Από το 1973 που σόκαρε τους απανταχού θαυμαστές της ανακοινώνοντας ότι εγκαταλείπει τον κινηματογράφο για να ασχοληθεί με τα δικαιώματα των ζώων, η θρυλική Μπε Μπε γίνεται ολοένα και πιο ακραία στη συμπεριφορά -και την εμφάνισή της.
Μιλώντας στο περιοδικό "France", πρόσφατα η Μπριζίτ Μπαρντό (Brigitte Bardot) αποκάλυψε ότι στη ζωή της τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα όσο μπορεί να πίστευε ο περισσότερος κόσμος. Αντίθετα παραδέχτηκε ότι ήταν πολλές εκείνες οι φορές που ένιωσε έντονη τη θέληση να αυτοκτονήσει ως λύση για τα πολλά προβλήματά της. "Το ότι είμαι ακόμη ζωντανή, είναι από θαύμα" παραδέχτηκε.
Έγινε διάσημη για την απίστευτη ομορφιά και το μοναδικό σεξ απίλ της, που φρόντιζε να τονίζει όσο καμία άλλη εκείνη την εποχή. Είχε στα πόδια της όποιον άντρα ήθελε, όταν τον ήθελε. Είχε τα πάντα. Δεν ήταν όμως ευτυχισμένη.
Στα 75 της χρόνια σήμερα, η Μπαρντό δεν θυμίζει στο παραμικρό τη γυναίκα που άφησε εποχή για τις παιχνιδιάρικες πόζες της. "Ξέρω ότι σοκάρω, έχω θράσος και είμαι αυθάδης", παραδέχεται η ίδια μιλώντας για τον εαυτό της. "Δεν μετανιώνω για τίποτα, αλλά πολύ συχνά παρεξηγούμαι από ηλίθιους του πολιτικά ορθού. Η πολιτική με αηδιάζει", συνέχισε η καυστική Μπριζίτ.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει και περί πολλού ούτε και την πρώτη κυρία της Γαλλίας, Κάρλα Μπρούνι Σαρκοζί (Carla Bruni Sarkozy), χαρακτηρίζοντάς της ως "τόσο όμορφη όσο και κακομαθημένη".
Άλλωστε, ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσε και η ίδια η Μπαρντό υπήρξε ιδιαίτερα αυστηρός. Δεν είναι μυστικό ότι ο πρώτος της άντρας, σκηνοθέτης Ροζέ Βαντίμ (Roger Vadim), χρειάστηκε να ασπαστεί τον Καθολικισμό για να πάρει την ευχή των γονιών της 18χρονης τότε Μπριζίτ.
"Οι γονείς μου, μου έδωσαν μια πολύ αυστηρή ανατροφή, η οποία μερικές φορές μου έφερε μεγάλα προβλήματα και στεναχώριες. Σήμερα όμως τους είμαι ευγνώμων για αυτή", ομολογεί η Μπαρντό.
Αντίθετα από την πλειοψηφία των διασήμων, η ακτιβίστρια πια Μπαρντό ουδέποτε υπέκυψε στη βοήθεια των προϊόντων καλλωπισμού, πόσο μάλλον της όποιας αισθητικής επέμβασης, όπως το μπότοξ ή μια πλαστική εγχείρηση. Όπως ισχυρίζεται όμως η ίδια, ούτε και στις χρυσές της μέρες έδινε μεγάλη σημασία στην εικόνα της. Απλά έπαιρνε τα πράγματα όπως ερχόταν.
Επιμέλεια: Ζωή Κίττα
