ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ-ΡΩΜΑΝΟ ΛΙΖΑΡΔΟ
Μπορεί να τον γνωρίσαμε ως Τζέιμς Μποντ στο παρελθόν, φέτος όμως ο Πιρς Μπρόσναν ξεδιπλώνει ένα διαφορετικό του πρόσωπο στη μεγάλη οθόνη, καθώς πρωταγωνιστεί στο κινηματογραφικό μιούζικαλ «Μamma Μia». Ο Χολιγουντιανός σούπερ σταρ, που έλκει την καταγωγή του από την Ελλάδα, αφού η γιαγιά του ήταν Ελληνίδα, μιλάει για την εμπειρία του στην ταινία, αλλά και για τη χώρα μας, που του άφησε τις πιο γλυκές εντυπώσεις.Πώς αισθανθήκατε που γυρίσατε το «Μamma Μia» στην Ελλάδα;
«Ήταν υπέροχα! Ήταν ό,τι καλύτερο... Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από την Ελλάδα. Παρέα με τη Μέριλ Στριπ, τον Κόλιν, την Τζούλι Γουόλτερς. Όποιον και να ρωτήσεις σε αυτή τη συνοριακή γραμμή που μιλάμε, ειδικά εδώ στην Ελλάδα, το ίδιο θα σου πει!».
Πώς αντιδράσατε, όμως, που κάνατε την ταινία σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που ιδιαίτερα το καλοκαίρι φημίζεται για τις υψηλές θερμοκρασίες;
«Μπορεί να είναι λίγο ταλαιπωρία, μπορεί να γίνεσαι ράκος, αλλά είσαι βέβαιος ότι είσαι στο σωστό περιβάλλον και το περιβάλλον... ποτέ δεν σε εκδικείται! Η Φιλίπα Λόιντ (σ.σ.: σκηνοθέτρια της ταινίας) ήταν πάντα πολύ χαλαρή και ήρεμη και είχε να ελέγξει ολόκληρο συνεργείο κάτω από τόση ζέστη. Τελικά, ήταν ωραίο και εύκολο. Κανείς μας δεν δυσανασχέτησε και η δουλειά ολοκληρώθηκε ακριβώς με τον τρόπο που έπρεπε να γίνει».
Όταν έφτασε το σενάριο στα χέρια σας, δεν ξαφνιαστήκατε; Μοιάζει ανάμεικτο το καστ της ταινίας!
«Ανάμεικτο; Εξεπλάγην... Θυμάμαι πολύ καλά πότε ήρθε το τηλεφώνημα, πού ήμουν και τι έκανα ακριβώς! Με το που μου ανέφεραν τις λέξεις Μέριλ Στριπ, Mamma Mia και Ελλάδα είπα: Είμαι μέσα! Την επόμενη κιόλας βραδιά πήγα να δω την παράσταση και είπα: Θεούλη μου, για ποιο λόγο είπα ότι θα το κάνω;. Όταν έπεσε η κουρτίνα και ήμουν ακόμα στο θέατρο στο Λονδίνο με την οικογένειά μου, έλεγα και ξαναέλεγα: Γιατί είπα το «ναι»;. Επαναλάμβανα: Αφού συμμετέχει η Μέριλ, καλό θα είναι».
Η αλήθεια είναι ότι τα τραγούδια συνδέονται με αρκετές μνήμες όλων μας. Πώς κατάφερες να συνδεθείς;
«Ήξερα τον Μάρτιν Λο, που ήταν ο πρώτος θεατρικός σκηνοθέτης αυτού του σόου, ο οποίος είναι απλώς... θεός! Όταν του είπα για τη συμμετοχή μου, ήρθε από το σπίτι του στο Μαλιμπού ένα Σάββατο πρωί, κάθισε στο πιάνο μου και μου είπε: Μη σε φοβίζει τίποτα... Όλα θα τα βρούμε τώρα.... Στην αρχή έβγαζα άναρθρες κραυγές, αλλά με το που τελείωσε η μέρα νομίζω ότι κάτι κατάφερα. Μήνες αργότερα η γυναίκα μου μου είπε ότι όταν με πρωτοάκουσαν τα παιδιά μου να τραγουδάω, είπαν: Ωχ, ο μπαμπάς τραγουδάει χάλια. Το ίδιο συνέβη και στην ταινία την πρώτη μέρα, που μου είπαν: Ωχ, κύριε Μπρόσναν, χάλια το είπατε! Ευτυχώς, τις επόμενες μέρες δεν μου είπαν τίποτα! Πάντως, το προσπάθησα. Ο Μπένι (σ.σ.: από τους Abba) μου έδωσε και ένα i-pod με τα τραγούδια, για να εξασκηθώ. Τα άκουσα χίλιες φορές, πήγα στην παραλία για να απομονωθώ και τα τραγουδούσα στον ωκεανό. Στη συνέχεια έβγαζα το ένα ακουστικό και τα ερμήνευα ακούγοντας και τη φωνή μου... Δεν σταμάτησα την προσπάθεια».
Τι έγινε όταν ο Μπιορν και ο Μπένι σε άκουσαν να τα ερμηνεύεις; Εκεί, φαντάζομαι, θα είχες εκνευρισμό;
«Ναι. Η αλήθεια είναι ότι πρώτα έγραψα τα τραγούδια κάτω και τα τραγούδησα. Μέχρι τότε... όλα καλά. Στη συνέχεια έπρεπε όμως και να τα μαγνητοφωνήσω, στο Λονδίνο, στα στούντιο Air. Ας πούμε ότι εκείνη η νύχτα της ηχογράφησης ήταν σκοτεινή και ατελείωτη... Τίποτα δεν έμοιαζε να έχει γίνει σωστά. Δεν μπορούσα να πάρω σωστές ανάσες. Έκανα διαλογισμό και έφτασα να κοιμηθώ εξαντλημένος. Έριξα όλες τις ευθύνες στους θεούς. Όταν ξαναπήγα στο στούντιο, γέλασα πολύ όταν είδα τους συμπρωταγωνιστές μου, οι οποίοι τελικά τα πήγαν χειρότερα από όσο εγώ! Πάντως, όλοι χαρήκαμε που κάναμε αυτό το ταξίδι... Κάποια στιγμή ο Μπένι κάθισε στο πιάνο και είπαμε μαζί ένα τραγούδι. Μου είπε: Τραγουδάς... Είσαι καλός!. Όταν μπήκε ο Μπένι στο θάλαμο ηχογραφήσεων, ηρέμησα!».
Ήσουν λάτρης των Abba ή ήσουν από αυτούς που υποστήριζαν ότι δεν είναι κουλ να σου αρέσουν οι Abba;
«Θυμάμαι το 74, που κέρδισαν το διαγωνισμό της Eurovision, πήγαινα ακόμα στη σχολή υποκριτικής. Για κάποιον που ήθελε να γίνει ηθοποιός και να κατακτήσει τον κόσμο η ποπ μουσική ήταν... λάθος!
Η αλήθεια είναι ότι χόρεψα στους ρυθμούς των Abba, τους εκτιμούσα. Όταν ανέβαιναν στη σκηνή, με αυτά τα παλαβά κοστούμια τους, έλεγα: Τι χάλια... Πλάκα μας κάνουν;. Στη συνέχεια, όμως, δεν σταμάτησαν να κάνουν τη μία επιτυχία μετά την άλλη. Σε όλα αυτά τα τραγούδια ήταν αυτή η όμορφη ξανθιά τραγουδίστρια. Λοιπόν, αποκαλύπτομαι: και τους άκουγα και τους έβαζα στα πάρτι μας! Σε όλα τα μαθητικά πάρτι έπαιζα το Dancing Queen».
Οι Abba παραμένουν διαχρονικοί...
«Όταν είδα τη θεατρική παραγωγή, το κοινό γκρέμισε το θέατρο. Το θέατρο στο Λονδίνο είχε ένα υπέροχο επιτελείο καλλιτεχνών, το ίδιο και στη Νέα Υόρκη. Ελπίζω το ίδιο να συμβεί και με την ταινία στο σινεμά!».
