«Υποθέτω ότι όταν πέθανε ο Φρέντυ Μέρκιουρι το 91 που δεν υπήρχε το fb ( αλλά κ άλλοι θρύλοι) εκείνα τα χρόνια, όλοι οι RIPιτζηδες του σήμερα θρηνούσαν την απώλεια σπίτι τους, κλαίγοντας. Το RIP αν είχε ουσία ή νόημα τότε καθημερινά όλοι θα έπρεπε να κάνουν από ένα, για κάθε παιδί που πνίγεται στο Αιγαίο, που πεθαίνει επειδή βιάζεται στην Ταϋλάνδη ή "φεύγει" από ασιτία στην Αφρική. αλλά το RIP δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προσωπική ανάγκη του καθενός να γίνει μέρος μιας κουλτούρας ή ενός περιστατικού που προκαλεί ένα μαζικό συναίσθημα. Δεν είναι κακό αυτό. Ύποπτο είναι ...

διαβάστε τη συνέχεια....

...το γιατί να θέλει κάποιος να το δηλώσει με τέτοιο τρόπο αυτό το συναίσθημα... Το RIP όπως χρησιμοποιείται δε δηλώνει το "οχι ρε γαμωτο , κρίμα, τόσο σπουδαίος καλλιτέχνης"... Δηλώνει το... (Ο καθένας ξέρει καλυτέρα τι δηλώνει... )».