Πιο συγκεκριμένα, μίλησε στο περιοδικό People για τη σχέση της με το άλλο φύλο, αλλά και για τη θηλυκή της πλευρά: «Πάντα ήταν μια οδύνη για μένα η σχέση με το άλλο φύλο, από το σχολείο ακόμα. Εγώ ήμουν ένα αγοροκόριτσο, που όταν περπατούσα στο δρόμο με περνάγανε για αγόρι. Είχα καλλιεργήσει μια συμπεριφορά επιθετική, έβριζα, τα θηλυκά μου στοιχεία τα είχα πετάξει, τα ντρεπόμουν κιόλας, οπότε δεν είχα εισπράξει φλερτ ώστε να με γλυκάνουν, κι αυτοί που τους άρεσα δεν τολμούσαν να μου το πουν. Μέχρι τα 25 έκρυβα τη θηλυκή μου πλευρά. Μέσα από τους ρόλους προσπάθησα να συμφιλιωθώ με το τι σημαίνει γυναικεία φύση και να μην κρύβομαι πίσω από τα αντρικά στοιχεία. Μετά τα 40 άρχισα να αναζητώ τη θηλυκή μου πλευρά. Οι άντρες τότε έπρεπε να σκεφτούν πολύ προσεκτικά, για να δουν τι ευαισθησία υπάρχει πίσω από αυτό. Οι περισσότεροι, ακόμα και τώρα, αν πονάω πολύ, δεν το καταλαβαίνουν. Εγώ, όμως, δεν νιώθω ότι το κρύβω. Νιώθω, μάλιστα, ότι γίνομαι και ενοχλητική με το να το δείχνω. Αυτή η στάση ζωής με γλίτωσε από πολλή σαβούρα και αυτοί που έμειναν είναι αυτοί που είδαν και την πίσω πλευρά».

Όσο για το πώς αντιμετωπίζει τις αλλαγές στη ζωή της; «Οι αλλαγές με τρομάζουν μεγαλώνοντας. Και με τρομάζουν στο εξωτερικό μου περιβάλλον. Για να μπορώ να εξελίσσομαι, έχω ανάγκη από μια σταθερά, τους φίλους, το οικογενειακό μου περιβάλλον, το πώς με βλέπει ο άλλος. Αν αλλάζει το γύρω, δεν έχει νόημα να μετακινηθώ εγώ. Έχω πανικοβληθεί, έχω τρομάξει, δεν σου κρύβω ότι έχω φτάσει να έχω κατάθλιψη με τις πολύ μεγάλες αλλαγές. Δεν είμαι πολύ ευέλικτη πια».
Όσο για τις προδοσίες που έχει βιώσει; «Με τις ανθρώπινες προδοσίες δεν έχω πάθει φρίκη. Δεν έχω τόσο εξωραϊσμένη την ανθρώπινη ύπαρξη ούτε και εμένα την ίδια ώστε να λέω “δεν θα πληγώσουμε κανέναν”. Ίσως την πρώτη φορά που μου συνέβη να σοκαρίστηκα. Έχω όμως πληγώσει κι εγώ ανθρώπους. Κάνω συχνά απολογισμό και επειδή είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου, προτού μου το πουν, ξέρω ότι έχω υπάρξει άδικη κι επειδή είμαι ενοχική, μπορεί να κουβαλάω ενοχές για χρόνια. Δεν με συγχωρώ εύκολα. Είναι η φύση μου τέτοια, δεν είχα κι ένα οικογενειακό περιβάλλον που να με ντάντευε πολύ, ήταν ειλικρινές μαζί μου και αυτή η ειλικρίνεια μπορεί να μοιάζει και με σκληρότητα. Δεν μου χαρίστηκε τίποτα, οπότε εκπαιδεύτηκα να βλέπω το ποτήρι όπως είναι. Τους μεγάλους έρωτες της ζωής μου ποτέ δεν τους είδα εξωραϊσμένους. Πάντα ήξερα την πραγματικότητα και πρώτα έβλεπα τα κουσούρια και μετά τα καλά. Το πάθος όμως σε παρασύρει ακόμα και όταν ξέρεις».