Η Μικρή Πόρτα συμπληρώνει και γιορτάζει τα σαράντα της χρόνια φέτος με τον «Οδυσσεβάχ», ένα έργο- ορόσημο στη ιστορία της, καθώς με το ανέβασμά του, το 1981, τάραξε τα νερά του θεάτρου για παιδιά στη χώρα μας, αλλά αποτέλεσε συγχρόνως και την αρχή μιας νέας πορείας για τον ίδιο το θίασο, μιας πορείας που συνεχίζεται ως σήμερα.
Ποιος είναι όμως ο Οδυσσεβάχ; Είναι ο ομηρικός Οδυσσέας και ο Σεβάχ ο Θαλασσινός μαζί, είναι μία σύντηξη των ιστοριών των δύο κλασσικών ηρώων με βασικό θέμα τη νοσταλγία για την πατρίδα, καθώς και τη θέληση και την επιμονή να κατακτά κάποιος τους στόχους του μένοντας πιστός σ' αυτό που πιστεύει, ξεπερνώντας κινδύνους και πειρασμούς. Έτσι, στις περιπέτειες του Οδυσσεβάχ συναντάμε Δρακοκύκλωπες που τους μεθά και τους «κλέβει» τη δύναμη, ταξιδεύουμε στο νησί των Λωτοφάγων, ακούμε τις Σειρήνες και τις Γοργόνες που ακόμη περιμένουν τον … βασιλιά Αλέξανδρο, ενώ γνωρίζουμε τη φοβερή μάγισσα Κιρκίλα που μεταμορφώνει όποιον άνδρα συναντά σε ζώο, γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες του πόθου που ξυπνά η πριγκίπισσα Λαριζάντ στον Οδυσσεβάχ και κάνουμε μία στάση στο Ινιζιμιρίτ όπου όλοι μιλάνε με το «ι»… ¨Όλα αυτά, ψάχνοντας μαζί με τους ήρωες το ξακουστό κυκλολωτογοργοκιρκιλάριζο, αυτό δηλαδή που θα φέρει τον Οδυσσεβάχ πίσω στην Ιθαγδάτη…
Η Ξένια Καλογεροπούλου πήρε ένα μεγάλο ρίσκο αναθέτοντας τη σκηνοθεσία του κλασσικού πλέον αυτού έργου στον 24χρονο Δημήτρη Καραντζά. Και έκανε πολύ καλά, γιατί ο νεαρός σκηνοθέτης όχι μόνο δικαίωσε αυτήν την επιλογή, αλλά και απέδειξε πως η νέα θεατρική γενιά μόνο στείρα ιδεών δεν είναι. Και σε κόσμους μαγικούς ξέρει να μας βάζει και να μας επανασυστήνει αγαπημένους ήρωες των παιδικάτων μας και να μας ξελαφρώνει ψυχολογικά αφήνοντάς μας ανεξίτηλα σημάδια και αισιόδοξα μηνύματα αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Ο Δημήτρης Καραντζάς μάς χάρισε μία σπάνια ευρηματική παράσταση, που αποδεικνύει πως με τα πιο απλά, τα πιο καθημερινά αντικείμενα, μπορεί να στήσει κάποιος ένα πλήρες σκηνικό, που όχι μόνο δεν υστερεί σε τίποτα από ένα σκηνικό πλούσιο σε εφέ και τεχνικά μέσα, αλλά που ακονίζει το μυαλό και τη φαντασία των παιδιών. Σε μια μεγάλη εξέδρα που διαρκώς» μεταμορφώνεται», βλέπουμε να ξεπηδούν μπροστά μας νησιά, καράβια, δέντρα, γοργόνες, τέρατα και ζώα. Πιο ενδιαφέρον ίσως στοιχείο της παράστασης, οι φυσικοί ήχοι που δημιουργούσαν οι ίδιοι οι ηθοποιοί. Ήχοι της θάλασσας από μεγάλα μπουκάλια νερό που οι ηθοποιοί τα αναποδογυρίζουν μπροστά στα μικρόφωνα, τρικυμία από παλλόμενους τσίγκους, ήχοι από τρυπάνι, πριόνι που μεταμορφώνονταν με τον ήχο του μικροφώνου σε τρομακτικό δράκο….
Ο Γιώργος Χρυσοστόμου μάς εξέπληξε ευχάριστα, καθώς προσέδωσε στο χαρακτήρα του Οδυσσεβάχ ένα γοητευτικό μυστήριο που πραγματικά γέμιζε τη σκηνή. Άψογος στην κίνησή του, χωρίς υποκριτικές ευκολίες και μανιέρες, ενεργοποιώντας μία ξεχωριστή how no to act τεχνική – πραγματικά πολλές φορές πιστεύαμε πως δεν υποδυόταν παρά τον ίδιο του τον εαυτό- σεβάστηκε στον έπακρο βαθμό το νεανικό κοινό του και απογείωσε τον ήρωά του.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν επίσης εξαιρετικοί. Ζωντανοί, κεφάτοι έδωσαν δροσερές ερμηνείες «φωτίζοντας» τις περιπέτειες του Οδυσσεβάχ. Αγαπημένος; Ο Σωκράτης Πατσίκας με τις «τηγανητές του πατατούλες»!
Μία παράσταση που σίγουρα θα συγκινήσει τα παιδιά, αλλά και εσάς, γιατί μέσα σ΄ αυτή θα βρείτε ψήγματα της παιδικής σας ηλικίας και της ευρηματικότητας που σίγουρα είχατε κάποτε…
Γεωργία Οικονόμου
