Πόσα κορίτσια από την εφηβεία τους και μετά δεν ερωτεύονται, απογοητεύονται, και αγαπούν ξανά με πάθος, αναμένοντας την ευτυχή εκείνη στιγμή που θα συναντηθούν με τον ιδανικό αγαπημένο; Αυτόν που θα τις αγαπήσει μοναδικά, ανεπανάληπτα και για πάντα!
Ζητάω πολλά;
Σε ερωτηματολόγια για το ποιος είναι ο ιδανικός σύντροφος για εκείνες, οι περισσότερες γυναίκες συγκλίνουν σε ορισμένα κοινά στοιχεία: είναι κάποιος που τις λατρεύει, τις προστατεύει, τις καταλαβαίνει χωρίς καν να μιλήσουν. Στοιχεία που διανθίζονται και από την ανάλογη εξωτερική εμφάνιση, από ενδιαφέροντα, χρηματική ευμάρεια κ.λπ. Ψάχνουν δηλαδή κάποιον σχεδόν αψεγάδιαστο. Αν εμβαθύνουμε σε αυτό βέβαια, μπορούμε να σκεφτούμε πολλά...
Τι λέτε λοιπόν, κ. Φρόιντ;
Πρώτος ο Φρόιντ μίλησε για την ερωτική επιλογή ως παράγοντα υψηλής ασυνείδητης επεξεργασίας. «Όταν βρίσκουμε το αγαπημένο εξωτερικό αντικείμενο, ουσιαστικά είναι σαν να το ξαναβρίσκουμε». Βλέπουμε, λοιπόν, πώς όλες αυτές οι ιδανικές ποιότητες του ερωτικού συντρόφου αντιστοιχούν στις ποιότητες που χρειάζεται να έχει μια καλή μητέρα, ιδίως κατά το πρώτο έτος του παιδιού όταν εκείνο επικοινωνεί μαζί της χωρίς λόγια. Χρειάζεται την αποκλειστικότητά της, να το καταλαβαίνει και να προλαβαίνει τις ανάγκες του, να το κάνει να νιώθει ασφάλεια. Η ερωτική φαντασίωση χτίζεται πάνω στις ασυνείδητες επιθυμίες μιας συμπλήρωσης. Αν ο πρώτος χρόνος της ζωής ήταν στερημένος από χάδια, αγκαλιές, ζεστασιά, στην ενήλικη ζωή δημιουργείται η έντονη ανάγκη να βρεθεί ο σύντροφος που θα αντικαταστήσει τη μητέρα σε βελτιωμένη έκδοση. Αυτό λοιπόν που αναζητούμε ως ιδανικό σύντροφο είναι η αποκατάσταση της μαμάς που πιθανόν δεν είχαμε, που δεν καταφέραμε να χορτάσουμε πριν την «αφήσουμε» για να γίνουμε ενήλικες.
Μα, πού πήγε αυτός ερωτεύτηκα;
Συχνά πιστεύουμε ότι βρέθηκε ο «ένας»! Ζούμε μαζί του, τον παντρευόμαστε, κάνουμε και παιδιά, πριν ανακαλύψουμε την «απάτη». Την οποία ρίχνουμε όλη πάνω του, εμείς δεν φταίμε! Συνήθως η αλήθεια είναι ότι δεν θέλαμε να δούμε. Μετά τον πρώτο καιρό της ερωτικής «τύφλωσης» συνήθως μπορούμε να υποψιαστούμε τα μειονεκτήματα του άλλου. Κανείς εξάλλου δεν είναι ακριβώς ο ίδιος με το πέρασμα του χρόνου, ούτε εμείς! Δεν υπάρχει τίποτα τέλειο σε αυτήν τη ζωή! Κανείς δεν στερείται ελαττωμάτων, όλοι έχουμε τις ιδιαιτερότητές μας που μας κάνουν μοναδικούς. Επομένως γιατί πρέπει να μας αποδέχεται ο άλλος απόλυτα κι εμείς να μην το κάνουμε;
Ιδανικός ναι, αλλά με ελαττώματα
Στις επιτυχημένες σχέσεις δεν υπάρχει το σενάριο του «ιδανικού συντρόφου». Συναντιούνται δύο άνθρωποι πρόθυμοι να ωριμάσουν μαζί, που είναι αυτόνομοι και αγαπούν τον εαυτό τους, σαν συνέχεια της αγάπης που δέχτηκαν και που είναι πρόθυμοι να νιώσουν. Αποδέχονται τον εαυτό τους και προσπαθούν να τον βελτιώσουν, χωρίς να αποκλείουν -ή να υπερτονίζουν- τα ελαττώματά τους. Ένα είδος αγάπης που δίνει νόημα στα πράγματα και στον κόσμο, τον κάνει πιο όμορφο. Τότε δεν μας αφορά πια ο μύθος του ιδανικού συντρόφου, αφού ο δικός μας είναι για μας ο καλύτερος στον κόσμο!
Από την Κατερίνα Μαγγανα, ψυχολόγο - ψυχοθεραπεύτρια
