Με αφορμή τα 20 χρόνια από τον θάνατο της Αλίκης Βουγιουκλάκη το περιοδικό Down Town φέρνει στο φως της δημοσιότητας σπάνιες φωτογραφίες της εθνικής μας σταρ από τον προσωπικό φωτογράφο της, τον Κλεισθένη, που διαθέτει προσωπικό αρχείο με απίστευτες πόζες της αγαπημένης ηθοποιού.

Ημίγυμνα αθώα πορτρέτα της Αλίκης, στιγμές από τον γάμο της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και πόζες στο εξοχικό της στον Θεολόγο, που τόσο λάτρευε.

Αν ζούσε σήμερα θα γινόταν 82 ετών.

Δείτε μερικές από τις δηλώσεις της που εικονίζουν μερικές πτυχές της ζωής της:

Για τα παιδικά τη χρόνια

«Ποτέ δεν υπήρξα το ξένοιαστο κο­ρίτσι. Ήμουν το κορίτσι που στα 6 του χρόνια τού έβαλαν μαύρες κορδέλες, γιατί του σκότωσαν τον πατέρα. Ύστερα πέρασα μια ζωή μελαγχολική και στερη­μένη συναισθηματικά. Και οικονομικά ακόμα. Η μοναδική μου χαρά εκείνα τα χρόνια ήταν τα παιχνίδια μου με τα αδέλ­φια μου, Τάκη και Αντώνη, τα καλοκαίρια που παίζαμε θέατρο με τα σεντόνια του σπιτιού με έργα δικά μου ή από τις ιστο­ρίες του Ταρζάν. Εγώ έκανα την Τσίτα».

Για τα σχολικά χρόνια και τον «ζηλιάρη» Χορν

«Ευτυχισμένα ήταν ακόμα τα χρόνια στο σχολείο, όπου οι δάσκαλοί μου με λάτρευαν. Αυτοί μάλιστα με έβαλαν στο θέατρο, γιατί η Κρητικομανιάτισσα μητέρα μου αντιδρούσε. Δώδεκα χρό­νων, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω μια προσωπικότητα. Μέσα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη υπήρχαν πολλά κορί­τσια, που το καθένα ήθελε να ζήσει τη δική του ζωή. Ο Stanislavski λέει ότι ο ηθοποιός έχει δύο προσωπικότητες, ο ένας είναι ο καλλιτέχνης, ο άλλος ο πα­ρατηρητής. Εγώ είχα την καθεμία απ’ αυτές τις προσωπικότητες πολλαπλασιασμένη. Μπήκα σαν εξαιρετικό τα­λέντο στο Εθνικό Θέατρο. Περνώντας από την επιτροπή για να πάρω το δί­πλωμά μου, όλοι μού έβαλαν “άριστα” και μόνο ο Δημήτρης Χορν, αυτός ο αθεράπευτος ζηλιάρης του ελληνικού θεάτρου, μου έβαλε “λίαν καλώς”.»

Η καρμική σχέση με το σινεμά

«Η σχέση μου με τον κινηματογράφο έγινε σχέση ερα­στή και ερωμένης. Αυτός όλο ζητούσε κι εγώ όλο έδινα. Μπήκα στο χορό και ήμουν η κορυφαία σ’ αυτό το ατέλειωτο γαϊτανάκι που κράτησε δεκαπέντε χρό­νια. Η μάχη για τα πρωτεία είναι τρομα­κτική. Όταν κρατήσεις τα ηνία στο χέρι, τότε μεθάς κι εσύ από τον καλπασμό. Θέλεις να είσαι μόνο πρώτη. Η ευθύνη από τα λάθη που έχω κάνει πέφτει αποκλειστικά στους δικούς μου ώμους. Η επιτυχία, το χρήμα, η προβολή, η φήμη με ενδιαφέρουν. Αλλά εξίσου με ενδιαφέρει η ηρεμία, η σιγουριά και ο έρωτας πάνω απ’ όλα. Με κατηγορείτε. Λέτε πως αποκοιμίζω τον κόσμο, πως νιαουρίζω ακόμα, πως δεν πέταξα την ποδιά του σχολείου. Εγώ είμαι θεατρίνα. Δείξτε μου λοιπόν τον εμπνευσμένο σκηνοθέτη της γενιάς μου, δώστε μου να κρατήσω στα χέρια το άξιο σενάριο που δεν γύρισα, φανερώστε μου μια πα­ραγωγή τίμια και καθαρή. Ο ελληνικός κινηματογράφος δεν μου πρόσφερε τί­ποτα απ’ ό,τι ζητώ. Δεν μπόρεσε ίσως».

Για τον Παπαμιχαήλ

«Παντρεύτηκα τον Δημήτρη Παπα­μιχαήλ γιατί τον θαύμαζα. Γοητεύτηκα από το ταλέντο του στη σχολή και, όταν μου πρότεινε να παντρευτούμε, δέχτηκα αμέσως. Με χωρίζουν με τον άντρα μου εκατοντάδες πράγματα, από την καθη­μερινή μας ζωή μέχρι το καλλιτεχνικό μας σμίξιμο. Έχουμε διαπράξει πολλά λάθη και οι δύο. Εγώ νιώθω τύψεις, αλλά ποτέ ενοχή. Η ζωή των ανθρώπων είναι μια παράξενη αλχημεία, όπου τα πολύτιμα μέταλλα, η αγάπη, ο έρωτας, το πάθος, η ειλικρίνεια, φθείρονται. Μην ψάχνετε να βρείτε ποιος φταίει».

Για τη μοναξιά

«Τι με απασχολεί περισσότερο; Η μοναξιά μου. Πού θα πάει; Μια γυναίκα ευαίσθητη όπως εγώ, που χώρισα από τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, με τον οποίο έζησα τόσα χρόνια, που έχω ένα παιδί μαζί του, δεν μπορεί να προσαρμοστεί εύκολα. Είμαι επαγγελματικά επιτυχη μένη, διευθύνω το σπίτι μου, είμαι μη­τέρα… Αλλά θα ήθελα να ξεκουραστώ. Να πάω κάπου για ένα διάστημα, μόνο με τον Γιαννάκη…».

Για την ίδια

«Δεν είμαι δήθεν σταρ, είμαι η πραγματική σταρ. Δεν είμαι δήθεν ταλαντούχα, είμαι πραγματικά ταλα­ντούχα. Δεν έχω κάνει δήθεν αποτυ­χίες, έχω κάνει μεγάλες αποτυχίες. Δεν έχω κάνει δήθεν επιτυχίες, έχω κάνει τα μεγαλύτερα ρεκόρ. Δεν είμαι δήθεν όμορφη, είμαι… ε, είμαι αυτή που είμαι! Δεν διεκδικώ πράγματα που δεν είμαι».