε κάποιος άλλος. Ποτέ μου δεν ένοιωσα να μου λείπει κάτι από αυτά που δεν είχα. Μου λείπουν μόνο κάποια που είχα και τα έχασα... Όπως η παιδική ανεμελιά και η αθωότητα ή αυτή την περίοδο ένας πολύ συγκεκριμένος άνθρωπος που μου έφυγε πρόσφατα και μου λείπει πάρα πολύ. Ειλικρινά ποτέ δεν ένιωσα ξανά τόσο έντονα αυτό το συναίσθημα...
Τι σας εκνευρίζει στα τρέχοντα μουσικά πράγματα?
Δεν υπάρχει κάτι να με εκνευρίζει. Υπάρχουν απλά πολλά και διάφορα που με στεναχωρούν στην Ελληνική μουσική. Κυρίως αυτή η διάθεση μιμητισμού των χειρότερων ειδών, ήχων και συμπεριφορών από ξένες κουλτούρες. Βλέπουμε Έλληνες υποτιθέμενους σταρ, να προσπαθούν να προβληθούν ή ακόμα και να επιβληθούν με σεξισμό ή με φτηνής αισθητικής ξενόφερτο lifestyle αλλά και με ανόητες μουσικές και στίχους, που στο μόνο που συμβάλουν είναι στην αποβλάκωση του ακροατή. Τους θεωρώ συνυπεύθυνους για την σημερινή κοινωνική κατάσταση αλλά και για την απώλεια της πολιτιστικής μας αξιοπρέπειας. Όμως έτσι κι αλλιώς ο καθένας κρίνεται από τις επιλογές του και από τα αποτελέσματα αυτών στα χρόνια. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να κρίνω κανένα. Απλά παρατηρώ, βλέπω και μαθαίνω χωρίς να σχολιάζω. Μπορεί να στεναχωριέμαι αλλά ο μόνος τρόπος που έχω αποφασίσει να αντιδρώ, είναι μέσω της δουλειάς μου και της αποφυγής αυτών των πρακτικών.
Και τέλος, αν είχατε την ευκαιρία να βάλετε ένα μόνο cd να παίξει σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας στα πλαίσια ενός υποτιθέμενου μαθήματος Μουσικής Εκπαίδευσης, ποιο θα ήταν αυτό?
Θα έβαζα “Το χαμόγελο της Τζοκόντα” του Μάνου Χατζιδάκι ως πρώτο. Είναι μια παγκόσμια μουσική με κυρίαρχο το μεγαλείο του Ελληνικού πολιτισμού σε όλες τις εκφάνσεις του. Από εκεί και πέρα είναι τόσοι πολλοί οι σημαντικοί δίσκοι που έχουν κυκλοφορήσει, που πραγματικά δεν θα ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω... Από το Άξιον Εστί του Θεοδωράκη ή το Σταυρό του Νότου του Μικρούτσικου και από τον Δρόμο του Πλέσσα έως τις Θαλασσογραφίες του Λοΐζου και πόσα πολλά ακόμα... Και με την ευκαιρία αυτής της εξαιρετικής ερώτησης ας αναλογιστούμε πόσα ευχαριστώ χρωστάμε σε τόσους αγαπημένους ανθρώπους...
