Το ένστικτό της ακολουθεί η Στεφανία Γουλιώτη για κάθε ναι ή όχι που λέει στην καριέρα της και αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα το ένστικτό της είναι μάλλον αλάνθαστο.

Η ηθοποιός μίλησε στο Marie Claire και στην Σίσσυ Στρέμπα με αφορμή την περιοδεία της ανά την Ελλάδα με το έργο «Ηρακλής Μαινόμενος» και είχε να πει πολλά.

-Πότε θα πείτε το «ναι» σε μια συνεργασία;

«Είναι πολλά μαζί. Δεν θα πω ποτέ «ναι» μόνο επειδή μου αρέσει το έργο ή ο σκηνοθέτης. Θα πω «ναι» επειδή νιώθω ότι υπάρχει κάτι πίσω από το σύμπλεγμα. Μπορεί ένα έργο να το προτείνει ένας σκηνοθέτης και να απαντήσω αρνητικά και σε έναν άλλο για το ίδιο έργο να απαντήσω θετικά.

Κατά τον ίδιο τρόπο, αν ένας συμπαίκτης μου δεν ταιριάζει με το έργο, με τον σκηνοθέτη, μπορεί να δω μια μαύρη τρύπα και να πω όχι.

Μου αρέσει να σκέφτομαι πως τα έργα έχουν πίσω τους ένα αστέρι και ανάλογα με αυτό το αστέρι λέω ναι ή όχι. Το ίδιο σημαντικό είναι και το timing ενός έργου – το πότε είναι «έτοιμο» να μιλήσει, όπως έγινε με το Doctor, το οποίο θεώρησα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να ακουστεί αυτό το κείμενο. Ίσως αν ανέβαινε λίγο νωρίτερα ή λίγο αργότερα, να μην είχε την ίδια δυναμική».

-Γιατί οι περισσότεροι ρόλοι σας είναι μελαγχολικοί και σκοτεινοί;

«Μάλλον αυτό εμπνέω (γελάει). Σίγουρα όλοι έχουμε και τα φωτεινά και σκοτεινά μας σημεία. Όλοι με ρωτούν γιατί δεν παίζω κωμωδία, αλλά με αυτό που σε γνώρισε κάποιος σε αυτό σε προτείνει.
Η μεγαλύτερή μου χαρά ως τώρα ήταν όταν έπαιξα στον Θεό της Σφαγής – ήταν όντως μια σφαγή πραγματική, ένα πάρτι συναισθημάτων και όχι μόνο αυτό το οποίο με ήξερε ο κόσμος.

Δεν γίνεται, ωστόσο, να παίξεις έναν ρόλο αν δεν βρεις δικά σου στοιχεία. Και να μην τα ψάχνεις θα σου έρθουν. Βρίσκεσαι αντιμέτωπος με πτυχές του εαυτού σου που δεν ήξερες και αυτό σε κάνει πιο πλούσιο και αυτό είναι το όμορφο του επαγγέλματός μας. Μέσα από αυτή τη δουλειά «μετακινείσαι», κάνεις χώρο.

Σκεφτόμουν τις προάλλες γιατί οι περισσότεροι ηθοποιοί είμαστε αριστεροί και ευαίσθητοι. Συγκινούμαστε πιο εύκολα, οι συνθήκες που μπορούμε να φανταστούμε πιο εύκολα μας επηρεάζουν, αφήνουμε τη φανταστική συνθήκη να μας παρασύρει.

Πράγμα που μπορεί να μας κάνει πιο δυστυχισμένους, αλλά ταυτόχρονα και πιο πλούσιους. Είναι σαν να έχουμε ζήσει, σε στιγμές, 100 ζωές και φυσικά έχω αποδεχτεί στη δική μου τη ζωή τις απρόβλεπτες στιγμές πιο ευχάριστα».

-Δεθήκατε πολύ και με την Αλεξάνδρα στο Μαέστρο.

«Στην Αλεξάνδρα το «γλίστρημα» ήταν πιο φυσικό. Ο Χριστόφορος (σ.σ. Παπακαλιάτης) κλέβει από εσένα στοιχεία που βλέπει ότι μπορεί να έχεις θαμμένα και τα βγάζει προς τα έξω, είναι ένας μάγος.
Οπότε, πολύ φυσικά μπήκα σε όλο αυτό. Ο εαυτός μου ο άπληστος, ας πούμε, γλίστρησε πολύ εύκολα στον ρόλο και το ευχαριστήθηκε κιόλας».

-Η ιστορία της είχε μεγάλο αντίκτυπο.

«Ναι. Στις γυναίκες και στη γυναίκεια φύση. Σε πράγματα που δεν συζητιούνται, δηλαδή, η ταραχή των γυναικών στο να κάνουν ή να μην κάνουν παιδιά, η μανία τους καμιά φορά να κάνουν παιδιά και τελικά να μην μπορούν ούτε να τα αγκαλιάσουν, η σχέση των γυναικών με τα παιδιά τους που τη θεωρούμε ιδανική, αλλά βλέπεις ότι δεν είναι όλα ιδανικά και τέλεια. Σε έχει κινήσει η κοινωνία να το κάνεις κι όταν το κάνεις ανεβαίνεις στην υπόληψη του κόσμου, λένε.

Και όλο αυτό είναι μια τεράστια γελοιότητα – όπως απέδειξε ο Χριστόφορος μέσα από αυτή την ιστορία- ότι το να έχεις παιδί δεν σου δίνει την ευτυχία που νομίζεις ότι θα έχεις.

Είναι πολύ σωστό να ακούγεται και να λέγεται αυτό, ταυτόχρονα, και με όλες τις ψυχικές διακυμάνσεις που οι γυναίκες (και πολύ περίσσοτερο οι άνδρες) δεν αποδέχονται και δεν μπορούν να παραδεχτούν. Το πώς θεωρούν κατάρα, ακόμα και σήμερα, το να πας σε ψυχαλυτή».

-Η συνεργασία στο Maestro In Blue ήταν τόσο ευχάριστη όσο καταλαβαίναμε;

«Οπουδήποτε δεν περάσεις καλά, φαίνεται. Ο Χριστόφορος ξέρει ότι θα αποδώσεις πολύ καλύτερα όταν νιώθεις άνετα και υποστηρίζει πολύ το περιβάλλον του. Θέλει να είναι σωστό και ευχάριστο.
Όλη η ομάδα ήταν δεμένη και αυτό είναι κάτι που το κάνει ο αρχηγός. Ήταν και η γενική σύνθεση τέτοια, αλλά ο Χριστόφορος ήθελε να γίνουμε μια οικογένεια, γιατί αυτό φάνηκε και μετά».