Σε μια κατάμεστη (ευτυχώς) Λυρική Σκηνή παρακολουθήσαμε την Τρίτη το «Χορό Μεταμφιεσμένων» του Βέρντι, που παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία Δ. Μαυρίκιου και μουσική διεύθυνση Λ. Καρυτινού. Ένα έργο με διάσημες βερντιάνες μελωδίες, με μερικές από τις πιο αγαπημένες άριες του οπερατικού ρεπερτορίου για όλα τα είδη των φωνών και με δραματική ένταση που κορυφώνεται ως το φινάλε.

Η σκηνοθεσία κινήθηκε διακριτικά, με τα ευρήματα ωστόσο να μοιάζουν αμήχανα: η δράση ξεκινά σε ένα εργοτάξιο, στο βάθος της σκηνής υπάρχει προβολή σε video wall, αλλά μετά από μια γενικώς λιτή προσέγγιση που άφηνε τον πρώτο λόγο στις φωνές, έρχεται το φινάλε - η σκηνή της γιορτής, από τις πιο καλές στιγμές- όπου η σκοτεινή ατμόσφαιρα προμηνύει το τραγικό τέλος.

Από τους πρωταγωνιστές ξεχωρίσαμε με διαφορά τον διεθνούς φήμης Έλληνα βαρύτονο Δημήτρη Πλατανιά στο ρόλο του Ρενάτο. Με άρτια τεχνική και δωρική παρουσία ερμήνευσε τον έμπιστο του βασιλιά που αισθάνεται προδομένος ανακαλύπτοντας το ειδύλλιο της γυναίκας του με το Γουσταύο. Στη διάσημη άρια «Eri Tu» το κοινό τον αποθέωσε. Εντυπωσιακή, παρά το ισχυρό κρύωμα που την ταλαιπωρούσε (όπως ανακοινώθηκε στην αρχή της παράστασης) και η ελληνογερμανίδα μεσόφωνος Χαρίκλεια Μαυροπούλου ως μάγισσα Ουλρίκα.

Η Βουλγάρα σοπράνο Ραντοστίνα Νικολάεβα μάς χάρισε μια γλυκιά και λυρική Αμέλια (με καλές ερμηνείες στη δραματιή άρια Ecco l' orrido campo και περισσότερο στο συγκινητικό Morro, ma prima in grazia), ενώ ο (πρώην ροκ τραγουδιστής) τενόρος Βίκτωρ Αφασένκο έδειξε αρκετές φωνητικές και ερμηνευτικές αδυναμίες στον απαιτητικό ρόλο του βασιλιά. Η κολορατούρα Βασιλική Καραγιάννη τραγούδησε με μπρίο τον Όσκαρ, ενώ η ορχήστρα και η χορωδία της ΕΛΣ, παρά τις δύσκολες για το λυρικό μας θέατρο εποχές, ακόμα αντιστέκονται.