ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΣΣΥ ΜΕΝΕΓΑΤΟΥ
Το ήθος του και η σεμνότητά του τον συντρόφευαν σε όλη του τη ζωή μέχρι που έκλεισε τα μάτια του και ταξίδεψε στον Παράδεισο. Ο Σταύρος Ξενίδης πέρασε τις τελευταίες δύσκολες στιγμές του σε ένα δωμάτιο του Γηροκομείου Αθηνών και «έφυγε» με τη διακριτικότητα του μεγάλου καλλιτέχνη που δεν θέλει να τον λυπούνται. Το χέρι του κρατούσε η επί χρόνια σύντροφος της ζωής του, ηθοποιός Μαργαρίτα Λαμπρινού, που έμεινε μόνη και απαρηγόρητη να βιώνει το δικό της δράμα. Αυτό της μοναξιάς και της εγκατάλειψης, που είναι τις περισσότερες φορές η μοίρα των μεγάλων καλλιτεχνών.Ο Σταύρος Ξενίδης, ένας από τους πιο σεμνούς θεατρίνους, που χάρισε απλόχερα το ταλέντο του στον κόσμο και έμεινε στη μνήμη του ως ο καλύτερος «αστυνόμος Μπέκας», πίστευε ότι «η ελευθερία της σκέψης είναι η ζωή της ψυχής. Είμαστε οι επιλογές μας». Ήταν από τους ελάχιστους στον καλλιτεχνικό χώρο που δεν είχε τσακωθεί ποτέ με κανέναν. Αντιμετώπιζε τα πάντα με στωικότητα και με το δικό του σεμνό και αινιγματικό χαμόγελο, που καθήλωνε και τον πιο δύσκολο συνομιλητή. Η τεράστια θητεία του στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση και στο θέατρο, όπου έπαιξε με τους πιο σπουδαίους ηθοποιούς, αποτελεί αδιάψευστο γεγονός που αποδεικνύει πόσο αγαπούσε τη δουλειά του, την οποία υπηρέτησε πιστά.
Κλασικός ρολίστας, άφησε εποχή στον κινηματογράφο σε ταινίες όπως «Ο Ηλίας του 16ου», «Περάστε την πρώτη του μηνός», «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδας», «Ο Ρωμιός έχει φιλότιμο», «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», «Το πιο λαμπρό αστέρι», «Ποιος Θανάσης;», «Ο γεροντοκόρος», «Πατέρα, κάτσε φρόνιμα», «Λούφα και παραλλαγή» και τόσες άλλες που έχουμε αγαπήσει. Με το ταλέντο του καρατερίστα κατάφερνε τους δεύτερους ρόλους (σ.σ.: ποιος δεν θυμάται το στρατιωτικό στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», που τα έλεγε χύμα και τσεκουράτα;) να τους κάνει πρωταγωνιστικούς. Άλλωστε, στο θέατρο είχε παίξει τους πιο δύσκολους θεατρικούς ρόλους και είχε διακριθεί στο πλευρό σημαντικών ηθοποιών, όπως οι: Δημήτρης Χορν, Βύρων Πάλλης, Αφροδίτη Γρηγοριάδου, Γιώργος Κιμούλης κ.ά.
Λίγους μήνες πριν και αφού είχε χτυπηθεί τα πέντε τελευταία χρόνια από αλλεπάλληλα εγκεφαλικά, προτίμησε να αποσυρθεί μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο Μαργαρίτα Λαμπρινού στο Γηροκομείο Αθηνών. Με τη διαμεσολάβηση του υπουργού Υγείας Δημήτρη Αβραμόπουλου, του δημάρχου Αθηναίων Νικήτα Κακλαμάνη και της προέδρου του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Το σπίτι του ηθοποιού» Άννας Φόνσου φρόντισε να κρύψει καλά το μυστικό του και να φύγει με την ίδια αξιοπρέπεια που κράτησε σε όλη του τη ζωή. Ο 84χρονος ηθοποιός δεν έφυγε μόνος. Το χέρι του κρατούσε η αφοσιωμένη σύζυγός του Μαργαρίτα, ενώ η τηλεόραση, που ήταν η αγαπημένη του συντροφιά, δεν έπαψε να παίζει
Ήταν άνθρωπος με ήθος
Γιώργος Κωνσταντίνου: «Τον γνώρισα στις δύο ταινίες που παίξαμε μαζί, στο Άνθρωπος για όλες τις δουλειές και το Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα. Εκεί συνάντησα έναν κύριο, με ανθρώπινο και καλλιτεχνικό ήθος. Ήταν ένας άνθρωπος τόσο χαμηλών τόνων, αλλά ένας τόσο σπουδαίος και αληθινός ηθοποιός, που πραγματικά όλα μου τα χρόνια μέχρι σήμερα, άσχετα αν δεν έτυχε να συνεργαστούμε στο θέατρο και δεν βλεπόμασταν πια, η εικόνα του, με αυτό το σεμνό χαμόγελο, είναι συνεχώς μπροστά μου. Ήταν πραγματικά ένας σπουδαίος ηθοποιός και άνθρωπος».
Στάθης Ψάλτης: «Συναντηθήκαμε στη μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία ο Συμβολαιογράφος και αυτά που θυμάμαι έντονα από εκείνον είναι η πολυτέλεια της ψυχής του, ο σεβασμός που είχε σε όλους και για όλα, το ήθος του. Το μεγαλείο της επαγγελματικής του συνείδησης και γενικά η συμπεριφορά του σε όλους μας, από το μικρότερο μέχρι τον πιο σπουδαίο, ήταν ίση. Ο Σταύρος Ξενίδης ήταν ένας σπουδαίος εργάτης του θεάτρου και ένας σπουδαίος άνθρωπος».
