Από την Κατερίνα Παπακωστοπούλου

Μπορεί ο μπαμπάς του να ήθελε να τον δει μάχιμο δημοσιογράφο, να συνεχίσει την παράδοση μιας πετυχημένης πορείας 40 χρόνων στη δημοσιογραφία, όμως ο Κωνσταντίνος Χαρδαβέλλας junior έχει άλλα σχέδια για τη ζωή του και θέλει να γίνει πλαστικός χειρουργός. Ο 16άχρονος γιος του Κώστα Χαρδαβέλλα, καρπός ενός πετυχημένου γάμου με τη Μαρία Παναγοηλιοπούλου, είναι η μεγάλη αδυναμία του γνωστού δημοσιογράφου, το καμάρι του, ο άνθρωπος που τον κάνει να φουσκώνει από περηφάνια.

Σε ποιον από τους δυο σας μοιάζει ο Κωνσταντίνος;

«Νομίζω ότι τόσο εξωτερικά όσο και στο χαρακτήρα μοιάζει και σε εμένα και στη σύζυγό μου. Είναι ονειροπόλος και μαχητής όπως εγώ, ενώ έχει πάρει και στοιχεία από τη μητέρα του, όπως είναι η οργανωτικότητά της. Όσον αφορά την εμφάνιση, επειδή τόσο εγώ όσο και η Μαρία είμαστε ψηλοί, ο Κωνσταντίνος είναι ήδη 1,92 στο ύψος, με περνάει δηλαδή μισό κεφάλι».

Δείχνει μεγαλύτερη αδυναμία σε εσάς ή στη σύζυγό σας;

«Με τον Κωνσταντίνο και εμένα υπάρχει το εξής αντιφατικό: ενώ όταν είμαστε μαζί, είμαστε σαν φιλαράκια, όταν ο μπαμπάς πει κάτι, δεν το συζητάμε. Έτσι πρέπει να γίνει. Από την άλλη, με τη Μαρία έχουν καμιά φορά μικρά καβγαδάκια, αλλά, επειδή είναι πάρα πολύ υπάκουο παιδί, τελικά κάνει αυτό που θέλει η μαμά του».

Σας εκμυστηρεύεται τα μυστικά του;

«Ο γιος μου είναι στη φάση που έχει το πρώτο του κορίτσι, που βγαίνουν συνέχεια μαζί. Τη φέρνει καμιά φορά και από το σπίτι, την έχουμε γνωρίσει, ωστόσο δεν μας μιλάει ιδιαίτερα για τα πολύ προσωπικά του. Ούτε σ' εμένα όταν τον ρωτάω ούτε στη μαμά του έχει εκφραστεί ανοιχτά για τη σχέση του».

Είστε αυστηρός μαζί του;

«Κάθε άλλο. Είμαι πάρα πολύ ανοιχτός μαζί του και πάρα πολύ επιεικής. Βέβαια, όπως είπαμε, ο μπαμπάς παίζει το ρόλο του Άρειου Πάγου. Όταν υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ μαμάς και γιου, αυτό που θα πω εγώ είναι αυτό που θα γίνει τελικά, χωρίς να το κουβεντιάσουμε καθόλου».

Έχετε αλλάξει στάση σε κάποια πράγματα τώρα που ο γιος σας βρίσκεται στην εφηβεία;

«Έχουμε πάρει τα μέτρα μας να τον προφυλάξουμε όσο μπορούμε περισσότερο από επιρροές. Ανάλογα με την παρέα που βρίσκεται, καθορίζουμε την ώρα επιστροφής στο σπίτι. Αν είναι με μια παρέα που ξέρουμε καλά και γίνεται για παράδειγμα ένα πάρτι, υπάρχει μια ανοχή, να γυρίσει 12:30-01:00 τη νύχτα, αλλά όχι παραπάνω. Τον πηγαινοφέρνω εγώ ή η μαμά του».

Πώς εισέπραξε ο Κωνσταντίνος την είδηση και τα όσα ακολούθησαν με το θάνατο του 16άχρονου Αλέξη;

«Ως ευαίσθητο παιδί που είναι, με το θάνατο του 16άχρονου Αλέξη συγκλονίστηκε. Πήγε σε δυό ήπιες εκδηλώσεις μαθητών για τη μνήμη του παιδιού, δεν βρέθηκε όμως μέσα στις φωτιές και στα επεισόδια. Τον άφησα εντελώς ελεύθερο να αποφασίσει και να κρίνει πού θέλει να πάει και πού όχι. Βέβαια, στις περιπτώσεις των πολύ σκληρών επεισοδίων δεν είχε διάθεση να πάει. Κατάλαβε ότι αυτά που γίνονταν δεν ήταν μια εκδήλωση τιμής προς το πρόσωπο του Αλέξη. Από εκεί και πέρα, επειδή θέλω να πολιτικοποιηθεί και να μην είναι έξω από τα πράγματα, τον έχω αφήσει μόνο του να αποφασίσει τι θα κάνει. Για παράδειγμα, σε μια καθιστική διαμαρτυρία που είχε γίνει στο σχολείο του ήταν από τους πρωτεργάτες. Και το έκανε συνειδητά, όχι απλώς για να το κάνει».

Είναι καλός μαθητής;

«Είναι πολύ καλός μαθητής, με σαφέστατη κλίση στα πρακτικά μαθήματα μαθηματικά, φυσική, χημεία. Δεν τον ενδιαφέρουν τα θεωρητικά μαθήματα. Δεν θέλει σε καμία περίπτωση να γίνει δημοσιογράφος. Θέλει να ακολουθήσει μια πρακτική επιστήμη, ίσως να μπει στο Πολυτεχνείο, να ασχοληθεί με τη βιολογία ή την πλαστική χειρουργική. Μάλιστα, σκέφτεται αυτό το καλοκαίρι να κάνει πρακτική σε έναν πλαστικό χειρουργό, να δει πώς είναι τα πράγματα από κοντά».

Αν σας έλεγε ότι δεν επιθυμεί να σπουδάσει, τι θα τον συμβουλεύατε;

«Είμαι της άποψης ότι το παιδί θα πρέπει να κάνει αυτό που το ίδιο θέλει. Αυτό που αγαπάει, αυτό στο οποίο πιθανόν έχει ταλέντο. Δεν θα του έλεγα λοιπόν "όχι", ακόμα και αν ανησυχούσα μήπως γινόταν, π.χ., κομμωτής, ηθοποιός ή ένα επάγγελμα που είναι λίγο αέρας, όχι κάτι συγκεκριμένο. Εγώ, πάντως, θα τον αφήσω να κάνει ό,τι θέλει».

Τι κάνετε συνήθως μαζί τα Σαββατοκύριακα;

«Ο Κωνσταντίνος είναι σε μια ηλικία που έχει τους φίλους του, την κοπέλα του, τους υπολογιστές του, γιατί είναι άριστος γνώστης της τεχνολογίας. Οπότε προτιμά να είναι περισσότερο με τις παρέες του, παρά με τον πατέρα του. Παλιά κάναμε πολλά πράγματα μαζί, πηγαίναμε για μπάσκετ, παρακολουθούσαμε αγώνες στο γήπεδο, πηγαίναμε με το φουσκωτό βόλτες, τώρα περνάει τη φάση που θέλει να είναι πιο πολύ με τους φίλους του».

Τα καλοκαίρια έρχεται μαζί σας στις διακοπές; Έχει κάποια προτίμηση για το μέρος που θέλει να πηγαίνετε;

«Μας ακολουθεί όπου κι αν πάμε με χαρά. Συνήθως πάμε στην Πάρο. Όμως, δεν του αρέσει να πηγαίνουμε στη Μύκονο, όπου παλιά πηγαίναμε σχεδόν κάθε χρόνο. Τώρα πια δεν θέλει καθόλου. Δεν νομίζω ότι είναι από τα παιδιά που του αρέσουν να πηγαίνει σε νυχτερινά κλαμπ και μπαρ, να πίνει και να χορεύει. Προτιμά να βγαίνει με τους φίλους και τις φίλες του, να κάνουν πάρτι σε φιλικά σπίτια ή να πηγαίνουν για φαγητό».

Πώς διαχειρίζεται ο Κωνσταντίνος τη δημοσιότητα του πατέρα του;

«Το χειρίζεται πάρα πολύ καλά, γιατί δεν το εκμεταλλεύεται, δεν το επικαλείται. Βέβαια, μέσα του καμαρώνει, χαίρεται. Εγώ μέσα μου πάντα σκεφτόμουν μήπως το όνομά μου του δημιουργεί κάποιο πρόβλημα, αλλά βλέπω ότι δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Δηλαδή, δεν κουβαλάει ένα σταυρό στην πλάτη του ότι είναι γιος επωνύμου, άρα θα πρέπει να συμπεριφέρεται ανάλογα. Καμιά φορά ενοχλείται γιατί τον ρωτάνε στο σχολείο τι θέμα θα έχει η εκπομπή μου το Σάββατο κι εκείνος μπορεί να μην ξέρει τι να τους απαντήσει».

Σας λέει τη γνώμη του για τη θεματολογία των εκπομπών σας;

«Τη μία εκπομπή μου, τον Αθέατο κόσμο, δεν τη βλέπει καθόλου. Δεν τον ενδιαφέρει η θεματολογία και προβάλλεται την ώρα που έχει ήδη πέσει για ύπνο, αφού στις 6:30 το πρωί ξυπνάει για να πάει στο σχολείο.

Τις Πύλες του ανεξήγητου κόσμου, όμως, κάθεται πολύ συχνά τα Σάββατα και τις βλέπει, γιατί είναι θέματα που τον ενδιαφέρουν και τα κουβεντιάζει με τους φίλους του. Η εκπομπή αυτή σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στον Κωνσταντίνο, γιατί ήταν ο ένας από τους δύο ανθρώπους που μου έβαλαν αυτή την ιδέα στο κεφάλι. Την ξεκίνησα για μία φορά στο τόσο και τελικά έγινε εβδομαδιαία, γιατί είδα ότι ενδιέφερε τον κόσμο».

Έχοντας περάσει ως παιδί μια μεγάλη προσωπική περιπέτεια, τι σκέφτεστε για το γιο σας;

«Ακόμα και όταν ξεκινάμε τη ζωή μας υπό το μηδέν, όπως ξεκίνησα εγώ, αν είμαστε μαχητικοί, μπορούμε να κερδίσουμε τον κόσμο. Εγώ έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν 2 μηνών και τη μητέρα μου όταν ήμουν 5 ετών. Ξεκίνησε η ζωή μου κάτω από το μηδέν, ένα πολύ σκληρό πράγμα για ένα παιδί. Γι αυτό και με τον Κωνσταντίνο έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία, να μεγαλώσει με τους γονείς του, να έχει ό,τι καλύτερο και να μη νιώσει ποτέ ότι στο σπίτι του υπάρχει το παραμικρό πρόβλημα. Και νομίζω ότι το έχω καταφέρει».