Η αγάπη που νιώθει ένας γονιός για το παιδί του είναι αδιαμφισβήτητη. Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις καθώς, οι ιστορίες ανθρώπων-τεράτων που δεν θα έπρεπε ποτέ να έχουν τον ρόλο αυτό δε λείπουν ποτέ, όμως, σε αυτή την περίπτωση τις απομονώνουμε και τις κρατάμε, απλά, ως επιβεβαίωση του αρχικού κανόνα.
Πέρα από την αγάπη, όμως, υπάρχουν και άλλα στοιχεία που συνθέτουν τη σχέση πατέρα (με αυτό τον γονιό θα ασχοληθούμε σήμερα) παιδιού (και δεν θα ασχοληθούμε με τα επιμέρους φύλα καθώς, προφανώς, το αν το παιδί είναι γιος ή κόρη έχει κι αυτό τη -μεγάλη- σημασία του)
Πρώτο σημείο-κλειδί, λοιπόν, η... οικειοθελής ενεργή συμμετοχή. Μην τρομάζεις από τις βαρύγδουπες λέξεις του "τίτλου". Στην ουσία να μείνεις. Και η ουσία αυτή βλέπει τους millennial dads να είναι παρόντες σε όλα -και μάλιστα από την αρχή και μάλιστα με χαρά, όχι γιατί κάποιος τους το επιβάλλει. Από την αρχική απόφαση για την εγκυμοσύνη, στις επισκέψεις στον γυναικολόγο, στον τοκετό, στα ξενύχτια και τα βραδινά ταΐσματα, στις αλλαγές της πάνας (επί του πραγματικού και όχι "το έκανα μία φορά και το μοστράρω 10 ως κατόρθωμα") Και αυτό γιατί έχουν καταλάβει τη σημασία αυτής της συμμετοχής, γιατί θέλουν να νιώσουν κι εκείνοι κάτι από όλα αυτά που ακούνε τόσα χρόνια ότι αισθάνονται οι μανούλες, γιατί θέλουν να μοιράζονται τα πάντα με εκείνες -και τα καλά και τα άσχημα. Και ακριβώς σε αυτό το σημείο περνάμε στο δεύτερο... κλειδί.
Ο ρόλος της μαμάς στην αντίληψη του μπαμπά για τον δικό του ρόλο: Οι καιροί άλλαξαν και αυτό ισχύει για όλους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η θέση του πατέρα στην οικογένεια καλλιεργούνταν σε τεράστιο βαθμό από την ίδια τη μητέρα, όπως την είχε μάθει κι εκείνη απο τη δική της οικογένεια. Οι μεγαλύτερες γενιές μεγαλώσαμε με ατάκες όπως "κάνε ησυχία, κοιμάται ο μπαμπάς", "να μην ενοχλήσουμε τον μπαμπά", "ό,τι πει ο μπαμπάς", ο οποίος όμως, στην ουσία δεν παρακολουθούσε τίποτα από τις εξελίξεις σε κανένα μέτωπο. Όχι, γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί δεν είχε μάθει να θέλει, ως επί το πλείστον.
Τώρα, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει και ο άντρας έχει μάθει ότι "κάνω δουλειές στο σπίτι όχι γιατί βοηθάω τη γυναίκα αλλά γιατί συμμετέχω στην καλή λειτουργία του σπιτικού στο οποίο ζω κι εγώ". Εδώ που τα λέμε, οι εποχές που θεωρούνταν δεδομένο ότι το νοικοκυριό και τα παιδιά βαρύνουν αποκλειστικά τη γυναίκα και οι υπόλοιποι "βοηθούν" αν και όταν έχουν χρόνο και διάθεση, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, με βασικό δεδομένο ότι τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες εργάζονται πολύ περισσότερες ώρες την εβδομάδα. Σε αυτή την αλλαγή τεράστιο ρόλο έχει παίξει η αντίστοιχη millenial mom η οποία τοποθετήθηκε η ίδια και τοποθέτησε τη σχέση της σε άλλη βάση εξαρχής. Και ο millenal dad το ξέρει και το τιμά.
Αγάπη, χωρίς φόβο και πάθος: Bottom line οι νέοι μπαμπάδες έχουν μάθει να αγαπούν, να το δείχνουν και να το μοιράζονται. Αυτό, βέβαια, με δεδομένο ότι ουδείς φυτρώνει σε αυτή την πλάση, θα πρέπει να το πιστώσουμε και στους δικούς τους γονείς, μια γενιά στην οποία "σούρνουμε" τα μύρια όσα όμως κάτι καλό έκαναν στο τέλος.
Τρεις φορές παραπάνω χρόνο με τα παιδιά τους, σε σχέση με τις δύο προηγούμενες γενιές, περνούν οι millennial dads, σύμφωνα με έρευνες, τρεις φορές πιο κερδισμένοι είναι. Την αγάπη των παιδιών τους την έχουν δεδομένη όλοι από την πρώτη κιόλας στιγμή, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα. Και οι μαμάδες πάντα θα γκρινιάζουν "μα καλά, τι έρωτας είναι αυτός;" όμως θα καμαρώνουν από μέσα τους για τη σχέση που έχει ο καλός τους με το παιδί τους. Όμως αν αυτή η αγάπη φροντιστεί, καλλιεργηθεί και πλαισιωθεί με ουσιαστική σχέση, κοινές αναμνήσεις και διαρκή παρουσία, θα λειτουργήσει ως την απόλυτη βάση για την όποια συνέχεια. Και οι millennial dads το ξέρουν αυτό. Μακάρι να το ήξεραν και οι δικοί τους μπαμπάδες, και οι μαμάδες τους... Θα ήταν όλοι τόσο πολύ πιο γεμάτοι σήμερα!
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο συμπέρασμα που τονίζει ένα από τα κλισέ που αγαπάμε να μισούμε: "Ποτέ δεν είναι αργά". Και όντως, δεν είναι! Σε όποια ηλικία κι αν είναι κανείς, δεν είναι ποτέ αργά να αναθεωρήσει, δεν είναι ποτέ αργά να προσπαθήσει, να κερδίσει, να συγχωρήσει, να αγαπήσει γιατί "τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να έχει τελειώσει" που λέει και ο Lenny Kravitz (It Ain't Over ’til It’s Over).
Και όχι, ας μην εκληφθούν οι παραπάνω σκέψεις ως "κατηγορώ" προς τις παλαιότερες γενιές, όχι, σε καμία περίπτωση. Και αν μιλάμε για συγχώρεση αναφερόμαστε και σε αυτή που πρέπει να προσφέρουν και στον εαυτό τους οι μπαμπάδες του χθες, γιατί δεν έφταιγαν πάντα εκείνοι. Έτσι είχαν μάθει. Και ανάλογα, έτσι είχαν μάθει και οι μαμάδες του χθες που συνέχιζαν τα κακώς κείμενα του δικού τους παρελθόντος νιώθοντας ότι κάτι δεν πάει καλά μεν, χωρίς να μπορούν να εντοπίσουν τι ήταν αυτό δε. Στο μεταίχμιο των αλλαγών δεν ήταν εύκολο για όλους να "πιάσουν" το νόημα από νωρίς. Ευτυχείς όσοι το κατάφεραν (και μαζί με αυτούς και τα παιδιά τους) όμως... ποτέ δεν είναι αργά. Αγάπη και καλή θέληση να υπάρχει, με το βλέμμα στο αύριο. Μόνο αυτό μπορεί να αλλάξει κανείς, έτσι κι αλλιώς. Νόμος!
Μπαμπάδες του χθες και του σήμερα, σήμερα είναι η μέρα σας και μαζί με την αγάπη μας σας στέλνουμε ένα "ευχαριστώ" για τα όσα έχετε κάνει και συνεχίζετε να κάνετε, γιατί αυτό το "συνεχίζετε να κάνετε" σημαίνει ότι σας έχουμε ακόμη κοντά μας -και αυτό είναι ανεκτίμητο. Μακάρι να σας ευχηθούμε και του χρόνου, και του χρόνου, και του χρόνου... Αυτή είναι η ευχή, πραγματικά!
