ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΡΩΜΑΝΟ ΛΙΖΑΡΔΟ

Με μαεστρία σ’ αυτή την προσπάθεια καθοδήγησε τους επιεικώς μέτριους ερμηνευτές Ντέμι Μούρ, Λίντσεϊ Λόχαν, Μαίρη Ελίζαμπεθ Γουίνστεντ, Άστον Κούτσερ και με ανοιχτά χέρια υποδέχτηκε τα υποκριτικά δώρα των καρατερίστων Σάρον Στόουν, Χάρι Μπελαφόντε, Άντονι Χόπκινς, Γουίλιαμ Μέισι, Τζόσουα Τζάκσον, Ελάιζα Γουντ, Έλεν Χαντ, Μάριν Σιν και Κρίστιαν Σλέιτερ. Το ΜΠΡΑΒΟ μας για την ταινία του «Βobby» του αξίζει και με το παραπάνω!

Παρακολούθησα την ταινία στο Φεστιβάλ Βενετίας κι εκεί είχε αναφερθεί ότι ήταν ένα πρωτόλειο πάνω στο οποίο θα γινόταν τελικό μοντάζ και αλλαγές. Η τελική της μορφή είναι διαφορετική από εκείνη που παρακολούθησα;

«Όχι ιδιαίτερα. Βασικά έχει συμπεριληφθεί ένα τραγούδι με τίτλο Νever gonna break my faith γραμμένο από τον Μπράιαν Άνταμς, το οποίο ηχογραφήθηκε από την Αρίθα Φράνκλιν».

Αυτό παραπέμπει σε οσκαρικό φινάλε.

«Αγαπώ την Αρίθα. Η ταινία δεν έχει ανάγκη από ένα τέτοιο φινάλε, θα μπει όμως σαν το κερασάκι στην τούρτα».

Ο ήρωάς σου, ο Μπόμπι, συνήθιζε να λέει ότι «μονάχα όσοι τολμούν να νιώσουν σπουδαίοι μπορούν να καταφέρουν σπουδαία πράγματα». Υποστηρίζετε την ίδια άποψη;

«Φυσικά και την υποστηρίζω. Η ίδια η ταινία το αποδεικνύει αυτό, που ήταν ένα μεγαλεπήβολο στοίχημα αν αναλογιστείς πόσοι άνθρωποι χρειάστηκαν να δώσουν το παρών για τη δημιουργία της. Κάθε μέρα ήταν μια δύσκολη μέρα. Είτε βρισκόμασταν στην προετοιμασία της είτε στην παραγωγή της καμία μέρα δεν ήταν εύκολη. Τελικά, το γεγονός ότι καταφέραμε να φτιάξουμε αυτή την ταινία και ότι τίποτε δεν την εμπόδισε να ολοκληρωθεί, όπως ακριβώς την είχα οραματιστεί, είναι από μόνο του ένα θαύμα».

Οι 22 χαρακτήρες, πλήρεις και αφαιρετικοί, προσφέρουν οσκαρικές ερμηνείες, που αδικαιολόγητα αγνοήθηκαν από τις αντίστοιχες κατηγορίες. Το σενάριο, χωρίς να γλιστράει σε ολισθηρό οδόστρωμα, όπως αυτό της αφήγησης ενός πολιτικού γεγονότος, υποθάλπει χαρακτήρες που αντιπροσωπεύουν τα αμερικανικά σφάλματα, που ζουν και ανασαίνουν περιμένοντας με τη μορφή του Μπόμπι το «θαύμα»... Το θαύμα που δεν έρχεται, επιτρέποντας στους ήρωες με την ιδιότητα των έκπτωτων αγγέλων να συμπεριφερθούν, έστω και για λίγο, με τη φιλοδοξία του Ίκαρου. Η πτώση τους, αποτέλεσμα ύβρης και ελπίδας, θα θυμίσει σε όλους μας πόσο ειλικρινείς είμαστε σε ακραίες καταστάσεις όταν κινούμαστε με την πεποίθηση μιας βέβαιης επιτυχίας.

Όλοι οι ηθοποιοί είπαν ότι από την πρώτη στιγμή της ταινίας ένιωσαν σαν να είναι ένα κομμάτι της. Πώς καταφέρατε να πείσετε από τη Σάρον Στόουν μέχρι τον Χάρι Μπελαφόντε να πιστέψουν σε αυτό το project;

«Νομίζω ότι οι άνθρωποι αυτοί ανταποκρίθηκαν τόσο στο πάθος μου όσο και στις λέξεις που τυπωμένες στο σενάριο περίμενα να πάρουν σάρκα και οστά από εκείνους. Αυτή η ταινία έγινε η ευκαιρία να δουλέψουν επιτέλους μαζί ηθοποιοί που θαύμαζαν καιρό ο ένας τη δουλειά του άλλου. Ενθυμούμενος διάφορα περιστατικά από τα γυρίσματα, σας λέω ενδεικτικά ότι έρχεται μια μέρα ο Μπιλ Μέισι και μου λέει: Δεν το πιστεύω ότι δουλεύω με τον Άντονι Χόπκινς!. Πέντε λεπτά αργότερα ανεβαίνει ο Άντονι Χόπκινς και μου δηλώνει εκστασιασμένος: Δεν το πιστεύω ότι δουλεύω με τον Μπιλ Μέισι!. Υπήρχε, λοιπόν, εξαρχής αυτός ο ενθουσιασμός και ο αλληλοθαυμασμός μεταξύ των συνεργατών, που έκανε τα γυρίσματά μας να μοιάζουν με ένα μεγάλο happening, μια όμορφη γιορτή».

Ο Μπόμπι φέρεται να είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας των σπουδαίων αντρών στην πολιτική. Πιστεύετε ότι σήμερα έχουμε ανάγκη έναν τέτοιον πολιτικό ή, ακόμα, ότι έχουμε κάποιον που μπορεί να είναι σαν τον Μπόμπι;

«Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι θα έχουμε έναν ηγέτη όπως ο Μπόμπι Κένεντι. Πιστεύω ακράδαντα ότι λιμοκτονούμε για κάποιον σαν αυτόν. Ξέρετε, στις μέρες μας οι πολιτικοί ηγέτες δεν δολοφονούνται σωματικά, σκοτώνουμε όμως το χαρακτήρα τους. Κάποιοι βάζουν υποψηφιότητα για το ανώτατο αξίωμα και προκαλούν μόνο καταστροφές, επειδή ο στόχος τους είναι όχι να υπερασπιστούν τη χώρα, αλλά τα ατομικά συμφέροντά τους. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ακριβώς προάγει η σύγχρονη πολιτική και το λόγο που την υποστηρίζουν μερικοί σήμερα. Και αυτό είναι ένα μεγάλο έγκλημα της χώρας. Ποτέ δεν καταλαβαίνουμε από πού έρχεται ένας άνθρωπος με την ιδιότητα του ηγέτη».

Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι άνθρωποι όπως ο πρόεδρος Μπους προωθούν τις ιδεολογίες και τα πιστεύω τους αναφέροντας συχνά τον Θεό;

«Τι άλλο του έχει απομείνει να επικαλεστεί;».

Η μόνη του ελπίδα ε; (Γέλια.)

«Δεν είναι ένας εξαιρετικά εμπνευσμένος και ευφυής άνθρωπος, δεν είναι ούτε καν παθιασμένος. Πιστεύω ότι υπάρχει έλλειμμα αρχηγίας. Οι ΗΠΑ στο παρελθόν έμοιαζαν σαν το σπουδαίο θείο, τον οποίο όλοι λατρεύαμε να προσκαλούμε για δείπνο στο κυριακάτικο τραπέζι μας. Τώρα δεν θέλουμε αυτόν το ?θείο Σαμ? για δείπνο ούτε την Κυριακή, αλλά ούτε και τη Δευτέρα, την Τρίτη ή την Τετάρτη. Νιώθω, ξέρετε, ότι έχουμε χάσει λίγο το δρόμο μας».

Η Ιστορία μάς έχει διδάξει μέσα στους αιώνες ότι ξέρει να επαναλαμβάνεται. Πιστεύετε λοιπόν πως υπάρχει ελπίδα στο μέλλον, μόλις κλείσει αυτός ο κύκλος;

«Κατά τη γνώμη μου, οφείλουμε να πιστέψουμε πως υπάρχει ελπίδα, τόσο από τη δική σας οπτική γωνία, ενός δημοσιογράφου δηλαδή, όσο και από την πλευρά του Χόλιγουντ. Δεν μπορούμε να είμαστε πεισιθάνατοι. Υπάρχει τόσο έντονος πεσιμισμός, τόση κυνικότητα και αδιαφορία... Αισθάνομαι σαν να έχουμε πέσει όλοι σε μια μεγάλη μαύρη τρύπα. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να βρούμε τη δύναμη να σπρώξουμε τους εαυτούς μας προς τα πάνω. Αν δεν το κάνουμε αυτό, είμαστε τελειωμένοι και εμείς και ο ανθρώπινος πολιτισμός».

(σ.σ.: Έχει έντονο ενδιαφέρον ότι όλοι οι χαρακτήρες στην ταινία «Βobby» αντανακλούν την κοινωνία, του τότε και του σήμερα.)

Σκηνοθετικά δεν εστιάζετε στην ιστορία του Μπόμπι, ο οποίος λειτουργεί ως μια αναφορά. Θελήσατε με αυτόν τον τρόπο να δείξετε ότι ο καθένας από τους ανθρώπους ήταν σχεδόν σάπιος στην ψυχή του και είχαν ανάγκη μια νέα ελπίδα;

«Ως επί το πλείστον ναι. Όλοι συνδέονται με τον Μπόμπι, εκείνος είναι το κέντρο. Δεν τον υποδύεται κάποιος ηθοποιός, το θεώρησα κακή ιδέα να προσωποποιήσω τον Μπόμπι με τη μορφή ενός σταρ του Χόλιγουντ. Αισθάνθηκα, σκεπτόμενος το κάστινγκ και τη διανομή των ρόλων, ότι μπορείς στην ταινία να έχεις όσους σταρ θέλεις, κανείς όμως δεν θα είναι μεγαλύτερος σταρ από τον ίδιο τον Μπόμπι. Εκείνος αναπαριστά την ελπίδα και την ανθρωπιά, στα νερά των οποίων όλοι έχουμε τη δύναμη να βουτήξουμε».

Άρα οι πρόεδροι είναι επίσης σταρ σε ταινίες!

«Συμφωνώ και επικροτώ με αυτή την άποψη! Η 6η Ιουνίου, η ημέρα που ο Αμερικανός γερουσιαστής Ρόμπερτ Κένεντι ενώθηκε με το μύθο ή τη θρυλική κατάρα της οικογένειάς του, θυμίζει σε όσους η καθημερινή φθορά έχει λειάνει τις ευαισθησίες τους πως εξίσου ήρωες είναι όσοι επαναστατούν διεκδικώντας με ή χωρίς θυμό ένα πιο όμορο αύριο. Άξιο σχολιασμού είναι πως μια ταινία με πολιτικό θέμα, εστιάζοντας στην καθημερινότητα των ηρώων και το όλο κλίμα της εποχής, αποκόπτεται από το πολιτικό πλαίσιο και γίνεται ουσιαστικά και στυγνά ΠΟΛΙΤΙΚΗ! Η Ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται, αλλά, δυστυχώς, οι επαναστάσεις δεν ελλοχεύουν σε συνειδήσεις...».

Σημείωση: Η ταινία του Εμίλιο Εστεβέζ «Βobby» έκανε πρεμιέρα στις 28 Ιουνίου στους κινηματογράφους.