Είχε αδυνατίσει πάρα πολύ, ήταν χλομή και οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια της πολύ έντονοι. Τη χαιρέτησα ευγενικά, χωρίς να κάνω κανένα σχόλιο για την εμφάνισή της, αλλά τίποτα περισσότερο. Στεναχωρήθηκα για την κατάστασή της και κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι έπρεπε να πω και κάτι άλλο.

Έτσι, το κουβέντιασα με μια φίλη και τα λόγια της ήταν τόσο όμορφα και σωστά, που θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας, γιατί κι εσείς μπορεί να βρεθείτε στην ίδια αμήχανη θέση. Ξέρω βέβαια ότι αυτό που θα θέλατε εκείνη τη στιγμή θα ήταν να νιώσετε καλά και κυρίως να κάνετε τον άλλο να νιώσει πολύ καλύτερα.

Μου είπε λοιπόν η σοφή φίλη μου: «Καλός ήταν ο τρόπος που της μίλησες, αλλά θα ένιωθες κι εσύ κι εκείνη πολύ καλύτερα, αν, αντί να αγνοήσεις την κατάστασή της, την επεσήμανες ευγενικά. Αν δηλαδή της έλεγες: ?Έμαθα ότι είσαστε άρρωστη, χαίρομαι πολύ που σας βλέπω καλύτερα τώρα και σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου περαστικά...».

Οι άνθρωποι που περνάνε μια σοβαρή ασθένεια έχουν μεγάλη ανάγκη να νιώθουν ότι εμείς οι άλλοι εκεί έξω, μακριά από το κρεβάτι του πόνου τους, δεν τους αγνοούμε, αλλά τους σκεφτόμαστε και τους νοιαζόμαστε, έστω και νοερά, έστω και καθυστερημένα.