Μετά την κυπριακή τηλεόραση, «Βαλς με 12 Θεούς» ξεκίνησε να χορεύει τις τελευταίες ημέρες και η ελληνική TV...
Ναι και είμαι κατενθουσιασμένος. Είναι μια υπέροχη δουλειά και πραγματικά χαίρομαι πολύ που θα μπορέσουμε να την παρακολουθήσουμε και στην ελληνική τηλεόραση.
Επιστρέφεις στο γυαλί... από το παράθυρο. Το γεγονός ότι βρίσκεσαι και πάλι στο τηλεοπτικό προσκήνιο με μια κυπριακή σειρά, σε κάνει να αισθάνεσαι λίγο... «ξένος στην ίδια πόλη»;
Δεν το έχω σκεφτεί αυτό, αλλά τώρα που μου το λες, δεν έχεις κι άδικο. Δεν με νοιάζει που επιστρέφω στη δικ μας τηλεόραση με μια κυπριακή σειρά. Λατρεύω την Κύπρο και χαίρομαι που η πρώτη κυπριακή σειρά που κατάφερε να περάσει τα σύνορα και να φιλοξενηθεί εδώ είναι αυτή στην οποία συμμετέχω. Πιστεύω πως με αυτό τον τρόπο δίνουμε μια μεγάλη... μπουνιά στα τούρκικα. Το βρίσκω απίστευτα προσβλητικό η ελληνική τηλεόραση να φιλοξενεί τούρκικες σειρές. Επιτέλους, με το «Βαλς» στηρίζουμε και την αντίπερα όχθη.
Πιστεύεις ότι αυτή είναι και μια πολιτική κίνηση;
Εννοείται... Καθαρά πολιτική κίνηση. Και επαναλαμβάνω, είναι απίστευτα προσβλητικό να φιλοξενούμε τούρκικες σειρές, όσο είναι απίστευτα προσβλητικό π.χ και το γεγονός ότι στα Κατεχόμενα έγινε καζίνο και κάποιοι Κύπριοι πάνε και παίζουν εκεί τα λεφτά τους. Ολο αυτό είναι θέμα πραγματικά τιμής και αξιοπρέπειας.
Πώς σχολιάζεις το γεγονός ότι πολλοί ηθοποιοί που σνόμπαραν τις κυπριακές παραγωγές, τώρα που στένεψαν τα περιθώρια, κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μπουν και στην συγκεκριμένη αγορά;
Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα, ο καθένας κάνει τις επιλογές του, όπως και όλοι μας είναι σίγουρο πως κάποιες στιγμές κάνουμε και λάθη. Προσωπικά, ανέκαθεν λάτρευα την Κύπρο και θα ήταν αχαριστία να μην αναγνωρίσω ότι μου έχει προσφέρει πολύ μεγάλη αγάπη και μια ζεστή αγκαλιά.
Τώρα στα πρώτα επεισόδια του «Βαλς» σε βλέπουμε λίγο, γιατί;
Γιατί όταν ήρθε στον δρόμο μου αυτή η πρόταση, εγώ ήμουν στην Αμερική. Ετσι, για να μπορέσω να συμμετέχω, η Μαρία Γεωργιάδου, που συνυπογράφει τη σειρά, φρόντισε να γκρουπάρει κατά κάποιον τρόπο τα γυρίσματα τα δικά μου και να εντάξει τον ρόλο μου στη σειρά λίγο αργότερα, για να μην αναγκαστώ να αρνηθώ.
Η τηλεοπτική επιστροφή σου γίνεται με έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο για σένα...
Οντως, ο ρόλος του «Νίκου Κυριακίδη» είναι πολύ διαφορετικός απ’ ό,τι έχω υποδυθεί έως σήμερα. Μιλάμε για έναν ώριμο άνδρα, ο οποίος έχει έρθει αντιμέτωπος στη ζωή του με τον μεγαλύτερο πόνο, έχοντας χάσει το 6χρονο κοριτσάκι του. Κουβαλά πολύ πόνο, πολλά μυστικά, αλλά και μια βαθιά φιλοσοφημένη άποψη, γι’ αυτό και «μεταμορφώνεται» σε κάτι σαν «ιερέα» των «12 Θεών». Οι πάντες τον προσεγγίζουν κι εκείνος ξέρει τον τρόπο να τους αγαλλιάσει την καρδιά. Τα πάντα αλλάζουν στην ζωή του, όταν εισβάλλει ένα νέο κορίτσι, στο πρόσωπο της οποίας εκείνος βλέπει την κόρη του. Οσο για εκείνη; Τον ερωτεύεται παράφορα!
Πολύς λόγος έχει γίνει κατά καιρούς για την αισθητική της κυπριακής TV. Πολλοί λένε πως δεν θυμίζει καν αυτήν της ελληνικής τηλεόρασης του 1980!
Δεν βλέπω Κυπριακή τηλεόραση, οπότε δεν ξέρω και τι ακριβώς να σου απαντήσω. Αυτό που ξέρω είναι ότι σε όσες σειρές έχει τύχει να συμμετέχω, δεν έχω αντιληφθεί κάτι τέτοιο. Πιστεύω πως είναι παραγωγές που έχουν αισθητική και που ανεβάζουν τον πήχη, γι’ αυτό και τις αγαπά και ο κόσμος
Ανήκεις στην κατηγορία εκείνων που πιστεύουν πως η καλλιτεχνία μπορεί να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της κρίσης;
Μα υπάρχει περίπτωση να μην ξαναγεννηθεί; Η τέχνη και ο πολιτισμός έχουν ανθίσει μέσα στις στάχτες. Ο Τσαρούχης, ο Χατζηδάκις, ο Κουν, ο Γκάτσος, μεγαλούργησαν μετά τον πόλεμο. Είναι φυσιογνωμίες που είχαν γνωρίσει καλά το τι πάει να πει «πείνα» και τι «θάνατος»! Ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι για μας τα χρόνια της κρίσης. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος ήταν αυτά τα 20 χρόνια της... πλαστικής ζωής.
Από εκεί που το 1990 μεσουρανούσες στην ιδιωτική τηλεόραση, τα τελευταία χρόνια σου γύρισε την πλάτη. Πληγώθηκες;
Καθόλου. Αυτή η κατάσταση μου έδωσε την δυνατότητα να ανοίξω τα φτερά μου ταξιδεύοντας και για άλλους καλλιτεχνικούς ορίζοντες. Η συνεχής τηλεοπτική παρουσία μπορεί να σε εγκλωβίσει, να σε κάνει να λιμνάσεις και στο τέλος να σε κάνει να φαίνεσαι και γραφικός.
Δηλαδή, η τηλεόραση δεν σου είχε λείψει;
Οχι ιδιαίτερα.
Ούτε οι απολαβές της σου έλειψαν;
Οχι. Εχω μάθει να ζω και με τα λίγα και με τα περισσότερα. Γιατί τρελά λεφτά δεν μπορώ να πω ότι έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου. Ομως, όποιες κι αν είναι οι απολαβές μου, έχω μάθει να μην παραπονιέμαι, γιατί όταν δίπλα μου υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά υποφέρουν, δεν έχω εγώ δικαίωμα να ομιλώ.
Επειδή τα πάντα είναι πολύ δύσκολα και για το επάγγελμα του ηθοποιού, έχεις στο μυαλό σου και... plan Β; Αν βρεθείς εκτός χώρου, τι θα μπορούσες να κάνεις;
Φυσικά και έχω και plan Β. Ομως, ευτυχώς έχω καταφέρει 26 ολόκληρα χρόνια να είμαι διαρκώς σε αυτό τον χώρο και, είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλο, να δημιουργώ συνέχεια. Μπορεί όλα αυτά τα χρόνια να μην έβγαλα τα λεφτά που θα ήθελα, όμως, σαφέστατα και είχα την καλλιτεχνική παρουσία που ήθελα. Οπως και να έχει, έχω μάθει στη ζωή μου να μην παραδίδω τα όπλα. Προσδοκώ τα καλύτερα και περιμένω τα χειρότερα.
Στα δύσκολα δεν χάνεις την ψυχραιμία σου;
Αν είναι τα αγαπημένα μου πρόσωπα καλά, δεν χάνω την ψυχραιμία μου. Είμαι της λογικής ότι πάντα βρίσκεται μια λύση. Και ευτυχώς, η Ελλάδα δεν έχει χάσει το φιλότιμό της. Το φιλότιμο είναι λέξη ελληνική και κανείς δεν μπορεί να την υποδουλώσει !
Αλλωστε, τα δύσκολα τα έχεις περάσει στη ζωή σου...
Φυσικά. Μεγάλωσα με μια μάνα και έναν πατέρα και υπήρξαν στιγμές που οι ίδιοι δεν είχαν να φάνε. Ομως, πάντα είχαν να σου προσφέρουν απλόχερα ένα χαμόγελο από καρδιάς. Και το χαμόγελο αυτό τους χάρισε και την ευτυχία, αλλά και την υγεία τους. Ξέρεις τι μου έμαθαν οι γονείς μου; Το να μην ξεχνάω ούτε στιγμή πως ακόμα και όταν ο ουρανός μαυρίζει, από πίσω υπάρχουν τ’ αστέρια. Τ’ αστέρια δεν σβήνουν ποτέ. Με την πρώτη ευκαιρία μπορούν να λάμψουν αμέσως.
Τα τελευταία χρόνια βρίσκεσαι διαρκώς στην Αμερική, όπου κι εκεί επιχειρείς να αφήσεις κάποια καλλιτεχνικά αποτυπώματα. Στην Αμερική, ο Στράτος, ο Ελληνας της κρίσης, αντιμετώπισε ρατσισμό;
Εννοείται! Η πρώτη ερώτηση που μου έκαναν ήταν το αν είναι αλήθεια το γεγονός ότι δεν πληρώνουμε τους φόρους μας. «Είστε χώρα ληστών;», με ρωτούσαν και εγώ φυσικά έμπαινα στη διαδικασία να τους εξηγήσω κάποια πράγματα.
Στην Αμερική γιατί πήγες;
Γιατί εκεί υπάρχουν σχολές όπου ένας καλλιτέχνης μπορεί να διδάσκεται και να μαθαίνει πράγματα μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Πώς είναι να ξεκινάς και πάλι από το μηδέν;
Δύσκολο, αλλά προκλητικό. Από τη μια μεριά, όταν πας εκεί παύεις να είσαι «κάποιος», αφού πας σε μια χώρα όπου η διασημότητα έχει αποκτήσει γιγαντιαίες διαστάσεις, κι από την άλλη, όμως, οι άνθρωποι εκεί ξέρουν να αξιολογούν και να αναγνωρίζουν το τι έχεις κάνει μέχρι τώρα στη ζωή σου.
Info: Η άνοιξη θα βρει τον Στράτο και πάλι στη Νέα Υόρκη, αφού θα συμμετέχει στο «Freeway Week», μια μεγάλη κινηματογραφική παραγωγή διεθνούς καστ. Ο ηθοποιός έχει γνωρίσει διάφορους σταρ κατά την παραμονή του εκεί για τις ανάγκες της δουλειάς, όπως είναι ο Αντονι Χόπκινς, αλλά και ο Ντάνιελ Ντέι Λούις.
Βιογραφικό
- Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965 και σπούδασε στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν.
- Συνεργάστηκε στο θέατρο με σκηνοθέτες όπως οι Κάρολος Κουν, Μίνως Βολανάκης, Ζιλ Ντασέν, Σπύρος Ευαγγελάτος, Ρούλα Πατεράκη, και στον κινηματογράφο με τους Θεόδωρο Αγγελόπουλο, Παντελή Βούλγαρη, Μιχάλη Κακογιάννη, Νίκο Παναγιωτόπουλο.
- Το 1990, συνεργάστηκε για τη ΝΕΤ με την Κατρίν Ντενέβ, στο «365 μέρες γέννηση». Στο εξωτερικό, το 1994 συνεργάστηκε με την Eva Bergman στην ταινία «One Love and the Other», στην οποία ήταν συμπρωταγωνιστής με τη Lena Endre. Το 2004 συνεργάστηκε με τον Michel Favart στην ταινία «Le Dernier Monsieur des Balcans» και έπαιξε στο έργο της Λείας Βιτάλη «Roast Beef» με τη Sarah Douglas στο Riverside Studio in Hammersmith στο Λονδίνο.
- Τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο Α΄ αντρικού ρόλου για το «Πάνω Κάτω και Πλαγίως» του Μιχάλη Κακογιάννη και με το βραβείο Α΄ αντρικού ρόλου το 1989 για την ταινία «Τοπίο στην Ομίχλη» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου στο Stars de Demain στη Γενεύη.
ΝΑΝΣΥ ΝΙΚΑΛΑΪΔΟΥ
