Ανάσταση, μωρό μου, Ανάσταση! Όχι, δεν έμπλεξα τις γιορτές, αλλά, ευτυχώς, έρχονται κατά σειρά τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά και τα Φώτα. Έρχονται παρέα με τα κάλαντα! Τι χρειάζεται κανείς για να τα πει; Ένα τριγωνάκι, τζάμπα πράμα! Και λες τώρα εσύ, με το φτωχό μυαλό σου: αν ξεκινήσω να χτυπάω πόρτες από το πρωί έως το απόγευμα, 300 πόρτες ας πούμε, δεν θα «τα πω» στις 150; Και δεν θα φιλοτιμηθούν να μου δώσουν από 1 ευρουδάκι όσοι τ’ ακούσουν; Πολλαπλασιάζουμε επί 3, άρα 450 ευρώ! Ως και κρέας, ναι κρέας, αγοράζει ο νεόπτωχος! Γελάτε; Μα δεν πρόκειται για αστείο. Περιμένετε λίγο κοντός ψαλμός αλληλούια, και θα δείτε πόσοι 30άρηδες και πάνω θα σας ζητήσουν οβολό. Πάει η εποχή που τα κάλαντα τα έλεγαν παιδάκια. Είναι πλέον 627.000 οι άνεργοι σ’ αυτή τη χώρα συν τους κάθε λογής μελαχρινούς και άλλους εισαγώμενους, που, ειρήσθω εν παρόδω, έκαναν γυαλιά καρφιά την Πάτρα πρόσφατα, Αφγανοί κατά Αφρικανών και τούμπαλιν. Φτάσαμε στο σημείο να περπατάς μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας και να σκοντάφτεις πάνω στους άστεγους που κοιμούνται, όπως ακριβώς συνέβη στον παρόντα νεόπτωχο το προηγούμενο Σάββατο στην οδό Σταδίου. Αφήστε δε που την επομένη προσπάθησα να πιω έναν καφέ εκτός της οικίας μου (είχα κάνει αιματηρές και για καιρό οικονομίες) και μου την έπεσαν όλες οι φυλές του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής, προκειμένου να μου πουλήσουν από παιχνίδια μέχρι μαντζούνια για την ακμή νεότητας. Δουλειές του αέρα, από ανθρώπους που ενίοτε έχουν χάσει τη δουλειά τους. Και ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα, σας λέω. Που έρχονται. Μαζί με τα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής που πολλαπλασιάζονται και περιλαμβάνουν πια και διανομή ιματισμού και κλινοσκεπασμάτων. Μετά τις γιορτές, λέει, έρχονται χιόνια. Με τις υγείες μας! Και Καλά Χριστούγεννα. Άμα τα καταφέρετε...
- Κυριακή βράδυ στην οδό Αθηνάς, δρόμο γνωστό και για τις «πεταλούδες» που παρεπιδημούν σ’ αυτόν μετά τα μεσάνυχτα. Μια Πόρσε είναι παρκαρισμένη κοντά στο σταθμό του μετρό. Όχι μια οποιαδήποτε. Η συγκεκριμένη ήταν βαμμένη ροζ! Να τρελαθεί ο δημοσιογράφος; Όχι, για να το αποφύγει, καλύτερα να βάλει τα γέλια. Διότι πάνω στο φιμέ (παράνομα) παρμπρίζ του εν λόγω αυτοκινήτου με καλλιγραφικότατα γράμματα ήταν γραμμένο το όνομα «Julia». Ποια Τζούλια; Η γνωστή. Εν πάση περιπτώσει αυτό που με δαιμονίζει είναι ότι έχω λιώσει παντελόνια και παντελόνια στις καρέκλες για να βγάλω τον επιούσιο και αυτή έβγαλε όσα εγώ σε μια ζωή δίχως καν να λιώσει ένα σεντόνι. Απ’ ό,τι είδα δηλαδή...
- Μιας και άρχισα με ροζ: Διαβάζω προσεκτικά ρεπορτάζ που αναφέρεται σε μια Πετρούλα, η οποία, λέει, μέσα από μια κασέτα θα μας διδάξει, φορώντας σεμνά ένα μαγιό, τις στάσεις του Κάμα Σούτρα, τις οποίες η συντάκτρια του δημοσιεύματος χαρακτηρίζει «στάσεις της κινέζικης φιλοσοφίας». Θα μπορούσε με την ίδια άνεση να αναφερθεί και σε στάσεις Κολιάτσου ή Καλλιφρονά, αλλά ας της πει κάποιος πως το συγκεκριμένο εγχειρίδιο του έρωτα γεννήθηκε στην Ινδία. Λέμε τώρα εμείς...
- Το καλύτερό μου: Παραγγείλαμε στη Γερμανία υποβρύχιο, το οποίο μάλιστα βαφτίσαμε «Παπανικολής», για να θυμόμαστε εκείνο που στο δεύτερο μεγάλο πόλεμο έδρεψε δάφνες. Και όταν ξεκίνησε να έρθει το εν λόγω «Παπανικολής» στα πατρώα ύδατα, αποδείχτηκε πως ήταν υποβρύχιο... μαϊμού, χάνοντας διάφορα κομμάτια στην πορεία. Αυτά περί της τεχνογνωσίας και της αποτελεσματικότητας, τα οποία πληρώνουμε για να μας τη λέει κι από πάνω η κυρία Μέρκελ.
