Ένα ατύχημα, μια κακιά στιγμή οδήγησε το ζευγάρι με το αγοράκι του στο νοσοκομείο την Κυριακή. Όπως φαίνεται ο γιος της Εριέττας Κούρκουλου- Λάτση και του Βύρωνα Βασιλειάδη, όπως σχεδόν όλα τα μικρά παιδιά είχε μια άτυχη στιγμή που οδήγησε στον τραυματισμό του στο χέρι.
Φυσικά έπρεπε να βγει ακτινογραφία που όμως η Εριέττα λόγω της εγκυμοσύνης της δεν μπορούσε να πάει μαζί του κι έτσι βρέθηκε να παρακολουθεί από τον χώρο της αναμονής το παιδί της να κλαίει και να τη ζητάει ενώ το συνόδευε ο πατέρας του στον ειδικό χώρο του ακτινολογικού. Με την ίδια να μένει αναγκαστικά πίσω κλαίγοντας από την αγωνία της και τη στενοχω΄ρια για τον πόνο του μικρού. Φρίκη για κάθε μαμά. Και όσοι το έχουμε ζήσει ταυτιζόμαστε πλήρως μαζί της.
Κι αυτό φαίνεται οτι έπαθε και μια άλλη μαμά δίπλα της που της έδωσε ένα πλαστικό βραχιολάκι από χρωματιστά λαστιχάκια σε μια κίνηση καλοσύνςη και παρηγοριάς που πέτυχε τελικά τον στόχο της.
«Κάνε κάτι για τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη… εσύ που μπορείς!
Μια έκκληση με τις καλύτερες προθέσεις την οποία ακούω πολύ συχνά. Είναι πράγματι σημαντικό ο καθένας μας να προσφέρει ότι μπορεί σε όποιον χρειάζεται την βοήθειά μας. Όλοι δεν βρισκόμαστε άλλωστε κάποια στιγμή στην ζωή μας σε «ανάγκη»;
Την Κυριακή βρέθηκα στα επείγοντα του Μητέρα με τον άντρα μου και τον μικρό μας, ο οποίος τελικά αποδείχθηκε ότι είχε σπάσει τον αγκώνα του. Αφού μου αρνήθηκε λοιπόν η είσοδος στο ακτινολογικό λόγω εγκυμοσύνης και παρακολούθησα τον άντρα μου να μπαίνει στο ασανσέρ με το παιδί μας αγκαλιά που με φώναζε κλαίγοντας, κάθισα στην αναμονή τρελαμένη.
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, γύρισε η μαμά που καθόταν δίπλα μου και μου έδωσε ένα χρωματιστό βραχιόλι φτιαγμένο από πολύχρωμα λαστιχάκια. Χωρίς να με ρωτήσει τίποτα απολύτως, μου είπε απλά - «Αυτό το βραχιολάκι είναι του γιού μου. Το είχα κρεμασμένο στην τσάντα του αλλά έσπασε και θα ήθελα να σας το δώσω».
Κατάφερα με πολύ κόπο να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, έσφιξα το βραχιόλι στα χέρια μου και την ευχαρίστησα χωρίς δυστυχώς να συστηθώ ή να την ρωτήσω το όνομά της. Δεν ξέρω εάν θα διαβάσει ποτέ αυτή την ανάρτηση, αλλά δεν μπορώ να μην την ευχαριστήσω που αναγνώρισε την δική μου ανάγκη και με έκανε να αισθανθώ τόσο όμορφα σε μια δύσκολη στιγμή.
Το να κάνουμε «κάτι» για έναν συνάνθρωπό μας δεν απαιτεί χρήματα, αλλά αγάπη, σκέψη και ενσυναίσθηση -
Όσο για εμένα; Ούτε φανταζόμουν ότι αυτό που είχα ανάγκη εκείνη την στιγμή ήταν ένα πλαστικό χρωματιστό βραχιολάκι! Εκείνη όμως το ήξερε…» έγραψε η Εριέττα σήμερα, τρείς μέρες μετά που πλέον όλα πέρασαν και ο Νίκος τους αναρρώνει.
