Tα talent shows, με επώνυμους ή χωρίς, δεν είναι ριάλιτι, αλλά ούτε και εκπομπές ταλέντων, τουλάχιστον όχι με την έννοια που έχει η λέξη «ταλέντο» στα κοινά λεξικά. Αλλιώς, τα φαβορί αυτών των εκπομπών -και πολλές φορές οι νικητές τους- δεν θα ήταν συμμετέχοντες που χορεύουν τουλάχιστον μέτρια και τραγουδούν ακόμα χειρότερα, αλλά παρ’ όλα αυτά, λόγω ιδιοσυγκρασίας εξολοθρεύουν αντιπάλους που έχουν φάει τα χρόνια τους στα ωδεία και τις σχολές χορού.

Η Μαρία Μπεκατώρου ήταν η περσινή αποκάλυψη στο «Just the two of us» και, επικοινωνιακά, ίσως η νικήτρια. Μπορεί το πολύπλευρο ταλέντο του Παναγιώτη Πετράκη να κέρδισε τυπικά, μπορεί η Ελένη Φουρέιρα με τα ανύπαρκτα ρούχα και το μυστήριο του επωνύμου και της χαίτης της να συζητήθηκε πολύ, αλλά εκείνη που κέρδισε την αγάπη του κόσμου (και την επανεκκίνηση της καριέρας της) ήταν η Μαρία Μπεκατώρου. Με αυτοπυροδοτούμενο κέφι, μεταδοτικό χαμόγελο και μηδενική πρόθεση να παραστήσει τη σέξι μοραία γυναίκα, δεν είχε σημασία πώς τραγούδησε ή χόρεψε. Ο κόσμος την ψήφισε φανατικά και την έφερε στη δεύτερη θέση, παρά το γεγονός ότι οι φωνητικές της ικανότητες (ή η έλλειψη αυτών) θα γίνονταν αντιληπτές και από τον Μπετόβεν στο τελευταίο στάδιο της κώφωσης.

Εδώ και χρόνια, είναι γνωστό ότι όσοι παρακολουθούν talent shows και ως εκ τούτου μπαίνουν στον κόπο να ψηφίσουν, δεν έχουν το καλλιτεχνικό κριτήριο ως πρώτο μέλημα την ώρα που σηκώνουν το ακουστικό. Η Καλομοίρα, ως νικήτρια διαγωνισμού τραγουδιού είναι το πιο αποστομωτικό επιχείρημα σχετικά, καθώς όταν βρέθηκε στην πρώτη θέση του Fame Story ζήτημα να έπιανε δυο οκτάβες χωρίς να κάνει τα τζάμια να τρίζουν. Ηταν όμως χαριτωμένη, χαμογελαστή και τόσο άμεση με την κριτική επιτροπή και με τον κόσμο, που δεν πείραζε κανέναν που ακόμα και οι απλές συζητήσεις της άνευ μουσικής έβγαζαν νόημα μόνο κατά το ήμισυ.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα του γκελ που κάνει στους τηλεθεατές η προσωπικότητα έναντι του ταλέντου είναι φυσικά ο Τρύφωνας Σαμαράς. Αν και είναι πετυχημένος επαγγελματίας εδώ και χρόνια, ήταν η συμμετοχή του στο «Dancing with the stars», που τον έκανε γνωστό σε όλη την Ελλάδα και σε ένα ηλικιακό κοινό που ως κομμωτής των σταρ δεν είχε μέχρι τώρα πρόσβαση -τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι που βλέπουν πολλή τηλεόραση έχουν περιορισμένο ενδιαφέρον για τα ρεφλέ και τις αντάυγειες. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν αναμενόμενη. Δεν χορεύει καλύτερα από όλους, σε δημοτικότητα όμως είναι ήδη φαβορί. Γελάει, αγχώνεται, προσπαθεί, παραπατάει και δεν πέφτει στην παγίδα της σοβαροφάνειας λες και η ψυχική του υγεία εξαρτάται από το αν θα εκτελέσει σωστά το jive ή όχι. Οσοι βιάζονται να καταγγείλουν την ανάδειξη μιας joie de vivre, κάπως καρτουνίστικης προσωπικότητας έναντι του καλλιτεχνικού ταλέντου, μάλλον ξεχνούν ότι τα συγκεκριμένα προγράμματα έχουν ψυχαγωγικό χαρακτήρα και δεν διεξάγονται υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού. Είναι σχεδόν αυτονόητο ότι οι τηλεψηφοφόροι δεν κρίνουν καλλιτεχνικές επιδόσεις και έχει αποδειχτεί ότι κάποια μεγάλα ταλέντα σε χορό και τραγούδι έχουν γίνει τόσο αντιπαθητικά στον κόσμο, που τα αποτελέσματα του televoting τους βαθμολογούν με πίσσα και πούπουλα σε τηλεοπτικούς όρους και τους πετάνε έξω από το παιχνίδι. Ο κόσμος ανέκαθεν προτιμούσε τις μη απειλητικές, χαρισματικές ιδιοσυγκρασίες με θετική ενέργεια για να εστιάσει την προτίμησή του. Η τηλεοπτική προσωπικότητα που δεν βασίζεται στο βεβιασμένο σεξ απίλ, σε κάνει να χαμογελάς και τσαλακώνεται χωρίς να γελοιοποιείται είναι πιο ελκυστική από μια τελειομανή, αγχωμένη παρουσία που σε τελική ανάλυση δεν είναι καθόλου διασκεδαστική. Δεν είναι τυχαίο που οι κωμωδίες ήταν πάντα πιο δημοφιλείς από τα μιούζικαλ. Για τις αντικειμενικές βαθμολογίες, υπάρχουν οι κριτικές επιτροπές.

ΑΛΙΝΑ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗ