«Η κυριότερη δυσκολία ήταν η πείνα. Δεν είχα χρήματα για τη διατροφή και το ενοίκιό μου. Έχω βρεθεί σε φάση που να πρέπει οπωσδήποτε να υποβληθώ σε επέμβαση στη Νέα Υόρκη και να μη γνωρίζω αν θα μπορέσει να με καλύψει η ασφάλειά μου. Υπήρχαν μέρες που δεν είχα φάω. Ευτυχώς είχα φίλους οι οποίοι με στήριξαν και ουσιαστικά με τάιζαν. Πέρασαν αυτά όμως!», είπε χαρακτηριστικά στο περιοδικό Εγώ Weekly και συνέχισε «όλες αυτές οι δυσκολίες με ανάγκασαν να εστιάσω και να ξεδιαλύνω μ’ ένα τρόπο τι ήθελα, να βάλω στόχους, να αποκτήσω πείσμα. Ο άνθρωπος αντέχει πολύ περισσότερο από όσο νομίζει. Ακόμα εξάλλου βιώνω δυσκολίες, ειδικά σε αυτήν την εποχή που όλη η χώρα βρίσκεται σε παρακμή. Κάνεις δουλειές και δεν πληρώνεσαι γι’ αυτές. Δεν υπάρχουν καν συμβάσεις».

Όσο για τη μετανάστευσή του από την Ουκρανία σε ηλικία δέκα ετών και το αν βίωσε ρατσιστικές συμπεριφορές από τους Έλληνες; «Σίγουρα. Όταν είσαι διαφορετικός και δε μπορείς να επικοινωνήσεις επειδή δεν ξέρεις τη γλώσσα, αντιμετωπίζεις ρατσισμό. Επίσης, τα παιδιά, που είναι πολλές φορές σκληρά, με κορόιδευαν για τα τρύπια παπούτσια ή την ίδια φόρμα που φορούσα κάθε μέρα. Ωστόσο, δεν έδωσα ποτέ σημασία σε αυτά. Ήμουν ο “Αλβανός” για τους συμμαθητές μου. Εκεί είναι το αστείο της υπόθεσης. Με φώναζαν Αλβανό, ενώ ήμουν Ουκρανός. Μου φαινόταν περίεργο. Δε μπορούσα να καταλάβω για ποιο λόγο με φώναζαν έτσι και σε κάθε περίπτωση γιατί πρέπει να θεωρείται βασικά ή κοροϊδευτικό σχόλιο το ότι απλώς κατάγεσαι από μια άλλη χώρα. Το βίωνα από πρώτο χέρι και φαντάζομαι το απομυθοποίησα γιατί είχα έντονη επιθυμία να προσαρμοστώ, να γίνω κομμάτι των Ελλήνων, να γνωρίσω τον πολιτισμό της χώρας».