Η έκθεση "2.0.0.2" φιλοξενείται στο Ιδρυμα Δέστε και συγκεντρώνει μερικά από τα πιο εικονικά έργα της συλλογής Δάκη Ιωάννου για να περιγράψει μια κατάσταση σύγχυσης - την στιγμή πριν από την ξαφνική κατάρρευση της λογικής και της τάξης. Είναι περισσότερο ένας νοητικός χώρος παρά μία ομαδική έκθεση: σκιαγραφεί μία ατμόσφαιρα ανησυχίας, μία αποσταθεροποιητική σκοτεινή εμπειρία που έχει το στίγμα του πιθανού δράματος - σαν ένα κινηματογραφικό στιγμιότυπο φορτισμένο με την αίσθηση της λανθάνουσας βίας.

Οι αβοήθητοι αστυνομικοί του Maurizio Cattelan, η σπαταλημένη νιότη των μορφών της Rinenke DijkstraI, τα ψυχωτικά ερείπια του Gregor Scheider και οι εύθραυστες κατασκευές του Tom Sachs, συνυπάρχουν σε μία μετέωρη στιγμή αγωνίας.
Το 2.0.0.2 στέκει και αντηχεί σαν μία μεταφορά για την τέχνη και τη ζωή του σήμερα.Το 1 + 1 = 1 συμπληρώνει το 2.0.0.2. Ταυτόχρονα όμως είναι και το καθρέφτισμά του, ένα διαστρεβλωμένο είδωλό του. Παρουσιάζοντας για πρώτη φορά στην Ευρώπη το ομώνυμο βίντεο του Kutlug Ataman, το 1 + 1 = 1 είναι μία διαφορετική απόπειρα διερεύνησης του διττού και του αβέβαιου. Το έργο του Ataman αφηγείται την ιστορία μίας Κύπριας που προσωποποιεί τον διχασμό: δύο διαφορετικές προσωπικότητες, δύο κουλτούρες, δύο έθνη. Στη σχιζοφρενική μαρτυρία της αντανακλάται η περίπλοκη φύση της ιστορίας και το διφορούμενο παρόν μας.Το 2.0.0.2 και το 1 + 1 = 1 ανοίγουν για το κοινό στο Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ στις 20 Δεκεμβρίου 2002 και θα διαρκέσουν μέχρι το τέλος Απριλίου 2003.


Kutlug Ataman: 1 + 1 = 1, 2002

Ο Kutlug Ataman ακροβατεί ανάμεσα στον χώρο του κινηματογράφου και του εικαστικού video ώστε τα έργα του να έχουν συχνά τη μορφή του ντοκιμαντέρ. Το 1 + 1 = 1 είναι μία διπλή βίντεο-προβολή η οποία καταγράφει ταυτόχρονα δύο τόσο διαφορετικές, όσο και συγγενικές αφηγήσεις από το ίδιο πρόσωπο. Μέσα από τα λόγια μίας Τουρκοκύπριας που ζει στο νότιο τμήμα του νησιού βιώνουμε τον διωγμό αλλά και τη σκληρότητα των επιβεβλημένων ερμηνειών της ιστορίας. Η εξωτερίκευση αυτής της εμπειρίας, που είναι προσωπική αλλά και ταυτόχρονα ανθρώπινη, υπονομεύει τις κυρίαρχες "εθνικές" ιστορικές ερμηνείες πάνω στις οποίες συχνά στηρίζονται οι εθνικές ταυτότητες. Στο βίντεο του Ataman ο κατασκευασμένος διαχωρισμός ανάμεσα σε "καλούς" και "κακούς", "θύτες" και "θύματα", διαψεύδεται και τελικά ανατρέπεται.

Maurizio Cattelan: Frank and Jamie, 2002

Το Frank and Jamie του Maurizio Cattelan αποτελεί το πιο πρόσφατο κομμάτι μίας τριλογίας, στην οποία ο καλλιτέχνης - μέσω της χαρακτηριστικής του πρακτικής που στηρίζεται στην ειρωνεία και το χιούμορ και χωρίς να παίρνει μια ρητή ιδεολογική θέση - αναπαριστά σύμβολα εξουσίας με τρόπο που οδηγεί σταδιακά από τον χλευασμό και την αποδυνάμωση στην πλήρη αποκαθήλωση τους. Τα φυσικού κέρινα ομοιώματα δύο Νεοϋορκέζων αστυνομικών τοποθετημένα αντεστραμμένα σ' ένα τοίχο "σαν σκουπόξυλα", σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του καλλιτέχνη, είναι ίσως ένα βήμα προς την πραγμάτωση του οράματος του για έναν - φανταστικό - κόσμο στον οποίο θα έχει εκθρονιστεί.

Rineke Dijkstra: The Buzz Club, Liverpool (UK) / Mysteryworld, Zaandam (NL), 1996-97
Erez, Golani Brigade, Elyakim, Israel, May 26, 1999
Tamir, Golani Brigade, Elyakim, Israel, May 26, 1999.

Η Rineke Dijkstra είναι γνωστή για τα διεισδυτικά φωτογραφικά της πορτρέτα νεαρών συνήθως ατόμων, τα οποία συχνά τοποθετούνται σε ευθεία με την παράδοση της Φλαμανδικής προσωπογραφίας του 17ου και 18ου αιώνα και λιγότερο με την ιστορική πορεία του ίδιου του μέσου της φωτογραφίας. Είτε φωτογραφίζει την ανασφαλή και αμήχανη εικόνα της εφηβείας, είτε την ρεαλιστική, θριαμβική εικόνα της μητρότητας ή ακόμα και την αποφασιστική μορφή ισραηλινών στρατιωτών, τα πορτρέτα της Dijkstra είναι τρυφερές και ταυτόχρονα εις βάθος διερευνήσεις της εσωτερικής ζωής των ανθρώπων που ποζάρουν στον φακό της.

Tom Sachs: Two Boeing 767s, 2001

Το έργο του Tom Sachs είναι επηρεασμένο από τις δυνάμεις του καταναλωτισμού και της τεχνολογίας. Ο Sachs είναι γλύπτης που δημιουργεί, όπως λεει ο ίδιος, "πολιτισμικές προσθήκες" (cultural prosthetics), χρησιμοποιώντας πολλαπλά μέσα και προϋπάρχοντα αντικείμενα για την κατασκευή των μοντέλων του. Τα έργα του είναι αντικείμενα των οποίων η μορφή στηρίζεται σε ένα πρωτότυπο ή κατασκευάζονται με την πρόθεση να λειτουργήσουν τα ίδια ως πρότυπα για τη μελλοντική κατασκευή ενός αντικειμένου. Ο καλλιτέχνης οικειοποιείται σύμβολα κύρους όπως είναι για παράδειγμα τα δύο Μπόϊνγκ που αποτελούν το έργο Two Boeing 767s, επιχειρώντας μια παραπομπή στη σύγχρονη πραγματικότητα, χωρίς ωστόσο να διατυπώνει μία ξεκάθαρη στάση ως προς αυτήν.

Gregor Scheneider: Totes Haus u r, Gute Mutter, 2002
Ένα σπίτι που χτίζεται εδώ και δεκαεφτά χρόνια. Χωρίς να αλλάζει ή να επεκτείνεται εξωτερικά. Ένα σπίτι που στο εσωτερικό του γίνονται αλλεπάλληλες παρεμβάσεις, με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται δραματικά η αίσθηση του χώρου αλλά και του χρόνου. Είναι το Haus ur του Gregor Schneider, μία δαιδαλώδης, χαστική πραγματικότητα, ένα έργο που μας δίνει την αίσθηση ενός αθέατου κόσμου, αυτού ίσως που ο Σάμιουελ Μπέκετ αποκαλούσε "ο άλλος κόσμος". Η έμφαση εδώ είναι μάλλον στη διαδικασία και λιγότερο στο αποτέλεσμα, ενώ οποιαδήποτε προσπάθεια προσέγγισης ενός σαφούς νοήματος γίνεται δύσκολη.