Από τη Βίκυ Διαμάντη
Το χτύπημα της μοίρας ήταν τραγικό αυτήν τη φορά, αφού οι μεγάλες πυρκαγιές κατέστρεψαν τα πάντα στο πέρασμά τους και δεν άφησαν τίποτα, παρά μόνο στάχτη και καταστροφή. Κανένας δεν έμεινε ασυγκίνητος! Οι ρεπόρτερ εγκατέλειψαν τη θαλπωρή των δημοσιογραφικών τους γραφείων και βρέθηκαν στο πύρινο μέτωπο. Δίπλα σε εκείνους που η ζωή στάθηκε άδικη απέναντί τους παρακολουθούσαν τις εξελίξεις και προσπαθούσαν να προσφέρουν τη βοήθεια και τη στήριξή τους. Ο Κώστας Χαρδαβέλλας και ο Νίκος Μάνεσης έζησαν την καταστροφή σε πρώτο πρόσωπο και μίλησαν στο ΛΟΙΠΟΝ για την εμπειρία τους αυτή, για τις εικόνες που αντίκρισαν, για τους ανθρώπους που έχασαν τα σπιτικά τους αλλά και τους αγαπημένους τους, για τα συναισθήματα που ένιωσαν όταν αντιλήφθηκαν πλήρως και έζησαν την τραγικότητα της κατάστασης. Ας τους αφήσουμε, όμως, να μας τα πουν με τα δικά τους λόγια, έτσι όπως τα βίωσαν...
Κώστας Χαρδαβέλλας: «Θα μείνουν για πάντα στη μνήμη μου αυτές οι εικόνες»
Τι σας έκανε να αφήσετε το στούντιο και να σπεύσετε εκεί που μαίνονταν πυρκαγιές;
«Είμαι ρεπόρτερ μια ζωή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η είδηση από το ρεπορτάζ ήταν πιο σημαντική από το να παραμείνω στο στούντιο. Έζησα την απόγνωση και την αγωνία των ανθρώπων αυτών που κάηκαν τα σπίτια τους, αλλά και το γεγονός ότι νιώθουν εγκαταλελειμμένοι από το κράτος. Είναι ένα είδος ξεριζωμού, που θυμίζει τους πρόσφυγες που ήρθαν το 22 από τη Μικρά Ασία. Οι απώλειες ήταν μεγάλες. Κάηκαν άνθρωποι, καταστράφηκε το βιος τους. Η εικόνα που συνάντησα πηγαίνοντας εκεί ήταν συγκλονιστική και τραγική. Είδα ανθρώπους να κουβαλάνε τα πράγματά τους σε μια τσάντα, ό,τι είχε απομείνει μετά την καταστροφή. Δεν ήξεραν πού να πάνε. Πού να μείνουν... Τα επόμενα τρία ή τέσσερα χρόνια είναι πιθανό ότι θα μένουν σε ένα κοντέινερ, θα ζουν ένα είδος προσφυγιάς στον τόπο τους. Οι εικόνες αυτές θα μείνουν για πάντα στη μνήμη μου».
Νίκος Μάνεσης: «Τέτοια καταστροφή δεν την έχω ξαναδεί!»
Για ποιο λόγο αφήσατε τη σιγουριά του στούντιο και σπεύσατε στο χώρο όπου μαίνονταν οι πυρκαγιές;
«Ναι, πράγματι πήγα και θα ξαναπάω. Πιστεύω ότι ακόμα και στην περίπτωση που κάποιος έχει σταματήσει να κάνει μάχιμη δημοσιογραφία, ως επικεφαλής κάποιας εκπομπής, οφείλει να βγαίνει από το στούντιο σε μεγάλα θέματα και θέματα που θα καταγραφούν στην Ιστορία για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τι πραγματικά συμβαίνει. Να βρίσκεται εκεί που χτυπάει η καρδιά της είδησης. Δεν πιστεύω ότι εμείς πρέπει να βρισκόμαστε ασφαλείς στο στούντιο και να στέλνουμε κάποιους άλλους να κάνουν τη δουλειά για εμάς».
Πώς ήταν η εμπειρία;
«Η εμπειρία ήταν τραγική! Έχω κάνει πολλά χρόνια μάχιμο ρεπορτάζ, αλλά τέτοια καταστροφή δεν την έχω ξαναδεί. Μου θύμισε τη Βοσνία την εποχή που ήμουν στον ΑΝΤ1 και είχα πάει ως πολεμικός ανταποκριτής».
Πώς αντιδρούσαν οι άνθρωποι όταν σας έβλεπαν εκεί;
«Οι άνθρωποι εκεί θεωρούν ανεπιθύμητους όλους τους πολιτικούς! Μας πλησίαζαν για να μας πουν τον πόνο τους και το παράπονό τους... Όλοι τους πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κράτος! Υπήρχαν άνθρωποι που με διαβεβαίωσαν ότι τις τρεις πρώτες μέρες δεν ήξεραν τι χρώμα έχει το πυροσβεστικό όχημα».
Υπάρχει κάποια εικόνα που θα θέλατε να σβήσετε από τη μνήμη σας από αυτή την εμπειρία;
«Όχι, δεν θέλω να σβήσω καμία εικόνα, γιατί αυτά είναι μαθήματα ζωής! Δείχνει ότι δεν πρέπει να νιώθουμε ποτέ ασφαλείς και επαναπαυμένοι.
Δεν θέλω να τα ξεχάσω, αν και είναι εικόνες που δεν θα έπρεπε να δει και να ζήσει ποτέ άνθρωπος. Από τη στιγμή που τις βιώνεις δεν πρέπει ποτέ να τις σβήσεις από τη μνήμη σου! Βλέποντας τέτοιες εικόνες, συνειδητοποιείς πόσο προσωρινά είναι όλα όσα ζεις. Μας βοηθούν να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι τέτοιες τραγωδίες».
