«Όταν λοιπόν εσύ έχασες κάποιο πρόσωπο στην οικογένειά σου, όχι ότι δεν πονάς, είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι πίσω από το χαμόγελό μου και τη δύναμή μου, δεν κρύβεται ο πιο βαθύς και πιο μεγάλος πόνος. Θα κλάψω σπίτι μου, θα φωνάξω τα παιδιά μου. Είμαι στο σπίτι και φωνάζω “Άντζυ, που είσαι; Κορίτσι μου, ποια να πρωτοκλάψω;”. Τρέχουν τα δάκρυα ποτάμι. Αυτά δεν θέλω να δει ο κόσμος. Δεν θέλω να με λυπάται ο κόσμος. Δεν θέλω να βαρύνω τον άλλον με τον πόνο μου. Αν αφήσουμε τον εαυτό μας, τον εγκαταλείψουμε, είναι αυτοκτονία. Όλα είναι μια χαρά παιδιά, μόνο τα κοριτσάκια που έφυγαν, όλα τα άλλα είναι μια χαρά. Όλοι θα γυρίσουμε στον δρόμο τον κανονικό και είτε πονάμε, είτε κλαίμε, θα βαδίσουμε» είπε η Βέφα Αλεξιάδου και συνέχισε «Η ζωή θέλει μαχητές. Η ζωή είναι αγώνας. Η ζωή είναι άδικη, είναι σκληρή, είναι όμως και γλυκιά, είναι και πολύ ωραία και πρέπει να τη ζήσουμε με χαμόγελο. Να μην μας λείψει το χαμόγελο και αυτό πρέπει να το φροντίσουν οι γύρω μας όταν εμείς πονάμε. Και αυτό φροντίζω κι εγώ, να δώσω χαρά στα εγγονάκια μου, να γελάσω, να κάνω τον καραγκιόζη. Έχω την αδερφή μου, η οποία δεν ξέρει ότι έχασα τα δύο παιδιά μου. Όταν πάω στην αδερφή μου να κάτσω και να μιλήσουμε, κάνω τον καραγκιόζη. Εάν μάθει, θα πεθάνει» κατέληξε η διάσημη τηλεμαγείρισσα.