Σε λίγους μήνες, την Πρωτοχρονιά του 2011, ο Γιάννης Δαλιανίδης θα έσβηνε 87 κεράκια στη γενέθλια τούρτα του. Κι όμως, παρά τα χρόνια του, εκείνος έμενε πάντα ένας έφηβος και δεν είναι υπερβολικό να πω ότι συχνά ένιωθε και σαν πολύ μικρό παιδί, που παίζει και ονειρεύεται σ’ ένα λούνα παρκ σαν κι αυτό που ζωντάνεψε για τόσα χρόνια στην τηλεόραση. Όπως έμενε παιδί και όταν δημιουργούσε τόσο εμπνευσμένα και τόσο ονειρικά τόσα χολιγουντιανά μιούζικαλ στον ελληνικό κινηματογράφο. Έτσι, σαν μικρό σοφό παιδί, ένα παιδί-θαύμα, έμεινε ο Γιάννης Δαλιανίδης σε όλη του τη ζωή.
Είχα τη μεγάλη τύχη να τον γνωρίσω πριν από λίγα χρόνια και να θαυμάζω από κοντά κάθε φράση του, κάθε του κίνηση, κάθε του σκέψη. Ήταν πέρα από το χρόνο, τον ξεπερνούσε και τον ξεγελούσε και κανένα εμπόδιο δεν μπορούσε να αλλάξει το πρόγραμμα της κάθε του στιγμής.
Ο Γιάννης Δαλιανίδης δημιουργούσε ακόμα και μέσα σε δευτερόλεπτα. Δεν είχε τίποτα να κρύψει. Τίποτα να φοβηθεί... Μέσα του είχε μια απέραντη αγάπη για όλους. Και όλοι νιώθαμε λατρεία για τον Γιάννη. Μαζί του ήταν σαν να πρωταγωνιστούσαμε με σκηνοθέτη τον Γιάννη Δαλιανίδη: κάθε φορά σ’ ένα καινούργιο απολαυστικό μιούζικαλ, στο σπίτι της Μάρθας Καραγιάννη, στις κυριακάτικες βεγγέρες της Ροζίτας Σώκου αλλά και στο Λουτράκι μαζί με το σκηνοθέτη Ηλία Μαλανδρή, αλλά σχεδόν κάθε βράδυ στο περίφημο εστιατόριο «Αγορά», το αγαπημένο στέκι τόσων καλλιτεχνών του Θύμιου Κουτσούμπα.
Γι’ αυτό δεν μπορώ να πιστέψω ότι «έφυγε» γι’ αυτό το μεγάλο ταξίδι στον ουρανό. Όλα έγιναν ξαφνικά και απροσδόκητα.
Δεν έχει περάσει μήνας από τότε που ο Γιάννης Δαλιανίδης, οδηγώντας με το πάθος ενός ραλίστα, μας πήρε στο Λουτράκι για να φάμε ψάρι σε ένα εστιατόριο κάτω από το σπίτι του σκηνοθέτη Ηλία Μαλανδρή και μετά γυρίσαμε στην Αθήνα, μέσα στην καταιγίδα που ξέσπασε ξαφνικά.
Έτσι, σαν κεραυνός μας χτύπησε η είδηση του θανάτου του και ξαφνικά βρεθήκαμε άναυδοι όλοι οι στενοί του φίλοι: η Μάρθα Καραγιάννη, η μούσα του μιας ολοκληρης ζωής, η αδιάσπαστη φίλη του, η ηθοποιός Ντόρα Δούμα, ο σκηνογράφος Ντίνος Πετράτος, ο ποιητής και εκδότης Θανάσης Νιάρχος, ο ηθοποιός Σπύρος Θεοδόσης, αφοσιωμένος του φίλος-ηθοποιός, τον οποίο ο Γιάννης θεωρούσε παιδί του, αλλά και ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο ποιητής Μάνος Ελευθερίου και φυσικά ο Μάκης Δελαπόρτας, ο βιογράφος τόσων καλλιτεχνών. Ο Κώστας Βουτσάς άλλη μεγάλη αγάπη του Γιάννη Δαλιανίδη. Και σκεφτείτε... πριν από ένα μήνα περίπου στο κέντρο «Αγορά» ρώτησα τον Κώστα Βουτσά γιατί δεν ήρθε στην κηδεία της Τζέλας Φίνου, εκεί που είχε έρθει συντετριμμένος ο Γιάννης Δαλιανίδης μαζί μας.
«Δεν μπορώ να πάω στις κηδείες αγαπημένων μου προσώπων. Λιποθύμησα στην κηδεία του Κώστα Πρετεντέρη, αλλά και στην κηδεία του Νίκου Ρίζου... Μόνο σε μία κηδεία θα πάω...» κι έριξε μια ματιά αγάπης στον Γιάννη Δαλιανίδη.
«Σε παρακαλώ... μη μου πεις σε ποια», είπα στον Κώστα Βουτσά. Κι αυτός δεν είπε. Και ο Γιάννης χαμογέλασε...
Ο άνθρωπος που εδώ και αρκετά χρόνια στάθηκε δίπλα του στο σπίτι του, οικονόμος και γραμματέας του, συνοδός και αγαπημένη φίλη, είναι η Ντόρα Ντασκάλοβα, μια κυρία από τη Βουλγαρία που μιλάει ελληνικά καλύτερα από μας και τον φρόντιζε σαν πατέρα της. Η Ντόρα ήταν τόσο αφοσιωμένη στον Γιάννη, που όλες τις μέρες και τις νύχτες που ήταν στο νοσοκομείο εκείνη βρισκόταν έξω από το θάλαμο της εντατικής διαβάζοντας ψαλμούς του Δαβίδ.
Δίπλα στον Γιάννη και σε όλη του τη ζωή ήταν η άλλη μούσα του, η ηθοποιός Καίτη Ιμπροχώρη, την οποία θεωρούσε πραγματική του κόρη.
Μαζί του πηγαίναμε παντού. Και φυσικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ τις υπέροχες μέρες που περάσαμε μαζί στη Ζάκυνθο, στις διακοπές μας στο Αγράσι, στο συγκρότημα «Μιμόζα» μαζί με τον πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτη Κουβέλη και την αγαπημένη του σύζυγο και εξαίρετη δικηγόρο Φωτεινή. Δίπλα στο συγκρότημα «Μιμόζα» μια άλλη φίλη του Γιάννη, η Μαρλέν Καρέρ, γόνος μιας μεγάλης οικογένειας της Ζακύνθου, που οργάνωσε στη γιορτή της τον Δεκαπενταύγουστο ένα υπέροχο γεύμα για όλους μας. Ήταν ακόμα εκεί και ο Θανάσης Νιάρχος και ο πολυτάλαντος Επτανήσιος Τάκης Βρυώνης, αλλά και ο Νίκος Γαλανός, με την αγαπημένη του Εβελίνα. Και φυσικά, μαζί με όλους, ο πανταχού «παρών» Σπύρος Μπιμπίλας, αδιάσπαστος και αυτός φίλος του Γιάννη Δαλιανίδη.
Ο Γιάννης ποτέ δεν μου χάλασε χατίρι. Και με άφηνε να μαγνητοφωνώ και τα ανέκδοτά του και τις ιστορίες του. Ακόμα ακούω τη φωνή του, όταν μου αποκάλυψε το απόφθεγμα της ζωής του: «Η απουσία της δυστυχίας είναι η μεγαλύτερη ευτυχία. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό είναι αχάριστος».
Τη Δευτέρα στο Α΄ Νεκροταφείο όλοι σε αποχαιρετήσαμε, Γιάννη Δαλιανίδη, στην πολιτική σου κηδεία, αφού εσύ ήθελες να «φύγεις» από τη ζωή αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και ψαλμωδίες, και είχες ζητήσει το σώμα σου να καεί και η τέφρα του να σκορπιστεί στο Θερμαϊκό, στη θάλασσα που πρωτογνώρισες, εκεί, στο Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης... Και πρέπει να το ξέρεις, Γιάννη μας... Και θα το δεις...
Μπορεί το σώμα σου να γίνει στάχτη, αλλά η ψυχή στα ύψη ηχεί. Κι εσύ θα ζεις αιώνια μαζί μας και μαζί με τις επόμενες γενιές, με τις ταινίες σου τις συγκλονιστικές. Γιατί της ζωής το νήμα δεν τελειώνει σ’ ένα μνήμα. Η ζωή για σένα είναι ένα μιούζικαλ, που συνεχίζεται και μετά το θάνατο στον ουρανό...
Κώστας Π. Παναγιωτόπουλος
