Η μανία να μαζεύουμε και η απροθυμία να πετάμε συνυπάρχουν σε πολλούς από εμάς και με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγούν στην ασφυξία.

Όταν αποφασίζουμε να απαλλαγούμε από τα χίλια δυο μπιχλιμπίδια, μας πιάνει το συναισθηματικό μας ή το... τσιγκούνικό μας ?μα είναι ακριβό πράγμα αυτό, πώς να το δώσω;? και δεν πετάμε σχεδόν τίποτα. Ή, αντίθετα, μη αντέχοντας άλλο, καίμε τα χλωρά μαζί με τα ξερά και μετά το μετανιώνουμε.

Επειδή όμως όλοι έχουμε ανάγκη από το καινούργιο κι επειδή το καινούργιο χρειάζεται χώρο για να έρθει στη ζωή μας, είναι απαραίτητο να ξεφορτωθούμε τα παλιά και άχρηστα που τον καταλαμβάνουν.

Με ποιο κριτήριο, όμως, αποφασίζεις τι θα πετάξεις και τι θα κρατήσεις; Την εμπορική του ή τη συναισθηματική του αξία; Τη χρηστικότητα και τη λειτουργικότητά του ή την αισθητική του; Την παρούσα χρήση του ή αχρησία του ή τη μελλοντική, για την οποία νοερά το προορίζεις;

Ε, λοιπόν, με κανένα από αυτά!

Το μοναδικό κριτήριο είναι η απάντηση στην ερώτηση: Τι σκοπό εξυπηρετεί;

Αν, για παράδειγμα, η λάμπα από το γραφείο του μπαμπά σου σου αρέσει, ενώ ταυτόχρονα σου θυμίζει εκείνον και τις ιδιαίτερες στιγμές σας, εξυπηρετεί πολλούς σκοπούς, επομένως τη φτιάχνεις ώστε να λειτουργεί και την κρατάς. Όμως, πουλάς ή δίνεις σε κάποιον άλλο την καινούργια λάμπα σου. Δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας λόγος να τις κρατήσεις και τις δύο.

Αν ποτέ, μα ποτέ δεν έχεις χρησιμοποιήσει το σερβίτσιο της μαμάς, γιατί απλούστατα δεν σ’ αρέσει, όσο ακριβό και αν είναι, ποιος ο λόγος να το κρατάς; Μπορείς να το πουλήσεις ή να το χαρίσεις σε κάποιον δικό σου που του αρέσει και θα το χρησιμοποιήσει. Μόνο έτσι θα πιάσει τόπο.