Μια κατάθεση ψυχής από τη Μαρία Παναγοπούλου, τη σύζυγο του Κώστα Χαρδαβέλλα που έφυγε χθες το βράδυ από τη ζωή, που μίλησε σήμερα στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα» και στην Κατερίνα Σουλιώτη και ράγισε καρδιές.
«Ο Κώστας ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ, σχεδόν ένα χρόνο. Η ταλαιπωρία του ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2024 και κάθε μήνα υπήρχε διάγνωση κι ενός νέου προβλήματος. Αρχικά παρέλυσε η φωνητική του χορδή, που του στοίχισε πάρα πολύ, γιατί έχασε τη φωνή του. Αυτό ήταν που του στέρησε ένα μεγάλο μέρος της δύναμής του», είπε αρχικά η Μαρία Παναγοπούλου και συνέχισε:
«Μετά διαγνώστηκε με καρκίνο στον πνεύμονα, καινούργιο καρκίνο, άσχετο με τον παλιό. Και είπε πάμε πάλι να τον νικήσουμε και τον νίκησε. Έκανε όλες τις σκληρές θεραπείες και τον νίκησε. Δεν υπήρχε καρκίνος. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε μια δυσλειτουργία της καρδιάς, κάναμε όλες τις εξετάσεις, αλλά δεν κατάφεραν οι γιατροί να βρουν από τι ήταν. Έπαιρνε φάρμακα για να το αντιμετωπίσει και κάπου εκεί εμφανίστηκε πρόβλημα και στο αναπνευστικό του. Και αυτό άγνωστης προέλευσης, οπότε δεν υπήρχε θεραπεία. Και είπε δεν πειράζει, θα το παλέψω με οξυγόνο.
Και μέσα σε όλα αυτά ήρθε κι ένα τεράστιο πρόβλημα κατάποσης, γιατί η παραλυμένη φωνητική χορδή εμπόδισε την κατάποση. Είχε χάσει πολύ βάρος και ήθελε να πάρει δυνάμεις. Είπε δεν πειράζε, θα το νικήσουμε και αυτό. Ήταν πολύ δυνατός άνθρωπος, δεν το έβαζε με τίποτα κάτω, ωστόσο, κάποια στιγμή το σώμα του άρχισε να τον προδίδει. Αυτό που δεν τον πρόδωσε ποτέ ήταν το μυαλό του. Μέχρι την τελευταία του ανάσα είχε απίστευτη διαύγεια.
Πριν μία εβδομάδα έκανε εισρόφηση, η οποία του δημιούργησε πνευμονία. Δεν ήθελε με τίποτα να πάει στο νοσοκομείο, είχε μεγάλη άρνηση. Πήγαμε, μπήκε πέντε μέρες στην εντατική, είχε πλήρη διάυγεια πνεύματος, είχε μάσκα οξυγόνου 24 ώρες το 24ωρο και μας έγραφε σημειώματα. Κάποια στιγμή έγραψε κάτι στο παιδί, μου είπε να φύγω γιατί νυστάζει, έφυγα και λίγες ώρες αργότερα με πήραν και μου είπαν ότι τον διασωληνώσανε. Γιατί ο ίδιος τους είπε ότι θα ήθελα τώρα να κοιμηθώ γιατί δεν μπορώ να αναπνεύσω.
Μία μέρα μετά έφυγε και ησύχασε, ξεκουράστηκε, ηρέμησε. Είχε καταρρεύσει το αναπνευστικό του σύστημα, αλλά το μυαλό του άντεχε, δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Νιώθουμε ήρεμοι γιατί έφυγε, ξεκουράστηκε και επιτέλους θα συναντήσει τη μάνα του και τον πατέρα του που τους έχασε όταν ήταν μωρό και όλη του τη ζωή τους αποζητούσε. Όλη του τη ζωή κοιμόταν με τη φωτογραφία των γονιών του δίπλα. Κι αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά. Όπως κι ότι είχαμε τον χρόνο να τα πούμε όλα. Τα πάντα ».
