Από τη ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΩΣΤΟΡΡΙΖΟΥ

Είναι μία από τις πιο γοητευτικές ηθοποιούς της γενιάς της. Η Κατερίνα Διδασκάλου σε ένα διάλειμμα από τις πρόβες της για το θεατρικό «Το κορμί» και τα γυρίσματα για την τηλεοπτική σειρά «Τέσσερα» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη μίλησε στο ΛΟΙΠΟΝ για την τηλεόραση και την ηθοποιία εντός και εκτός ελληνικών συνόρων. Παρ’ όλα αυτά, εκείνη επιμένει πως ο ρόλος της μητέρας είναι ο πιο καθοριστικός και περιγράφει πώς είναι η ζωή μιας εργένισσας εργαζόμενης γυναίκας με τρία παιδιά.

Σε τι φάση σας βρίσκουμε;

«Σε πρόβες, γιατί επαναλαμβάνουμε μαζί με τον Ιάκωβο Μυλωνά την παράσταση "Το κορμί". Είναι ένα έργο για την αγάπη, τη συγχώρεση, το AIDS. Περνάει μηνύματα και το ανεβάζουμε σε έναν εναλλακτικό χώρο, στη Ζωοδόχου Πηγής 3 και Ακαδημίας, στο "Paris", που είναι θέατρο-κλαμπ και νομίζω ότι του πάει και σαν ύφος. Η ηρωίδα είναι μια τύπισσα που δουλεύει σε ένα καζίνο στο Λας Βέγκας και ο μικρός είναι ένας γκέι άντρας οροθετικός. Το υπουργείο Υγείας χρηματοδοτεί την παράσταση μέσω κάποιων εκπροσώπων του, ενδιαφέρθηκε και μας έδωσε χορηγία για να συνεχίσουμε και φέτος».

Το «Τέσσερα» γιατί δεν βγήκε φέτος;

«Αυτή ήταν απόφαση του καναλιού, που μας τιμά. Θέλουν να μας κρατήσουν για την επέτειο των 20 χρόνων του. Είναι μια δουλειά στην οποία έχουν πέσει πολλά χρήματα. Φαντάζομαι ότι αποφάσισαν πως είναι καλύτερα να αρχίσει με τη νέα σεζόν, να μη βγει στη μέση και, γενικά, μια χαρά, εμένα με βολεύει».

Μιλήστε μας για το ρόλο σας;

«Είναι ένας άνθρωπος που δεν ανήκει στο μέσο όρο. Είναι η δεύτερη γυναίκα, η κρυφή, η παράλληλη. Παρουσιάζει ενδιαφέρον και δεν πέφτει στην παγίδα των κλισέ. Η ιστορία έχει βγει από την ίδια τη ζωή, που πιστεύω πως γράφει τα πιο σκληρά και πιο άγρια σενάρια».

Γιατί επιλέξατε να γίνετε ηθοποιός;

«Σ’ αυτό νομίζω ότι είμαι τυχερή. Στα 17 μου ήξερα ότι η ζωή μου θα είναι αυτή θα ζήσω και θα πεθάνω ως ηθοποιός».

Κάποια στιγμή αφήσατε το Εθνικό για να πάτε στην Αμερική...

«Τελείωσα το Εθνικό. Απλώς είχα πάρει μια υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάση, αλλά έπρεπε να διαλέξω, επειδή είχα αριστεύσει. Είχα ένα συμβόλαιο διετές και επέλεξα να φύγω. Αφού πήρα την υποτροφία, έφυγα. Ήταν μια πολύ σημαντική απόφαση για μένα, γιατί η Νέα Υόρκη είναι, όπως και να το κάνουμε, η Μέκκα των τεχνών την τελευταία 20ετία».

Πόσα χρόνια μείνατε;

«Δέκα. Έκανα τα δύο πρώτα παιδιά μου εκεί. Η Νέα Υόρκη μου έδωσε τη δυνατότητα να παίζω αγγλικά και γαλλικά, γιατί, ξέρεις, είναι άλλο να μιλάς μια γλώσσα και άλλο να παίζεις σ’ αυτήν».

Πώς είναι να περνάς τα σύνορα;

«Για έναν Έλληνα ηθοποιό είναι πολύ σημαντικό και πολύ δύσκολο, γιατί η γλώσσα μας από μόνη της είναι υπέροχη, αλλά είναι μια γλώσσα που δεν μιλιέται ευρέως, οπότε από μόνη της μια ελληνική ταινία έχει δεδομένη πορεία στο εξωτερικό. Τώρα, για έναν ηθοποιό το να μπορέσει να ανοιχτεί είναι μεγάλη τύχη, είναι οι συγκυρίες, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να του συμβεί. Εγώ αισθάνομαι πολύ ευτυχής για αυτό».

Κι έχετε βραβευτεί κιόλας.

«Προφανώς στάθηκα τυχερή και σ’ αυτό, γιατί ήταν με μια βουλγάρικη ταινία, που ήταν και η πρώτη μου στο εξωτερικό. Επρόκειτο για μια γερμανοβουλγαροελληνική παραγωγή, στην οποία έκανε το ελληνικό μέρος ο Γιάννης Κουτσομύτης. Βραβεύτηκα στη Βερόνα στην Ιταλία κι έτσι απέκτησα Ιταλίδα ατζέντισσα. Αυτό το γεγονός μου άνοιξε την πόρτα για το Παρίσι, έφερε τη συνεργασία με τον Ρομέρ και μια γαλλική ταινία. Ακολούθησε μια ουγγρική ταινία και εύχομαι να έρθουν κι άλλες».

Άλλος στη θέση σας, πάντως, μπορεί να μην καταδεχόταν ύστερα απ’ όλα αυτά να παίξει σε ελληνικές παραγωγές.

«Αυτό μου φαίνεται αδιανόητο. Εδώ είναι η πατρίδα μας, η δουλειά μας. Θεωρώ ότι έχουμε πάρα πολύ καλό υλικό. Φέτος το σίριαλ που κάνω θεωρώ ότι είναι σε ευρωπαϊκό επίπεδο και, τολμώ να σου πω, σε παγκόσμιο επίπεδο μια εξαιρετική παραγωγή. Δηλαδή, ξοδεύονται χρήματα, έχουμε στα γυρίσματα πολύ καλές συνθήκες και ένα επεισόδιο γυρίζεται μέσα σε διάστημα 10-14 ημερών. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει ένας ηθοποιός; Είναι ένα πολύ καλογραμμένο σενάριο. Εκτός αυτού, η τηλεόραση μας κρατάει σε επαφή με το εργαλείο μας, δηλαδή είναι δουλειά με κάμερα. Είτε το θέλουμε είτε όχι, δεν μπορούμε να κάνουμε κάθε χρόνο μια ταινία. Η τηλεόραση, λοιπόν, είναι αναγκαίο καλό για τους ηθοποιούς και, αν την κάνεις με σεβασμό στον εαυτό σου καταρχήν και στον τηλεθεατή στον οποίο απευθύνεσαι, είναι ευχής έργον. Η καλή τηλεόραση, δηλαδή, είναι ανάγκη στην εποχή μας».

Γιατί πολλοί συνάδελφοί σας κατηγορούν την τηλεόραση;

«Αλήθεια, αυτό δεν το καταλαβαίνω. Πιστεύω ότι ο καθένας φέρει την ποιότητά του σε ό,τι κάνει. Φυσικά, πρέπει να επιλέγεις. Δεν μπορώ να πω πως ό,τι μου έρχεται το κάνω. Αυτό συμβαίνει και στο θέατρο. Οι επιλογές μας έχουν σημασία και να πορεύεσαι με σεβασμό προς το θεατή σου. Υπάρχει σαφώς καλή και κακή τηλεόραση. Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί η αισθητική της τηλεόρασης να βελτιωθεί, γιατί είναι ο καθοριστικός παράγοντας της αισθητικής για τα νέα παιδιά, τις νέες γενιές. Και αυτό είναι μεγάλη ευθύνη. Ηθοποιοί, σεναριογράφοι και στελέχη των καναλιών οφείλουν να δουλεύουν προς αυτή την κατεύθυνση. Γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι η τηλεόραση αποτελεί ένα μέσο μόρφωσης μαζί με το βιβλίο».

Πότε κλείνετε την τηλεόραση;

«Η τηλεόραση δεν ανοίγει στο σπίτι μου μέχρι την ώρα που πάει ο μικρός μου γιος για ύπνο, όταν είμαι σπίτι εγώ και ελέγχω την κατάσταση. Ελπίζω να γίνεται και όταν λείπω. Η τηλεόραση ανοίγει μετά τις 21:00, όταν ο μικρός είναι στο κρεβάτι του. Και το κάνω για συγκεκριμένους λόγους, γιατί πιστεύω ότι τα μικρά παιδιά βλέπουν τηλεόραση πολύ περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Πολλές φορές διαμαρτύρεται και ο ίδιος και μου λέει: ?Αφού ζεις από την τηλεόραση κι εσύ και οι συμμαθητές μου όλοι σε βλέπουν, εγώ γιατί να μη σε βλέπω;?. Παιδικά μπορούν να βλέπουν, αλλά καλό είναι τα παιδιά να τα σπρώχνουμε, να τα ωθούμε να παίζουν έξω, να μην είναι κλεισμένα, κολλημένα μπροστά στην τηλεόραση».

Η εικόνα που έχουμε για σας είναι μιας πολύ ερωτικής γυναίκας. Σας φλερτάρουν;

«Σε ευχαριστώ που το λες. Ναι, με φλερτάρουν στο βαθμό που όλος ο κόσμος φλερτάρεται και φλερτάρει. Δεν έχω παράπονο. Καλά είναι».

Ο αγαπημένος σας ζηλεύει;

«Το να ζηλεύει ο σύντροφός σου ή όχι είναι θέμα δικής σου συμπεριφοράς. Είναι πολύ φυσικό σ’ ένα χώρο που είμαστε τόσο εκτεθειμένοι να υπάρχει ζήλια, έτσι λόγω έκθεσης περισσότερο...το ότι σε βλέπει ο άλλος στην τηλεόραση νομίζει ότι είναι κάτι πιο εξαιρετικό. Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι μια δουλειά κι αυτή, απλώς πιο εκτεθειμένη. Η απάντησή μου είναι επομένως  όχι . Νομίζω ότι η συμπεριφορά μου δεν αφήνει περιθώρια για ζήλιες».

Δεν είναι εύκολο, πάντως, να μεγαλώνετε μόνη σας τρία παιδιά. Φαντάζομαι τα κάνατε και σε μικρή ηλικία.

«Οι δύο κόρες μου γεννήθηκαν όταν σπούδαζα στη Νέα Υόρκη. Ήταν θέμα τύχης και συγκυριών. Χαίρομαι γι’ αυτό και είμαι περήφανη για τα παιδιά μου».

Θα ακολουθήσει κάποιο τα βήματα της μητέρας του;

«Ελπίζω όχι».

Γιατί το λέτε έτσι;

«Αισθάνομαι πολύ τυχερή για το επάγγελμα που διάλεξα. Όμως, δεν θα τους το ευχόμουν. Είναι μια δουλειά σκληρή. Θέλει πολύ γερό στομάχι για να δέχεσαι τις απορρίψεις. Όσο καλά και να πας σ’ αυτή τη δουλειά, δεν υπάρχει περίπτωση να μην απορριφθείς, τουλάχιστον δυο τρεις φορές, κι αυτό θέλει πολύ μεγάλη δύναμη. Να το αντέχεις. Αυτό λέω και στα νέα παιδιά που έρχονται στο καμαρίνι και θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Αν και για 5% μπορείτε να ζήσετε χωρίς αυτό, μην το κάνετε».

Γιατί πολλές επιτυχημένες γυναίκες είναι μόνες τους;

«Ζούμε... in a man’s world, όπως λέει ο James Brown. Η κοινωνία μας είναι ανδροκρατούμενη. Προφανώς, όμως, οι επιτυχημένες γυναίκες τρομάζουν λίγο τους άντρες που είναι δίπλα τους. Ίσως δεν τολμούν να τις πλησιάσουν. Νομίζω όμως ότι πια είναι πολύ άνθρωποι μόνοι τους, άντρες και γυναίκες.

Τα γερατειά τα φοβάστε;

«Δεν θα το έλεγα. Είναι μπροστά μας, έτσι κι αλλιώς, πάντα. Άλλωστε, εγώ περιμένω την ημέρα που θα έρχονται να με βλέπουν για το πώς παίζω και μόνο».