Από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ
Επιχείρηση διάσωσης
Πέρασαν 69 μέρες στα έγκατα της γης. Τις πρώτες 17 το ορυχείο από το οποίο έβγαζαν το ψωμί τους έμοιαζε με τάφο... Ξαφνικά όμως όλα άλλαξαν και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι άρχισαν να μπαίνουν κάποιες αχτίδες φωτός. Πριν από λίγες μέρες το όνειρο έγινε πραγματικότητα και οι 33 μεταλλωρύχοι βρίσκονται πια στα σπίτια τους. Την επιχείρηση απεγκλωβισμού τους παρακολούθησαν με κομμένη ανάσα δισεκατομμύρια άνθρωποι από όλο τον κόσμο, ενώ ακόμη και ο διασώστης που ανέλαβε να τους ξαναφέρει στην επιφάνεια της γης έκανε το σταυρό του πριν καταδυθεί στο φρεάτιο. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν ήταν συγκινητικές. Συγγενείς, δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο, γιατροί, που έφτασαν στο σημείο για να δώσουν τις πρώτες βοήθειες, και κρατικοί αξιωματούχοι χειροκροτούσαν κάθε φορά που κάποιος ανθρακωρύχος επέστρεφε στη ζωή. «Ο Θεός και ο διάβολος πάλεψαν για μένα. Και νίκησε ο Θεός», δήλωσε ο διασωθείς Μάριο Σεπούλβεδα. «Δώσαμε μια υπόσχεση: να μην παραιτηθούμε ποτέ. Και την κρατήσαμε», δήλωσε ο Πρόεδρος της Χιλής Σεμπαστιάν Πινιέρα. Για προληπτικούς λόγους και οι 33 μεταλλωρύχοι πέρασαν τις δύο πρώτες μέρες στο νοσοκομείο, ενώ αμέσως μετά κλήθηκαν να επιστρέψουν στην καθημερινότητά τους. Όπως όλα δείχνουν όμως, τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο.
Η επόμενη μέρα
Πώς θα τους βρει όμως η επόμενη μέρα και πόσο εύκολα θα κλείσουν οι πληγές που άνοιξαν ζώντας 700 μέτρα κάτω από τη γη για 69 ολόκληρες μέρες; Ο αναλυτής συμπεριφοράς Δημήτρης Δανιάς τονίζει ότι η ζωή τους από δω και πέρα δεν θα έχει καμία σχέση με αυτήν που είχαν πριν. Ξεκαθαρίζει δε ότι αυτό δεν έχει να κάνει με τις 69 μέρες που έζησαν εγκλωβισμένοι στα έγκατα της γης, αλλά μόνο με τις πρώτες 17: «Αυτές ήταν καθοριστικές, γιατί δεν ήξεραν αν θα επιβιώσουν, αν θα καταφέρουν τελικά να τους βρουν, και αυτό τους έφερε πολύ κοντά με το θάνατο. Μπήκαν στην ψυχολογία ότι πιθανόν να μην υπάρχει αύριο και έχασαν τον έλεγχο της ζωής. Όταν ένας άνθρωπος φτάνει σε αυτό το σημείο, ψάχνει αναγκαστικά το βαθύτερό του εαυτό. Αναθεωρεί πολλά πράγματα, καταλαβαίνει τι είναι σημαντικό και τι όχι και ότι στη ζωή τελικά έχει σημασία μόνο η ίδια η ζωή. Αυτό που έζησαν στα έγκατα της γης τους ανάγκασε να φτάσουν στα έγκατα της ψυχής τους! Και πιστεύω ότι μέσα από αυτή την περιπέτεια θα βγουν καλύτεροι άνθρωποι».
Σίγουρα θα χρειαστούν ψυχολογική υποστήριξη, όπως ξεκαθαρίζει όμως ο κύριος Δανιάς το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πάσχουν από κλειστοφοβία: «Αυτό ήταν ένα σύμπτωμα των πρώτων ημερών, αλλά έπειτα από ένα τόσο μεγάλο διάστημα παραμονής στα έγκατα της γης, σίγουρα θα το έχουν ξεπεράσει. Θα έχουν όμως έντονες συναισθηματικές εναλλαγές, θα είναι πολύ φορτισμένοι ψυχολογικά, ενώ θα αναζητήσουν σημαντικότερες σταθερές αξίες στη ζωή τους». Παράλληλα, και οι οικογένειές τους όμως θα πρέπει να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, στη νέα συμπεριφορά των δικών τους ανθρώπων. «Τη ζωή τους σίγουρα θα επηρεάσουν και τα ΜΜΕ, που έχουν πέσει στην κυριολεξία πάνω τους. Εκεί υπάρχει ένας κίνδυνος, γιατί, όπως ξέρετε, τους προσφέρουν πολλά χρήματα για να πουν την ιστορία τους και αυτό μπορεί να φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα. Να δουν ότι όλη αυτή η περιπέτεια που έζησαν είχε οικονομική αξία και να χάσουν τη δυνατότητα να στηριχθούν συναισθηματικά σε αυτήν». Κάποιοι μάλιστα μπορεί να στραφούν περισσότερο στη θρησκεία: «Είναι πολύ πιθανό να συμβεί αυτό. Στις δύσκολες στιγμές όλοι ζητάνε βοήθεια από μια ανώτερη δύναμη. Αν κάποιος λοιπόν που δεν πίστευε στον Θεό θεωρήσει ότι σώθηκαν χάρη σε αυτόν, μπορεί να αρχίσει να πιστεύει».
Οι αντιδράσεις των δικών τους
Οι περισσότεροι συγγενείς των μεταλλωρύχων τονίζουν ότι δεν επιθυμούν να επιστρέψουν στη δουλειά τους και να ζουν με αυτό το άγχος καθημερινά: «Θα τους έλεγα να αλλάξουν δουλειά, να μη συνεχίσουν να εργάζονται σε ορυχείο», τονίζει ένας πατέρας, ο οποίος ξεκαθαρίζει ότι αν ο γιος του το κάνει, δεν θα κοιμάται πια ήσυχος τα βράδια. «Δεν θέλω να εργάζεται σε ορυχείο. Καμία δουλειά δεν είναι ασφαλής, όμως τα ορυχεία είναι τα χειρότερα. Εγώ λέω φτάνει, αρκετά υποφέραμε», δήλωσε ο γιος ενός άλλου. Τι θα κάνουν τελικά; Θα επιστρέψουν άραγε στη δουλειά τους; «Ναι», απαντάει ο Δημήτρης Δανιάς, «ίσως όχι σύντομα, αλλά θα το κάνουν κάποια στιγμή. Από αυτό που έζησαν βγήκαν πιο δυνατοί σωματικά. Ευαίσθητοι βγήκαν μόνο συναισθηματικά».
Ο πανικός των ΜΜΕ
Ένα από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά ριάλιτι χαρακτήρισαν κάποιοι τη διάσωση των 33 μεταλλωρύχων, την οποία κάλυψαν πάνω από 1.300 δημοσιογράφοι και παρακολούθησαν περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο τηλεθεατές και χρήστες του Internet. Στην έρημο Ατακάμα έστησαν τα βαν τους πάνω από 200 διεθνή και 50 χιλιανά μέσα ενημέρωσης. Το αμερικάνικο CΝΝ, το βρετανικό Sky Νews, το Αλ Τζαζίρα, τα γαλλικά iΤele και ΒΜF, το Εuronews, ακόμη και το κρατικό κανάλι της Κίνας είχαν καθημερινές πολύωρες συνδέσεις προκειμένου να ενημερώσουν τους τηλεθεατές. Οι προτάσεις στους συγγενείς για συνεντεύξεις έπεφταν βροχή, ενώ σε πολλές περιπτώσεις προσφέρονται μεγάλα χρηματικά ποσά ?σε κάποιες περιπτώσεις έφταναν και τα 20.000 δολάρια? προκειμένου να εξασφαλιστεί το αποκλειστικό. Μεγάλες είναι οι προσφορές που γίνονται μέχρι και σήμερα σε αρκετούς από τους μεταλλωρύχους προκειμένου να μεταφερθεί η ιστορία τους στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη.
Σώθηκε και ο γκαντέμης της βάρδιας. Ο Εστέμπαν Ρόχας, 44 ετών, την ημέρα του ατυχήματος δεν είχε βάρδια. Πήγε όμως για να αναπληρώσει μία μέρα που είχε λείψει για την κηδεία του θείου του. Στα έγκατα της γης αποφάσισε να παντρευτεί την επί 25 χρόνια σύντροφό του.
«Αμέσως για νυφικό», ήταν η πρώτη του φράση.
Στην περίπτωσή του τα πράγματα ήταν δύσκολα και μετά τον απεγκλωβισμό. Όταν τον ρώτησαν ποια από τις δύο ήθελε να τον περιμένει, η σύζυγός του ή η ερωμένη του, αυτός δεν ήξερε τι να απαντήσει, αφού όλο αυτό το διάστημα έκλαιγαν γι’ αυτόν και οι δύο δίπλα δίπλα. « Και οι δύο» απάντησε αυτός. Η σύζυγός του όμως αρνήθηκε να τον υποδεχθεί. «Χαίρομαι που τα κατάφερε, αλλά δεν θα παραστώ...».
Τζόνι Μπάριος, Ρόχας 50 ετών.
