Αγαπημένη μου Αγγελική,


Η παράδοση που θέλει όσους είναι για δεύτερη φορά μονομάχοι να παίρνουν το δρόμο προς τον πολιτισμό, ίσχυσε και για τον Ιζη, ο οποίος προς μεγάλη χαρά και απογοήτευση κάποιων αγροτών αποτελεί παρελθόν από τη Φάρμα. Ο Γιάννης - λέγε με και Ρίτσαρντ Γκιρ - επέλεξε την διαδικασία του πριονιού που ήταν στα μέτρα του καθότι τόσα χρόνια έχει κόψει ξύλα και ξύλα. Ο Ιζη, πάλι, αν και στο παιγνίδι έμαθε πως είναι το πριόνι, στάθηκε άξιος των περιστάσεων, χάνοντας στο τσακ.

Ο εν λόγω νέος, όπως θα περίμενε κανείς, δεν έβαλε τα κλάματα ούτε όταν έμαθε που θα μονομαχήσει ούτε στην αποχώρηση του. Με μία συμπεριφορά που σε έκανε να αναρωτιέσαι "Τι έχει πάρει τούτος; Δεν δίνει και σε μένα" γελούσε συνέχεια, τονίζοντας πόσο "μεγάλο σχολείο ζωής είναι η Φάρμα". Έτσι, μετά τη διαπίστωση του αυτή, το εν λόγω παιγνίδι εκτός από "ντοκιμαντέρ", μπορεί να χριστεί και ως "Το σχολείο της ζωής: κάνει τα παιδαρέλια άντρες και τα κοριτσάκια...νταρντανογυναίκες". Οι υπόλοιποι αγρότες για το gladiator πρόσωπο που έδειξε ο Ιζη το μόνο που είχαν να πουν ήταν "Άξιος", "Πάντα τέτοια", "Γεια σου ρε λεβένταγα". Δεν πίστευαν στα μάτια τους αυτό που είδαν, ενώ εκείνος ένιωθε μια περηφάνια για το κατόρθωμά του.

O Γιάννης, από την άλλη ήταν τα μάλα ικανοποιημένος καθώς μονομάχησε με αντίπαλο - σκληρό καρύδι κι έτσι δεν θα έχουν να λένε ότι έφαγε άδικα το παιδαρέλι. Άσε, που η καλή του, στην οποία αφιέρωσε με πολύ Love τη νίκη του, θα είναι υπερήφανη για τον άντρα της ζωής της που είναι παλικάρι, αληθινός iron - man, αν και ετών 49!