Με αφορμή αυτή του την δήλωση, ρωτήθηκε για το πώς βίωσε ο ίδιος εκείνη την περίοδο. «Δεν μπορείς να φανταστείς, κάτι σαν “Η Αλίκη στο Ναυτικό”. Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους. Είχε και τα δύσκολα αλλά ελάχιστα. Ήταν σαν ταινία… Ο Διοικητής μου μου λέει μία μέρα “έχω μάθει ότι κάνεις σόου, πήγαινε στην Πάτρα και πάρε ό,τι περούκα έχεις”. Έχω, λοιπόν, βάλει τη βαλίτσα κάτω από το κρεβάτι μου, μπαίνει επιθεώρηση και είμαι μπροστά, αναφέρομαι και από κάτω έχει βγει έξω από τη βαλίτσα μία παγέτα!».

Και συνεχίζει λέγοντας: «Η πιο άχαρη στιγμή ήταν όταν πέθανε ένα παιδί σε μία άσκηση. Πολύ άσχημο να το βιώνεις στα 18 σου από ένα άτομο που το βλέπεις δίπλα σου και συμβιώνεις μαζί του».