Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων που ίςως παραμείνουμε άγνωστοι και όμως η αγάπη και η ανησυχία για τον άνθρωπό μας, μας κάνει να εκτιμούμε την ζωή και την αξία της όπως επίσης και το μεγαλείο της συμπόνιας και της συνανθρωπιάς.
Μια καλή κουβέντα, μια αγκαλιά παρηγοριάς εστω και από κάποιον που δεν γνωρίζεις καν αλλα ζει το ίδιο δράμα στο διπλανό κρεβάτι κλινικής, μπορεί για λίγο να απαλύνει τον πόνο της ψυχής.
Αν δεν έχετε ξυπνήσει ιδρωμένοι απο άγχος, αν δεν έχετε κλάψει όλη μέρα-κάθε μέρα στους διαδρόμους ενός νοσοκομείου, αν δεν έχετε χάσει το στήριγμά σας, είτε σύντροφο, είτε φίλους, είτε συγγενείς και συνεργάτες που πιστεύατε πως υπό τέτοιες συνθήκες θα ήταν δίπλα σας ό,τι και να έχει συμβεί, αν δεν έχετε νιώσει ότι παρόλο αυτά δεν μπορείτε να σκεφτείτε άλλα άτομα εκτός από αυτά τα παραπάνω και κανέναν άλλον, αν δεν σας έχουν προδώσει, εαν δεν έχετε καρδιοχτυπήσει κάθε φορά που έχει χτυπήσει το τηλέφωνο μην τυχόν ακούσετε άσχημες ειδήσεις επειδή είστε σε τέτοια κατάσταση που είναι πιθανό ενδεχόμενο, αν δεν έχετε ευχηθεί να γύριζε ο χρόνος πίσω ή δεν έχετε προσευχηθεί σε κάθε Θεό, τότε ίσως δεν ξέρετε τι σημαίνει πόνος.
Αυτό ελπίζω φυσικά για όλους μας. Να μην ξέραμε, να μην ξέρουμε, να μην μαθαίναμε ποτέ. Αλλά δεν γίνεται. Γίνεται όμως να εκτιμούμε -καθημερινά- 3,4 αγαθά: την ζωή, την υγεία, την αγάπη και την συγχώρεση. Έχουμε την πολυτέλεια της ανάςας για τα ρίσκα, για το συναίσθημα, για την αυθεντικότητα, για το μαζί για ένα "συγνώμη, σ'αγαπώ"-"συγχώρα με, σε συγχωρώ".
Όχι για τα πρέπει, τα καθως πρέπει, την λογική, την εύκολη λύση. Να αγκαλιάζετε και να δίνετε ευκαιρίες στους ανθρώπους που αγαπήσατε ή αγαπάτε. Τώρα. Τώρα που εσείς μπορείτε και εκείνοι τα αποδέχονται ή σας τα δίνουν αντίστοιχα... Ήρεμο, καλό μας βράδυ....
