Από τη ΣΙΣΣΥ ΜΕΝΕΓΑΤΟΥ
Τρεις γάμοι, τρία φιλικά διαζύγια, δύο μελλοντικά όνειρα: να λειτουργήσει το «Σπίτι του Ηθοποιού» και να παίξει στην Επίδαυρο. Για όλα μίλησε στο ΛΟΙΠΟΝ. Για τη «θετή» της κόρη, που σε λίγο θα την κάνει γιαγιά, τη μεγάλη πληγή της που αιμορραγεί, τον «Όσκαρ», που της έχει πάρει το μυαλό στο σανίδι του Θεάτρου «Βεάκη», τον έρωτα που γεμίζει τη ζωή της και τους πολιτικούς που πρέπει να πάνε στο σπίτι τους, γιατί έφεραν τους Έλληνες σε απόγνωση. Η Άννα Φόνσου δεν μασάει τα λόγια της και ξέρει να λέει την αλήθεια. Άλλωστε, γι’ αυτό την αγαπάει ο κόσμος.
Αυτά που πραγματικά θελήσατε τα κάνατε;
«Το πιο σπουδαίο που νομίζω ότι έχω κάνει στη ζωή μου είναι το "Σπίτι του Ηθοποιού". Είναι η δική μου Επίδαυρος! Αν και θέλω πριν πεθάνω να μου ζητήσει κάποιος να παίξω στην Επίδαυρο, έστω στο Χορό μιας αρχαίας τραγωδίας. Αυτό είναι το δεύτερο μεγάλο μου όνειρο και το πρώτο να λειτουργήσει το "Σπίτι του Ηθοποιού"».
Περάσατε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Πώς είναι για ένα παιδί να μεγαλώνει σε μια φτωχογειτονιά στην Καισαριανή μόνο του, γιατί ο πατέρας του είναι εξορία, η μητέρα του κυνηγάει το μεροκάματο σαν καθαρίστρια, πουλώντας λεμόνια για να ζήσει;
«Λεμόνια και καρπούζια στο Κολωνάκι πάνω σε ένα γάιδαρο που τον έλεγα "Αδόλφο Αλφόνσο". Τότε πουλούσα λεμόνια ως παιδάκι και τώρα έχω το σπίτι μου εδώ. Είδες πώς τα φέρνει η ζωή; Εμένα με βοήθησε η οικογένειά μου να πάρω αρχές. Είχα μια μητέρα καταπληκτική και ο πατέρας μου κάποια στιγμή γύρισε από την εξορία και όλοι μαζί στην οικογένειά μου είχαν βαλθεί, για να πετύχω εγώ, να θυσιαστούν. Λες και το είχαν προαίσθημα ότι κάτι καλό θα κάνω στη ζωή μου».
Τι ονειρευόταν να γίνει εκείνο το παιδάκι;
«Καθόλου να γίνω ηθοποιός. Δεν είχα δει θέατρο. Είδα την πρώτη μέρα που βγήκα στο σανίδι και κινηματογράφο σκαρφαλωμένη στο δέντρο της γειτονιάς μου. Ήμουν πρώτη μαθήτρια και ονειρευόμουν, επειδή ήμουν πολύ καλή στα μαθηματικά, να ασχοληθώ με την έρευνα. Ήθελα να γίνω επιστήμονας, αλλά δεν υπήρχαν τα λεφτά για να σπουδάσω. Ηθοποιός ήμουν από τα 14 μου χρόνια».
Είστε από τις τελευταίες σταρ της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου" Πώς καταφέρατε να σας αγγίξει το σταριλίκι, αλλά να μη χάσετε την Άννα;
«Το χρωστάω στον πατέρα μου. Μου έλεγε: "Σνόμπαρέ το, είναι για λίγο. Τα άλλα είναι ουσιαστικά. Να μη μείνεις μόνη σου. Να μη σε νοιάζει αν δεν χτυπάει το τηλέφωνο και δεν σε καλούν να παίζεις. Μη σε πιάσει απελπισία". Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να είμαι στο θέατρο. Αλλά έστω και ταξιθέτρια να είμαι, μου αρκεί! Να μυρίζω το σανίδι. Να βλέπω τη σκηνή. Θέλω να είμαι μέσα εκεί. Το θέατρο είναι η ζωή μου και η οικογένειά μου».
Το «Σπίτι του Ηθοποιού» τελείωσε, αλλά έχετε παράπονο, γιατί δεν υπάρχουν τα κονδύλια για να επανδρωθεί με προσωπικό και να λειτουργήσει...
«Έχει τελειώσει από εμάς... Το κράτος μας χρωστάει 700.000 ευρώ, που πρέπει να μας τα δώσουν για να τελειώσουμε το διπλανό κτίριο, το οποίο αυτοί έχουν εγκρίνει. Το ΠΑΣΟΚ το υπέγραψε, ήρθε η Νέα Δημοκρατία, δεν μου έδωσε λεφτά, ξαναήρθε το ΠΑΣΟΚ και αυτός ήταν ο λόγος που έβαλα υποψηφιότητα. Και τις δύο φορές πήρα 17.000 ψήφους. Εδώ και ενάμιση χρόνο προσπαθώ να δω τον υπουργό Πολιτισμού για το "Σπίτι του Ηθοποιού" και δεν έχω πάρει απάντηση. Εγώ σε ένα χρόνο θα το τελειώσω, με οποιονδήποτε τρόπο! Δεν ξέρω τι θα σκεφτώ, αλλά θα λειτουργήσει!».
Τρεις γάμους, τρία φιλικά διαζύγια και ένα θηλυκό που στα πόδια του σφάζονταν παλικάρια...
«Εγώ δεν το είχα αντιληφθεί, γιατί δεν έδινα σημασία σε αυτό. Όσο ήμουν ερωτευμένη με έναν άντρα ήμουν μαζί του και όταν έπαυα να είμαι, έφευγα. Τον πρώτο μου άντρα, το θεατρικό επιχειρηματία του "Βεάκη" Κώστα Παλτόγλου, τον παντρεύτηκα όταν ήμουν 19 χρόνων. Ο δεύτερος άντρας μου ήταν ο σπουδαίος αρχιτέκτονας Νίκος Σοφιανός και μείναμε μαζί όσο ήμασταν ερωτευμένοι. Και ο τρίτος, ο μουσικός Τάκης Μπουγάς. Δεν πιστεύω στο γάμο, αλλά παρ’ όλα αυτά παντρεύτηκα τρεις φορές και χώρισα. Δεν με ενδιέφερε ποτέ ο γάμος, αν και δεν πέρασα άσχημα στους γάμους μου. Ήταν εξαιρετικοί και οι τρεις και είναι και φίλοι μου».
Δεν κάνατε παιδάκι. Έτυχε;
«Όχι, ήταν επιλογή μου. Νόμιζα ότι δύο παιδιά στο ίδιο σπίτι θα ήταν πολλά! (Γέλια.) Αλλά αγάπησα με πάθος το παιδί της αδερφής μου, την ανιψιά μου, την οποία υιοθέτησα. Την Ασημίνα "εγώ τη λέω Άση", η οποία είναι παντρεμένη και θα με κάνει γιαγιά σε λίγες μέρες. Και είναι κοριτσάκι το εγγονάκι. Θα τη βγάλουμε Μαρία, το όνομα της αδερφής μου, την οποία έχω λατρέψει πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο και την έχασα τόσο άδικα. Η Άση είναι ό,τι έχω και δεν έχω. Είναι η κόρη μου».
Είστε παραδοσιακή γυναίκα;
«Απόλυτα. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι δεν θα φροντίζω τον αγαπημένο μου. Όταν πάω σπίτι του, του πλένω τα ρούχα, του σφουγγαρίζω. Είμαι με το σφουγγαρόπανο στο χέρι!».
Θα τολμούσατε να παντρευτείτε για τέταρτη φορά;
«Δεν ξέρω αν θα ξαναπαντρευόμουν. Σίγουρα όμως δεν θα τολμούσα να μην είμαι ερωτευμένη».
Είστε ερωτευμένη;
«Ναι, είμαι ερωτευμένη. Είμαστε μια χαρά».
Πάμε όμως και στον «Όσκαρ», που παίζεται στο «Βεάκη». Θέλει τόλμη μια ηθοποιός να μεταμφιέζεται σε ένα 10χρονο παιδάκι που πεθαίνει από καρκίνο...
«Νομίζω ότι είναι ο ρόλος της ζωής μου. Αυτό το παιδί με έχει τρελάνει. Το έχω λατρέψει. Είναι πρόκληση για μένα, γι’ αυτό και δέχτηκα να το κάνω. Αν ζήσεις δέκα μέρες με αυτό το παιδί, όσο ζει η Τζέση Παπουτσή μαζί του επί σκηνής, είναι σαν να ζεις έναν αιώνα. Οι φράσεις του είναι συγκλονιστικές. Μεταξύ άλλων λέει: "Ρε Θεέ, γιατί επιτρέπεις να πεθαίνουν παιδιά σαν και μένανε, αφού δεν έχω κάνει κανένα κακό; Μήπως δεν είσαι αρκετά έξυπνος;". Παίζω γονατίζοντας, με πονάνε τα πόδια μου, αλλά έχω το φύλακα-άγγελό μου, το σκηνοθέτη Γιώργο Ρεμούνδο. Πιστεύω ότι αυτό το έργο έχει να δώσει πολλά στον κόσμο. Και σαν συμβουλή ο Όσκαρ λέει: "Ζείτε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία"».
Αυτή η Ελλάδα που βλέπουμε σήμερα σας πληγώνει;
«Ναι. Και γι’ αυτό δεν ξαναπολιτεύτηκα. Γιατί ένιωσα ότι δεν κάναμε αυτά που υποσχεθήκαμε. Πληγώνομαι πάρα πολύ για όλα αυτά που συμβαίνουν στον τόπο μας. Να μην μπορούμε πια να ελπίζουμε, να ονειρευόμαστε, αυτό με έχει τρελάνει».
Πιστεύετε ότι έχουμε πιάσει πάτο;
«Επειδή είμαι πολύ αισιόδοξο άτομο, δεν θέλω να το πιστέψω αυτό. Νομίζω ότι πια στην εποχή μας το να είσαι πολιτικός είναι ντροπή. Πρέπει να παραιτηθούν. Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν τι συμβαίνει και τα έχουν βρει δύσκολα. Πρέπει επιτέλους να πουν: "Ελάτε να δούμε πώς θα σώσουμε όλοι μαζί την Ελλάδα". Σε λίγο καιρό θα κατέβουμε 4 εκατ. Έλληνες στο δρόμο και θα τον φτιάξουμε αυτόν τον τόπο!».
Ο θάνατος της αδερφής σας είναι η μεγαλύτερη πληγή σας;
«Ναι. Έφυγε εντελώς ξαφνικά. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Στην αρχή σκέφτηκα να αυτοκτονήσω! Με κράτησε η κόρη μου. Ήταν πολύ μεγάλο πλήγμα για μένα, με διέλυσε. Για πολύ καιρό περπατούσα στο δρόμο σαν χαμένη και παραλίγο να γίνω αλκοολική, γιατί μου έλειπε πολύ! Μπήκε στο νοσοκομείο για μια γρίπη, που εξελίχθηκε σε βροχοπνευμονία και έφυγε σε 15 μέρες από ενδονοσοκομειακή λοίμωξη! Έχουν περάσει σχεδόν τεσσεράμισι χρόνια και θρηνώ ακόμα... Αν δεν με στήριζαν 3-4 άνθρωποι που είναι κοντά μου, δεν ξέρω τι θα είχε γίνει. (Δακρύζει.) Η κόρη μου με κράτησε στη ζωή. Έχω φίλους και φίλες εδώ και 40 χρόνια περίπου. Αυτό με έσωσε. Θεωρώ ότι η φιλία είναι σαν το λουλούδι, που πρέπει να το ποτίζεις, όπως και τον έρωτα, για να ανθίζει».
Με τον καθρέφτη σας πώς τα πάτε; Είναι πολύ της μόδας οι πλαστικές χειρουργικές επεμβάσεις στον καλλιτεχνικό χώρο...
«Είμαι υπέρ. Όλα μπορούν να διορθωθούν και γιατί όχι;».
Έχετε κάνει λίφτινγκ;
«Όχι, δεν έχω κάνει, γιατί φοβάμαι. Κακώς. Θα πρέπει να ξεπεράσω όμως αυτόν το φόβο μου, γιατί πρέπει να κάνω. Αλλά με την πρεσβυωπία που έχω βλέπω τον εαυτό μου και λέω: "Καλός είναι". (Γέλια.) Αν κάνω, θα το μάθουν όλοι. Αλλά επειδή κάνω ρόλους, πιστεύω ότι αν "τσιτώσω" το πρόσωπο, δεν θα μπορώ να τους κάνω. Φοβάμαι πως αν κάνω λίφτινγκ, δεν θα είμαι η Άννα».
