Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΒΙΤΣΑ

Συναντηθήκαμε στο σπίτι της στη Νέα Σμύρνη. Μου άνοιξε την πόρτα η Γεωργία Γκούτη, που εδώ και 27 χρόνια είναι συνέχεια στο πλευρό της. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντιόμασταν, αφού με την κόρη της, Αγγελική, είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει τα τελευταία 13 χρόνια που τυγχάνει να γνωρίζω την κυρία Κατερίνα είναι ένα: είτε είσαι φίλος της είτε εχθρός της, από το πρώτο λεπτό σε κερδίζει! Ίσως γι’ αυτό, όπως ομολογεί, δεν θεωρεί ότι έχασε τίποτα έπειτα από όλα όσα συνέβησαν, αφού μέσα της παρέμεινε η ίδια!

Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από την ολοκλήρωση του κύκλου ιδιοκτησίας σας των ιστορικών εφημερίδων «Θεσσαλονίκη» και «Μακεδονία». Πώς ήταν αυτή η περίοδος της ζωής σας;

«Υπήρξαν στιγμές πολύ δύσκολες ψυχολογικά».

Σοκαριστήκατε όταν χάσατε τις εφημερίδες;

«Δεν σοκαρίστηκα γιατί έχασα, αλλά γιατί σε όλη μου τη ζωή αρνιόμουν να δω την πραγματικότητα. Πίστευα ότι όλοι οι άνθρωποι στο βάθος της ψυχής τους είναι καλοί. Αυτό όμως είναι μια ουτοπία. Οι άνθρωποι δυστυχώς είναι καλοί όταν ζουν από κάποιους και περνούν καλά, αλλά χάνονται όπως τα ποντίκια όταν τα πράγματα είναι δύσκολα».

Φαντάζομαι ότι αυτό θα ήταν τραγικό, γιατί δώσατε πράγματα σε ανθρώπους τα χρόνια της άνθησης της εφημερίδας!

«Δεν θέλω να περιαυτολογήσω, αλλά πάντα έδινα και εξακολουθώ να δίνω, γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ο χαρακτήρας μου. Δεν κάνω ούτε τη μητέρα Τερέζα, ούτε ότι είμαι η μόνη καλή στον κόσμο. Τώρα απλώς έχω συνειδητοποιήσει πως, ό,τι κι αν κάνω, δεν πρέπει να περιμένω τίποτα. Τότε δεν το πίστευα».

Πώς ήταν η μέρα που συνειδητοποιήσατε πως όλα πια χάθηκαν;

«Δεν χάθηκαν ποτέ αυτά που εγώ θεωρώ πρώτιστα. Δεν χάθηκε η συνείδησή μου, οι αξίες μου. Έτσι, δεν αισθάνθηκα ότι έχασα ουσιαστικά τίποτε, απλώς άλλαξε σε ένα κομμάτι της η ζωή μου. Δεν με άφησε αδιάφορη, αλλά δεν με έπληξε όσο αυτούς που στεγάζουν το παν στον πλούτο».

Για 15 χρόνια αποσυρθήκατε από τα πράγματα...

«Ποτέ δεν ήθελα να είμαι στη δημοσιότητα. Εγώ πιστεύω στον εαυτό μου, σ’ αυτό που ήμουν, που είμαι και θα είμαι. Αυτά δεν τα ενώνω με υλικά. Από την άλλη, θα ήταν αστειότητα έως και γελοιότητα να βρίσκομαι μαϊντανός σε διάφορες εκδηλώσεις. Θα ήμουν υπερφίαλη και αναίσθητη. Όταν περνάς προβλήματα, δεν έχεις και την εσωτερική διάθεση να το κάνεις αυτό, εκ των γεγονότων».

Περάσατε κατάθλιψη;

«Υπήρξαν φορές που κουράστηκα από τα αλλεπάλληλα γεγονότα. Πέρασαν στιγμές που αισθανόμουν ότι δεν ήθελα τίποτα».

Παρατηρώντας εκ των υστέρων τα πράγματα, θεωρείτε ότι κάνατε λάθη;

«Το πρώτο και τραγικό λάθος που έκανα είναι ότι δεν κράτησα αποστάσεις με τους υπαλλήλους, γιατί δεν πίστευα σ’ αυτό. Ήμουν πολύ προσιτή και μαλακή. Ήταν καίριο λάθος, γιατί αυτά δεν εκτιμώνται».

Θεωρούσατε ότι υπήρχε οργανωμένο σχέδιο εξόντωσής σας;

«Μα το λέω καθαρά στο βιβλίο μου. Πώς τόσοι και τόσοι οργανισμοί αυτή την ώρα έχουν χρέη και δεν κουνιέται τίποτα;».

Γιατί αποφασίσατε έπειτα από τόσα χρόνια να γράψετε αυτό το βιβλίο;

«Όταν πέρασε ο καιρός, αποστασιοποιήθηκα από τα πράγματα και τα ανέλυσα πια. Δεκαπέντε χρόνια μετά τη λάσπη, τις φαντασίες και τα ψεύδη που ελέχθησαν για μένα αισθανόμουν την ανάγκη να πω πέντε πράγματα ως υποχρέωση στο όνομά μου και την ιστορία μου. Δεν μπορούσα να αφήσω άλλο χώρο στη λασπολογία!».

Ποιο ήταν το πιο δύσκολο σημείο όταν γράφατε το βιβλίο;

«Υπήρξαν στιγμές που έκλαψα, όταν θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, τους γονείς μου, όλη μου ουσιαστικά τη ζωή. Υπήρξε μεγάλη συναισθηματική φόρτιση».

Πονέσατε έπειτα από όλα όσα σας συνέβησαν;

«Ήταν δυνατόν να μην πονέσω; Διότι το θέμα -μη γελιόμαστε- δεν ήταν οικονομικό! Ήθελαν να αφαιρεθεί η δύναμη από τα χέρια μιας νεαρής γυναίκας που είχε όλες τις δυνατότητες. Απέβλεπαν στο να μην υπάρχω εγώ, από κακοπιστία για να υπάρξουν αυτοί».

Διαβάζετε τη «Μακεδονία»;

«Όχι. Δεν μπορώ».

Πολλοί σας κατηγόρησαν τότε για μεγάλες σπατάλες!

«Έπρεπε να βρουν κάτι να πατήσουν. Ρώτησε όμως κανένας από αυτούς που έλεγαν ότι εγώ σπαταλούσα ασυδότως αν μεγάλωσα κάποια παιδιά, τα οποία ήταν άπορα, από δικά μου λεφτά; Έμαθε κανείς ότι καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις κάποιων εκατομμυρίων έφευγαν από τη δική μου τσέπη; Ρώτησαν αν έχω πάει ανθρώπους στο εξωτερικό να χειρουργηθούν; Πετάμε μια κουβέντα, λερώνουμε τον άλλο και ησυχάζουμε;».

Παρ’ όλα αυτά σήμερα έχετε περιουσία;

«Έχω μια τεράστια περιουσία, που είναι η πείρα μου. Από εκεί και πέρα έχω τόσα ώστε να είμαι ευχαριστημένη».

Έρχομαι στην άλλη σας όψη. Αισθάνομαι ότι ο πατέρας σας ήταν ο κυρίαρχος άντρας της ζωής σας.

«Βέβαια. Μου λείπει πάρα πολύ. Θα ήθελα να ήταν μαζί μου σήμερα, γι’ αυτό και τον βλέπω πολύ συχνά στον ύπνο μου».

Τι θα του λέγατε σήμερα αν τον συναντούσατε;

«Καταρχήν ήταν ένας άνθρωπος που δεν θα γύριζε πίσω κάνοντας ερωτήσεις ή παρατηρήσεις. Θα μου έλεγε: "Κοίτα τι μπορείς να κάνεις μπροστά"».

Παντρευτήκατε μία φορά, και μάλιστα κρυφά από τον πατέρα σας. Ίσως ήταν και η μεγαλύτερη κόντρα σας μαζί του!

«Ο πατέρας μου "έφυγε" πολύ γρήγορα και έχασα το χρόνο που θα ήθελα να έχω μαζί του».

Σας πληγώνει αυτό;

«Είναι στιγμές που θεωρώ ότι ίσως δεν θα έπρεπε να τον λυπήσω έτσι. Ήταν πολύ δυνατός. Είμαι σίγουρη ότι του έλειπα όπως μου έλειπε! Πίστευε ότι ο χρόνος θα τα τακτοποιήσει όλα. Δυστυχώς, σε αυτή την ιστορία ο θάνατος τακτοποίησε κάποια πράγματα».

Δεν σκεφτήκατε να παντρευτείτε ξανά;

«Δεν σκέφτηκα ποτέ να παντρευτώ, επειδή υπήρχε η κόρη μου. Ήταν κοριτσάκι. Μπαίνοντας στη ζωή μου ένας άντρας, δεν θα μπορούσε να ξεχωρίσει ποια είναι η μία αγάπη και ποια η άλλη. Γι’ αυτό το απέφυγα τον πρώτο καιρό. Μετά έγινε συνείδησή μου. Δεν ήταν κάτι που μου έλειπε και προσπάθησα όλη η υπόλοιπη ζωή μου να μην είναι αναμεμειγμένη με το παιδί μου. Ποτέ δεν ήθελα η κόρη μου να έχει κάποιον που να θεωρεί ότι είναι υποκατάστατο μπαμπά. Δεν ήθελα παρά να γνωρίζει ότι στη ζωή μάς φέρνουν δύο άνθρωποι και σ’ αυτούς πρέπει να πιστεύουμε».

Σας έβλεπαν ανταγωνιστικά οι σύντροφοί σας;

«Σίγουρα. Είναι λογικό. Με ενοχλούσε, αλλά αυτό δεν αλλάζει».

Προσπάθησαν να σας εκμεταλλευτούν;

«Μπορεί να το έκαναν κάποιες φορές οικονομικά. Δεν ήταν μόνο δικό τους θέμα. Προέρχεται και από μένα, γιατί ήμουν πολύ δοτική και προσπαθούσα να ευχαριστήσω τον κάθε άνθρωπο, από το φίλο μου μέχρι το σκουπιδιάρη».

Υπάρχουν μέρες που νιώθετε μοναξιά;

«Κάποιες φορές μέσα στο διάβα των πολλών ετών αισθάνομαι μοναξιά, αλλά μπορείς να είσαι και ανάμεσα σε τρεις χιλιάδες ανθρώπους και να είσαι μόνος».

Το έχετε ζήσει αυτό;

«Το έχω ζήσει και είναι πιο τραγικό από το να είσαι μόνος σου στο σπίτι σου».

Ποια στιγμή θα θέλατε να ξαναζήσετε;

«Τη μέρα που γεννήθηκε η κόρη μου».

Ήταν τελικά βαρύς ο χειμώνας που γεννηθήκατε - για να δανειστώ και τον τίτλο του πρόσφατου βιβλίου σας;

«Ήταν βαρύς, αν και τελικά αντεπεξέρχομαι όντως σε κάθε συνθήκη!».

Ήσασταν η «σιδηρά κυρία» της Μακεδονίας. Δεν ήταν σοκαριστικό όταν όλα αντιστράφηκαν;

«Δεν άλλαξε η ζωή μου, γιατί ακόμα και όταν ήμουν στη Θεσσαλονίκη ζούσα από το γραφείο μου στο σπίτι μου. Επέλεγα και τότε στη ζωή μου να μην πηγαίνω πολύ έξω. Αυτός ήταν ο τρόπος ζωής μου».

Σας πούλησαν άνθρωποι στους οποίους σταθήκατε;

«Ήξεραν ότι κάλλιστα μπορούσα, χωρίς καν να τους ρωτήσω, να πουλήσω τα πάντα και ένα ωραίο πρωί να βρεθούν έχοντας κάποιον άλλο αφεντικό. Σε ποιον θα απολογούμουν; Δεν εκτίμησαν ότι δεν θέλησα ποτέ να διώξω κανέναν. Θα μπορούσα να έχω διώξει πάρα πολλούς, για να μειωθεί το κόστος. Περίμενα ότι θα έχουν υπομονή και ανοχή, αν χρειάζονταν κάποια πράγματα. Δεν το έκαναν».