Μια σπάνια εξομολόγηση της Κλέλιας Ρένεση είδαμε στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» και τον Άρη Καβατζίκη. Η ηθοποιός που ερμηνεύει μοναδικά τον ρόλο της Καίτης Γκρέυ στην ταινία «Υπάρχω» μίλησε για όλα στον δημοσιογράφο αποκαλύπτοντας πολλά και για την ίδια και για τη σχέση της με την κόρη της αλλά και για τη ζωή της και τις επιλογές της.

-Μόλις βγήκε στις αίθουσες το «Υπάρχω» πώς ήρθε αυτή η πρόταση;

«Ο Casting Director Μάκης Γαζής κατ’ ευθείαν με σκέφτηκε για την Καίτη Γκρέυ, ακόμα δεν είχε βρεθεί ο Στέλιος γιατί ήταν ένα πολύ δύσκολο casting. Για τον ρόλο του Στέλιου κάναμε 3-4 μήνες δοκιμαστικά και δεν ήξερα αν θα είμαι γιατί έπρεπε να «κουμπώσει» με το ποιος θα είναι ο Στέλιος. Ήρθε ο Χρήστος κι εγώ πήγα στο δοκιμαστικό και κάνουμε μια σκηνή και λίγο έπαθα κάτι. Είπα κοίτα αυτός που δεν ξέρει να παίζει ήταν όμως τόσο αληθινό, τόσο συμπαγές που μου έκανε πολύ εντύπωση»

-Πώς είναι να σου προτείνουν να κάνεις έναν άνθρωπο ο οποίος είναι εν ζωή…και ξέρεις ότι θα συζητηθεί

«Με τον ίδιο σεβασμό θα το αντιμετώπιζα. Δεν πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι με μια έννοια. Πες μου έναν άνθρωπο που θα έλεγε όχι σε αυτή τη δουλειά»

-Πότε εσύ λες ναι;

«Δεν κάνω τίποτα για τα προς το ζειν. Το έχω εξασφαλισμένο. Τη δουλειά αυτή την κάνω μόνο από έρωτα».

-Δεν δουλεύεις για να ζεις κι από αυτή τη δουλειά;

«Όχι. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχει πάρα πολλά λούσα και πολυτέλειες στη ζωή του γιατί δεν μου αρέσουν. Μ’ αρέσει το τζακάκι, η παρέα, το ουζάκι στο σπίτι, το τσιπουράκι, λίγη κιθάρα, λίγοι φίλοι, κανά βουνό, κανά καταφύγιο., Πήγαινέ με σε ένα πεντάστερο, θα πεθάνω από θλίψη. Στο δίωρο. Στο All Inclusive μου φαίνεται ότι είμαι σε ίδρυμα. Δεν έχω τα έξοδα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος που ζει τον καταναλωτικό τρόπο ζωής. Δεν είμαι τέτοια. Είμαι τραγικά γραφική. Δεν μπορώ να ασχοληθώ μου φαίνεται τραγικά βαρετό»

-Σε έχουν γδάρει λίγο τα media και τα Social media..

«Με έχουν γδάρει τα media, όχι τα social media. Έχω γελάσει πάρα πολύ αλλά είναι πολλά τα χρόνια τώρα, εντάξει. Έχουν γραφτεί πολλά σκληρά, έχω κάνει και τις μηνύσεις μου. Εντάξει, καλά είμαστε. Τις έκανα για το παιδί πιο πολύ γιατί τότε , που άρχισαν να λένε πολλές μπούρδες, δεν με ακούμπησε αυτό. Δεν μπήκε μέσα μου. Κάποια στιγμή όμως αποφάσισα να δράσω γιατί ήταν τόσο ανεξέλεγκτο, τόσο φαντασμαγορικό στη φαντασία τους, τέτοια συμπερασματολογία».

-Αναφέρεσαι στην πατρότητα του παιδιού…

«Έχουν γίνει και άλλα νωρίτερα αλλά ας πούμε για την πατρότητα του παιδιού μου. Εκεί όντως έβγαλα ένα δελτίο τύπου γιατί ξεκίνησαν από την εγκυμοσύνη μου, «α, είναι του Μανού». Καλά εντάξει, είναι για κωμωδία! Είπαν ότι ο Μανού πήγε στο Παρίσι να μου πάρει διαμαντένιο δαχτυλίδι! Ποιος, ο Μανού! Δηλαδή όποιος γνωρίζει, όχι τον ίδιο τον Μανού, τη φιλοσοφία γύρω από αυτόν τον άνθρωπο, ποιο διαμαντένιο δαχτυλίδι. Ήταν τόσο αστείο, τόσο εκτός πραγματικότητας».

-Εσύ τότε δεν περνούσες δύσκολα;

«Όχι. Σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου έλεγαν, έλεγαν, έλεγαν… Ήταν τόσο μακριά από την πραγματικότητα όλο αυτό που μου δημιουργούσε γέλια! Ήμουν και λίγο μοχθηρή και από μέσα μου έλεγα, «θα τους αφήσω να εκτεθούν τόσο ανεπανόρθωτα, θα το αφήσω αυτό το ποτάμι να κυλήσει τόσο πολύ.

Πραγματικά με τι θράσος συνεχίζουν και γράφουν για ένα έμβρυο μες στην κοιλιά μου, για μια ιστορία που δεν ξέρουν καν την αρχή ή τη μέση ή το τέλος της, τι ήταν, τι υπήρξε, τι έγινε, που είναι
Δεν ήξεραν τίποτα και έφτιαξαν ένα τέτοιο τεράστιο αφήγημα τόσα χρόνια, 2-4 χρόνια, με αποκορύφωμα την εγκυμοσύνη μου, που αυτοί συμπέραναν αυτό. Και συνεχίστηκε η ιστορία αυτή μέχρι που γέννησα. Γεννήθηκε το παιδί μου, εγώ είμαι μονογονέας και αυτοί συνεχίζουν και γράφουν… ο πατέρας του, ο Μανού».

-Εκεί έγιναν οι μηνύσεις;

«Όχι, δεν έκανα μήνυση. Έβγαλα μια ανακοίνωση. Όχι ότι οφείλω να σας εξηγήσω τι είναι»

-Εσύ με την Κοραλία αυτά τα θέματα τα έχεις τακτοποιήσει;

«Προσπαθώ να ενημερώνω την κόρη μου για το θέμα της μονογονεϊκής οικογένειας, ανάλογα με την ηλικία της. Το παιδί τώρα γνωρίζει ότι κάθε σπίτι έχεις το δικό του πλαίσιο, ότι έχουμε το δικό μας πλαίσιο: Μαμά, παιδί, σκυλί, γατί. Το επόμενο πλαίσιο είναι παππούς - γιαγιά. Υπάρχει ο μπαμπάς της κόρης μου.

Με ρωτάει η κόρη μου για εκείνον και της λέω «Λυπάμαι, δεν μπορώ να σου μιλήσω, πάρ' τον τηλέφωνο. Πάρτον τηλέφωνο και ρώτα τον». Δεν έχω την εξουσιοδότηση αυτή, από τον εαυτό μου, δεν τη δίνω, δεν θα γίνω γέφυρα εγώ. Πρέπει να αναπτύξει τη δική της σχέση με αυτό το στοιχείο που λέγεται πατρότητα και να καταλάβει τι χαρτί της έπαιξε η ζωή σε αυτόν τον τομέα.

Αν με ρωτήσεις βαθιά μέσα μου θα ήθελα να είχα κι εγώ δομήσει κάπως αλλιώς τον εαυτό μου ώστε να ξέρω να μοιράζομαι τα πράγματα να είμαι πιο συντροφική, πιο μαλακή και να μπορώ να πω ότι το έχω λίγο με τη δυάδα… Δεν το ‘χω, τι να κάνουμε. Προσπάθησα και δεν το ‘χω. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν έχω να δώσω αγάπη»