Εν μέσω καραντίνας και ενώ διαρκώς προσαρμόζομαι στα νέα δεδομένα της μ.κ. (σ. σ. Μετά Καραντίνας) εποχής ένιωσα την ανάγκη να απευθυνθώ στον ιό που άλλαξε τη ζωή μας άρδην -γιατί κακά τα ψέματα, δεν φαντάζομαι κανείς να έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι μετά την άρση της καραντίνας, πολύ απλά, θα συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει, έτσι;
Έτσι...
Αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό συνεχίζω.
Θέλησα, λοιπόν, να επικοινωνήσω με τον κορονοϊό και να του πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ". Ίσως ακούγεται κάπως παράδοξο -μη σου πω και παράλογο, δηλαδή. Ίσως και να είναι. Όμως, είναι ειλικρινές. Και εξηγώ αμέσως.
Λίγους μήνες πριν από τα πρώτα -ήντα της ζωής μου με βρήκε αυτό το "κακό". Μια εργαζόμενη μητέρα, μια καλή (το κατά δύναμην δηλαδή) νοικοκυρά, που λέει και η Αφροδίτη Μάνου για τη Μαίρη Παναγιωταρά της.
Τη δουλειά από το σπίτι την ήξερα. Την είχα ξανακάνει. Οι συνθήκες, βέβαια, ήταν πολύ διαφορετικές αυτή τη φορά με δεδομένο το #Μένουμε_Σπίτι. Δηλαδή #Συνέχεια και #Όλοι_Μαζί. Και #Συνέχεια!!! Σε αυτό το δεύτερο κομμάτι βρισκόταν το... catch!
Τέσσερα άτομα στο σπιτικό μας. Ο άντρας μου και οι δυο κόρες μας, 11,5 & 13,5 ετών. "Εκτάκι" στο δημοτικό και "δευτεράκι" στο Γυμνάσιο, έτσι για να δημιουργούμε καλύτερα το πλαίσιο του εγκλεισμού με δύο εφηβάκια!
Οι συνθήκες έγιναν κατανοητές από πολύ νωρίς (για τα εφηβάκια μου το λέω, που δεν τους τό'χα) και η σοβαρότητα με την οποία αποδέχτηκαν τα νέα δεδομένα και προσαρμόστηκαν στους νέους κανόνες ήταν, πραγματικά, υποδειγματική -if I may say so myself η μαμά κουκουβάγια! Τώρα, βέβαια, κάτι... "λεπτομέρειες" τύπου Netflix, Instagram, Facetime, Tik Tok σε ένα πλαίσιο "κοιμόμαστε όσο θέλουμε εφόσον είμαστε εντάξει με τα μαθήματά μας" -γιατί ναι, έχουν και μαθήματα, και μάλιστα πολλά- έχουν παίξει τον ρόλο τους αλλά... ας είναι!
Και ναι. Τα κάναμε όλα εδώ μέσα 18 μέρες τώρα. Και γελάσαμε και κλάψαμε και τσακωθήκαμε και αγαπηθήκαμε και είδαμε ταινίες και παίξαμε επιτραπέζια και φάγαμε και φάγαμε και φάγαμε και φάγαμε (εντάξει; το πιάσατε το υπονοούμενο;;; ΟΚ) Και τα ευχαριστηθήκαμε όλα το ίδιο. Κάτι όμως λίγο παραπάνω ο καθένας.
Εκεί ακριβώς, στο δικό μου "λίγο παραπάνω" θα σταθώ και θα εξηγήσω το "ευχαριστώ" μου στον, κατά τα άλλα, virus non grata!
Ο εγκλεισμός αυτός που επιβλήθηκε ως μέτρο για τον περιορισμό της διασποράς του κορονοϊού μας χάρισε ως οικογένεια ένα ανεκτίμητο δώρο την αξία του οποίου μπορεί να εκτιμώ μόνο εγώ προς το παρόν -και να την καταθέτω σε λέξεις- όμως είναι βέβαιο ότι και οι υπόλοιποι τη νιώθουν το ίδιο ισχυρή. Ή, έστω, θα τη νιώσουν στο μέλλον.
Καθόμαστε κάθε μεσημέρι στο τραπέζι και τρώμε οι τέσσερίς μας. Αυτό. Εδώ και 18 ημέρες. Μέχρι τις 10 Μαρτίου που έκλεισαν τα σχολεία είχαμε μόνο το Σαββατοκύριακο και αυτό όχι πάντα και τις δυο μέρες. Κάτι οι προπονήσεις τις μικρής τα Σάββατα κάτι κάποια έξοδος την Κυριακή με παρέα, δύσκολα το καταφέρναμε. Τώρα όμως, μοιραία, το έχουμε καθημερινά. Και το απολαμβάνουμε όσο τίποτα. Όλοι!!! Και ας γκρινιάζουν μερικοί μερικοί για τις μαγειρικές μου επιδόσεις που δεν είναι κάθε μέρα για βραβείο στο Master Chef. Εξάλλου, ουδέποτε ισχυρίστηκα ότι το έχω το "σαράκι". Να τα λέμε κι αυτά!!!
Σοβαρά τώρα. Δεν έχω καλύτερο. Αυτή η ώρα είναι η πιο ιερή μου. Αλήθεια. Κρατώ αυτές τις στιγμές με ευλάβεια στη καρδιά και το μυαλό μου και ανυπομονώ για τις επόμενες. Και τι δε λέμε γύρω από το τραπέζι! Ιστορίες που δεν έχουμε πει, μυστικά που δεν έχουμε αποκαλύψει, όνειρα που δεν ξέραμε ότι είχαμε κάνει, ανέκδοτα, αστεία, βλακείες (πολλές βλακείες), γνώμες, κι άλλες ιστορίες, κι άλλες βλακείες... Διαφωνούμε κιόλας. Μαλώνουμε. Φωνάζουμε. Όμως, τελικά, γύρω από αυτό το τραπέζι γνωριζόμαστε καλύτερα, δενόμαστε περισσότερο, αγαπιόμαστε πιο πολύ! Κάθε μέρα. 18 μέρες τώρα. Και έχουμε δρόμο μπροστά μας, λένε οι ειδικοί.
Εξ ου και η "επικοινωνία" λοιπόν. Γι' αυτό νιώθω ότι θέλω να του πω αυτού του βρωμο-ιού ένα "ευχαριστώ". Για την ευκαιρία που μου χάρισε. Που ΜΑΣ χάρισε. "Ευχαριστώ".
Μαζί με αυτό το "ευχαριστώ" όμως παίρνω και μια βαθιά ανάσα και λέω κι ένα "Μπράβο" και σε εμάς που την πήραμε την ευκαιρία. Γιατί θα μπορούσαμε να την είχαμε προσπεράσει, έτσι δεν είναι; Μπράβο μας, λοιπόν στο Τζανετόσπιτο -και "φτου σκόρδα" που λέει και η μαμά μου! Chapeau!!!! Μας λατρεύω. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο Challenge που "παίζει" αυτό τον καιρό. Γιατί θα έρθει ο καιρός και θα βγούμε από το σπίτι. Το πώς, όμως, εξαρτάται καθαρά από εμάς.
Αυτά τα ολίγα και σας αφήνω τώρα. Πάω να μαγειρέψω... Έχουμε το ραντεβού μας. Και σήμερα το μενού έχει ψάρι!
#Μένουμε_Σπίτι #Συνέχεια #Όλοι_Μαζί #Δόξα_Τω_Θεω
