«Ο Κόμης Τσαρλς Κάσιους, προσπαθώντας να αποφύγει το γάμο με την πανάσχημη κόρη του μεγιστάνα της κονσέρβας, ανεβαίνει στο λάθος τρένο και καταλήγει σε ένα παράξενο χωριό της Σκωτίας. Εκεί, θα έρθει αντιμέτωπος με τους «ιδιαίτερους» κατοίκους του χωριού και αν δεν καταφέρει να λύσει το γρίφο, τότε θα μείνει εκεί για πάντα.»

And I'm going down, all the way down I'm on the highway to...Adis. Παραφρασμένοι AC/DC για το καινούριο κι ευφάνταστο έργο των Cheek Bones, "Ένας Κόμης στον Άδη" που έχει τη δική τους αιματοβαμμένη υπογραφή και τις ιδέες τους να έχουν σπάσει όλα τα λαμπάκια που εμφανίζονταν πάνω απ’ τα κεφάλια τους όταν το ετοίμαζαν. Παρέμειναν στο γοτθικό σύμπαν της μαύρης καταχνιάς με τους καταραμένους ήρωες, δεν άφησαν ούτε μία λεπτομέρεια να γίνει προβλεπόμενη και στοίχειωσαν το υπόγειο του Ιδρύματος Κακογιάννη παίζοντας, τραγουδώντας, διηγώντας, σκηνοθετώντας, χορεύοντας κι απογειώνοντας τον Τσαρλς Κάσιους και το υπόλοιπο χωριό.

Τρία τρομερά έξυπνα γυναίκεια μυαλά με τα ονόματα των Έβη Δόβελου, Ελένη Ευταξοπούλου και Αγγέλικα Σταυροπούλου που αν τις πάρεις την καθεμιά ξεχωριστά θα καταλάβεις ότι είναι μεγάλες περιπτώσεις ατόμων με ωραίο χιούμορ και φαντασία να τρέχει με σπασμένο κοντέρ. Οπότε όταν γίνονται ομάδα, είναι ο ιδανικός και καθόλου δολοφονικός συνδυασμός. Αυτό που κάνει τις Cheek Bones να μονοπωλούν τις συζητήσεις σου μετά το τέλος κάθε παράστασης τους (όπως έγινε και με το "Αγόρι που κλώτσαγε" πέρσι) είναι το χάρισμα ν’ ανεβάζουν ιστορίες με ελάχιστα σκηνικά κι αντικείμενα και να νομίζεις ότι η παράσταση είναι υπερπαραγωγή αλλά και με τέτοια εκφραστικότητα και περιγραφή που είναι αδύνατον να μη γελάσεις και να μη συγκινηθείς.

Δεν αρκεί να υπάρχει μία καλή ιστορία αλλά να μπορείς να την παρουσιάσεις με τέτοιο τρόπο ώστε ο θεατής απέναντι σου να μη μπορεί να εκφράσει με λόγια το πόσο πετυχημένο είναι αυτό που βλέπει εκείνη την ώρα. Γιατί τελικά τα πράγματα είναι πολύ απλά όταν έχεις ταλέντο, την ουσία στα χέρια σου, ένα ολοκληρωμένο σενάριο και τους σωστούς συνεργάτες. Και φυσικά ακόμα πιο δύσκολα και όταν σε πολλές στιγμές δε μπορείς να στηρίξεις την ερμηνεία σου σε εξωτερικούς παράγοντες αλλά είσαι απογυμνωμένος .

Σονέτες του William Shakespeare, παραμορφωμένοι κάτοικοι, α καπέλα τραγούδια, μία μικρή δόση Tom Robbins, μυστήριο, μία πέτρα που πρέπει να αισθανθεί. Ο Κόμης σε σχέση με το Αγόρι είχε πιο πολλές απαιτήσεις , όλα τα στοιχεία των αγγλικών παραμυθιών τρόμου και μ ένα μαγικό τρόπο σου αυτό το 3 women show σου μετέφεραν όλη την παράξενα γοητευτική ατμόσφαιρα του Άδη τους.

Όσον αφορά την κίνηση -ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της παράστασης- ο Τάσος Καραχάλιος ηταν υπέυθυνος για την επιμέλεια της ,τον οποίο τον εμπιστεύεσαι ακόμα κι αν έχεις ένα μάτι που έχει και καταράχτη όπως ένας από τους ήρωες τους και με τις μουσικές του Νίκου Καραδοσίδη, έφτιαξε πολύ προσεγμένες και λειτουργικές χορογραφίες με την τριάδα να έχουν αποκτήσει πάρα πολύ καλή τεχνική. Όλα αυτό το ταξίδι έγινε μέσα από τα κουστούμια της Ζαϊρας Φαληρέα και πάνω από το gothic μακιγιάζ της Μαρίας Ηλιάδου. Και κάπως έτσι μας επιβεβαίωσαν στην τελευταία τους παράσταση στο Low budget festival ότι πρέπει να κατέβεις κάποιες σκάλες παραπάνω για να δεις την ωραιότερη θέα.

Κική Παπαδοπούλου