Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΒΙΤΣΑ

Ο γάμος που έληξε σε δύο ώρες, οι απώλειες της μητέρας της και του αδερφού της, που άλλαξαν τη ζωή της, η ύπαρξη της ως τρίτο πρόσωπο σε μια σχέση, ένα παιδί που θα ήθελε να υιοθετήσει αλλά και η ψυχοθεραπεία και τα μαθήματα αυτογνωσίας. Η Άννα Αδριανού μίλησε στο Λοιπόν για όλα όσα αγάπησε και πόνεσε!

Σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί το νέο σου βιβλίο με τίτλο «Για πάντα».

«Είναι μια ερωτική ιστορία αγωνίας, ένα σύγχρονο μελόδραμα ανάμεσα σε τρία πρόσωπα μέσα από το οποίο βλέπουμε τη σχέση δύο προαιώνιων εχθρών, του έρωτα και του χρόνου».

Έχεις καταφέρει στη ζωή σου ο έρωτας να κερδίσει το χρόνο;

«Ξέρεις, το παιχνίδι με το χρόνο έχει να κάνει με την ίδια μας την ύπαρξη. Οι άνθρωποι δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε την ημερομηνία λήξης. Ζούμε και ερωτευόμαστε σαν να είμαστε αιώνιοι. Ο μόνος τρόπος να βιώσει κανείς το "για πάντα" είναι να αισθανθεί ότι η κάθε μέρα που περνάει είναι όλη του η ζωή».

Να φανταστώ ότι μέτρησε η απώλεια του αδερφού σου για να καταλάβεις τη σημαντικότητα της ζωής;

«Μέτρησε και η απώλεια του αδερφού μου. Επειδή ήμουν αρκετά νεαρή και έφυγε από ατύχημα, μέτρησε συναισθηματικά, αλλά δεν την ένιωσα τόσο όσο την απώλεια της μητέρας μου. Δεν το φανταζόμουν ότι θα φύγει. Δεν το περίμενα. Ήταν ένας πολύ ζωντανός άνθρωπος, με φρέσκες ιδέες. Ήταν φίλη και μια γυναίκα που δεν μπορούσες να τη δεις παραιτημένη από τίποτα».

Νιώθω ότι σε σημάδεψε ο θάνατός της...

«Με σημάδεψε γιατί ήταν γρήγορος και ξαφνικός. Την είδα μέσα σε τρεις μήνες να καταρρέει από καρκίνο και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να τη βοηθήσω. Είχαμε μια πολύ ουσιαστική επαφή».

Κρατάς δικά της πράγματα;

«Πολλά. Έχω ρούχα της στην ντουλάπα μου και αισθάνομαι ότι έχουν ακόμη πάνω τους τη μυρωδιά και τη ζεστασιά της. Πάνω απ’ όλα, όμως, κρατάω τη σχέση μας. Όλα όσα μου είπε, όσα μοιραστήκαμε, την εικόνα της... Κι ενώ έχουν περάσει 20 χρόνια, δεν υπάρχει μέρα που να μην τη σκεφτώ. Η ζωή είναι πολύ εύθραυστη. Δεν πρέπει να την αναβάλεις για αύριο ούτε να τη μιζεριάζεις. Να τη ζεις με τα καλά της και τα κακά της, θεωρώντας τα όλα καλά».

Το έχεις κάνει αυτό;

«Αυτά τα 20 χρόνια που ?έχει φύγει? η μητέρα μου το προσπαθώ καθημερινά τόσο προσωπικά όσο και πηγαίνοντας σε ομάδες αυτογνωσίας».

Μου κάνει εντύπωση που έχεις κάνει ψυχοθεραπεία.

«Το θεωρώ πάρα πολύ θετικό. Πιστεύω ότι πρέπει να είσαι υγιής για να το κάνεις αυτό».

Για πόσο διάστημα έκανες;

«Έκανα για χρόνια ψυχοθεραπεία και πολλά σεμινάρια αυτογνωσίας. Δεν έκανα ψυχανάλυση».

Υπήρξαν περίοδοι που δεν αγαπούσες τον εαυτό σου;

«Ναι. Ζούμε σε μια αρκετά ενοχική κοινωνία».

Δέχθηκες δηλαδή ποτέ ρατσισμό για την εμφάνισή σου;

«Νομίζω ότι είναι κάτι βαθύτερο. Έχει να κάνει με το πώς αντιμετώπιζα εγώ τον εαυτό μου. Ήμουν πολύ κλειστό παιδί στα 20 και τα 25 μου. Ντρεπόμουν να επικοινωνήσω με τους άλλους και φοβόμουν ότι θα με απορρίψουν».

Για ποιο λόγο;

«Είχα μεγαλώσει μόνη μου σε μια μονογονεϊκή ουσιαστικά οικογένεια, γιατί μεγάλωσα με τη μαμά μου. Ξέρεις, πολλές φορές, όταν έχεις και για τον εαυτό σου μεγάλες προσδοκίες, σε πιάνει μια τελειομανία και τίποτα δεν σου αρέσει. Δεν νομίζω ότι υπάρχει νέος άνθρωπος που αισθάνεται απολύτως καλά με τον εαυτό του».

Είχες άγχος για το ότι ήσουν κόρη γνωστού ηθοποιού;

«Είχα... γι’ αυτό και άλλαξα το επίθετό μου. Έπαιξε ένα ρόλο και αυτό. Είχα έναν μπαμπά πολύ λαμπερό. Βέβαια, δεν ήταν καθόλου σταρ και με βοήθησε πολύ, γιατί είχε μια ροκ και απελευθερωμένη φιλοσοφία».

Αλλάζω θέμα... Έντεκα χρόνια παντρεμένη με τον Γιάννη Μπότση. Πόσο σε έχει αλλάξει;

«Ο άνθρωπός μας είναι ο καθρέφτης μας. Μέσα από τα δικά του μάτια και τη σχέση μας βλέπουμε αυτό που είμαστε, αυτό που θέλουμε να γίνουμε».

Τι αγαπάς περισσότερο σ’ εκείνον;

«Αγαπώ δύο πράγματα που είναι δύσκολο να τα βρει κανείς συνδυασμένα. Ο Γιάννης έχει εκπληκτικό μυαλό και ταυτόχρονα τεράστιο συναισθηματικό πλούτο».

Σου λείπει ένα παιδί;

«Όχι. Αν ήθελα, θα το είχα κάνει. Οτιδήποτε θέλησα στη ζωή μου πολύ το έκανα».

Δεν είχες ποτέ το άγχος του «Θέλω να έχω έναν άνθρωπο-συνέχειά μου όταν μεγαλώσω»;

«Δεν με ενδιαφέρει η βιολογική συνέχεια. Μπορεί να υπάρξει συνέχεια και με τους ανθρώπους με τους οποίους έχεις μιλήσει, έχεις συναναστραφεί. Το ότι μπορεί να είπα, π.χ., σε νεότερα παιδιά κάποια πράγματα που τους πήγαν παραπέρα το θεωρώ επίσης συνέχειά μου. Δεν μ’ ενδιάφερει να έχω ένα δικό μου παιδί. Θέλω να αγαπήσω οποιοδήποτε παιδί».

Θα υιοθετούσες δηλαδή ένα παιδί;

«Αν αισθανόμουν ότι το έχει ανάγκη και δεν υπάρχει κάποιος άλλος γι’ αυτό, ναι. Δεν θα το έκανα για μένα, αλλά μόνο γι’ αυτό. Εμένα δεν μου λείπει ένα παιδί. Έχω πάρα πολλή αγάπη και τρυφερότητα μέσα μου, που τη δίνω καθημερινά στους ανθρωπους».

Μου έχει κάνει εντύπωση ότι έχεις αναφέρει πως υπήρξες τρίτο πρόσωπο σε μια σχέση.

«Δεν έχω υπάρξει για μεγάλο διάστημα όμως. Στις ερωτικές σχέσεις είμαι απόλυτη. Όταν άκουγα ότι κάποιος ήταν δεσμευμένος, έφευγα κατευθείαν, όσο και αν μου άρεσε. Οπότε, ακριβώς επειδή δεν μπορώ τα τρίγωνα, στην υποψία και μόνο ότι ο άλλος μπορεί να έχει κάτι άλλο φεύγω».

Έχεις απατηθεί;

«Βέβαια. Την ημέρα που το έμαθα, όμως, είχε τελειώσει και η σχέση».

Ήσουν στα πρόθυρα ενός γάμου δηλαδή και έφυγες;

«Όχι. Έφυγα από ένα γάμο. Τον έληξα μέσα σε δύο ώρες, χωρίς να διεκδικήσω τίποτα ή να ρωτήσω το γιατί. Δεν με αφορούσε. Για μένα είχε λήξει εκείνη τη στιγμή».

Θέλει πολύ μεγάλη δύναμη να λήξεις ένα γάμο σε δύο ώρες...

«Ή πολύ μεγάλη αδυναμία. Μπορώ να παλέψω πάρα πολλά πράγματα, όταν σε μια σχέση είμαστε οι δυο μας. Το να υπάρχει τρίτο πρόσωπο δείχνει ότι η ίδια η σχέση δεν είναι σίγουρη. Και τη μόνη φορά που υπήρξα εγώ τρίτο πρόσωπο ήταν για 10 ημέρες και ουσιαστικά στο φλερτ της σχέσης».

Έχει τύχει να φτάσεις σε ένα τόσο επικίνδυνο σημείο, που να αισθανθείς το... τέλος;

«Όχι, αλλά μετά τα 40, αν είσαι υποψιασμένος, συνειδητοποιείς ότι η ζωή δεν είναι διάδρομος γυμναστικής, που όσο κι αν τρέχεις, μένεις στο ίδιο σημείο. Συνέβησαν πράγματα που με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι η ζωή είναι μικρή, αν και δεν πιστεύω ότι υπάρχει μόνο μία. Ο μόνος τρόπος να τη μακρύνει κανείς είναι να τη ζήσει απόλυτα. Κάθε ημέρα είναι μια ζωή. Γεννιέσαι το πρωί και πεθαίνεις το βράδυ. Πρέπει λοιπόν να κάνεις το καλύτερο που μπορείς για τον εαυτό σου και τους γύρω σου».

Ποιο ήταν το κομβικό σημείο στη ζωή σου, που άλλαξε άρδην ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα;

«Στα 26, όπου μέσα από μια σειρά διαδικασίες και κάποιες αποτυχίες κατάλαβα ότι στη ζωή δεν ήταν όλα εύκολα. Χώρισα από τον Γιάννη Βούρο. Ήταν οι πρώτες συγκρούσεις. Εκείνη την περίοδο άρχιζα να διαβάζω κάποια βιβλία και να έχω επαφή με τη μεταφυσική. Υπάρχει ένα "ναι" και ένα "όχι" που λες στη ζωή στο καλό και το κακό».