Η τρίτη σεζόν ξεκινά για τα «Καλύτερά μας χρόνια». Μια σειρά με φανατικό κοινό που έχει ξεχωρίσει στην ΕΡΤ από τη πρώτη στιγμή. Πώς αισθάνεσαι που είσαι μέρος της;

Νιώθω ότι μεγαλώνω μέσα σε αυτή τη σειρά κυρίως όταν βλέπω τα προηγούμενα επεισόδια , παρατηρώ τις διαφορές, μας βλέπω όλους ότι έχουμε αλλάξει, έχουμε μεγαλώσει. Μην ξεχνάμε ότι ήταν τρία περίεργα χρόνια γιατί μέσα σε αυτά άλλαξε πολύ το κοινωνικό πλαίσιο. Στην αρχή είχαμε την καραντίνα, μετά σιγά σιγά αρχίσαν να ανοίγουν τα πράγματα αλλά και να κλείνουν παράλληλα. Τώρα είναι η τρίτη χρονιά και υπάρχει μια πιο απελευθερωτική αίσθηση, οπότε νιώθω πιο χαλαρή μέσα σε αυτό το πλαίσιο και το απολαμβάνω.

Τι θαυμάζεις στην ηρωίδα που υποδύεσαι την Ελπίδα;

Νομίζω ότι αυτό που θαυμάζω στην Ελπίδα είναι η πίστη της σε αυτό που αγαπά. Το ότι πάντα βρίσκει τρόπους να σηκωθεί και να πατήσει στα πόδια της. Αισθάνομαι ότι πάντα ένας ηθοποιός θα βρει κοινά με τον ρόλο που υποδύεται. Το κοινό μας με την Ελπίδα είναι ότι και εγώ πάντα ψάχνω τους τρόπους να ορθοποδήσω και να τραβήξω το δρόμο μου.

Είσαι νέα ηθοποιός. Μάλιστα αποφοίτησες από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2020. Πώς μπήκες στον καλλιτεχνικό χώρο; Ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά ως ηθοποιός;

Μπήκα στον καλλιτεχνικό χώρο με τον ορθόδοξο τρόπο δηλαδή του κάστινγκ. Τον πρώτο χρόνο της σχολής έπαιξα στη βρετανική σειρά «Durells» που γυριζόταν στην Κέρκυρα και τελειώνοντας τη σχολή με ενημέρωσαν ότι γίνεται το κάστινγκ για τα «Καλύτερά μας χρόνια».

O παράγοντας «τύχη» σε βοήθησε, δεδομένου ότι βγαίνουν κάθε χρόνο πολλοί σπουδαστές από τις δραματικές σχολές;

Πιστεύω πολύ στο timing από την άποψη ότι εκείνη τη χρονική στιγμή η ΕΡΤ θα έκανε μετά από πολλά χρόνια μια σειρά μυθοπλασίας. Έτυχε λοιπόν να τελειώνω τη σχολή και στο type casting να ταιριάζω στην οικογένεια των Αντωνόπουλων, δηλαδή να ταιριάζω στη μέση Ελληνίδα, να είμαι κάπως μελαχρινή, να είμαι νέα κ.λ.π

Φανταζόσουν από μικρή τον εαυτό σου ως ηθοποιό;

Δεν ξέρω αν με φανταζόμουν ηθοποιό. Στην πραγματικότητα με φανταζόμουν σε διάφορες θέσεις και καταστάσεις. Πώς θα ήταν δηλαδή γενικά να βιώνω πράγματα αλλά νομίζω ότι δεν είχε μπει ακόμα μέσα μου το επαγγελματικό πρίσμα του ηθοποιού. Στο σχολείο μου άρεσε πάντα να παίζω στις παραστάσεις αλλά δεν ήμουν από τα παιδιά που θα το τολμούσαν εύκολα. Υπήρχαν παιδιά που το διεκδικούσαν περισσότερο από εμένα.

Γιατί πιστεύεις συνέβαινε αυτό;

Είχα κάπως αυτό το performance anxiety, το άγχος της σκηνής και της έκθεσης.

Από τη γεωλογική σχολή βρέθηκες στη δραματική σχολή. Οι γονείς σου στήριξαν την επιλογή σου να σπουδάσεις υποκριτική;

Nαι, με στήριξαν, άλλωστε οι γονείς μου δεν επενέβησαν καθόλου στην απόφασή μου. Φυσικά με παρότρυναν να πάρω πρώτα το πτυχίο μου γιατί όπως λένε «ποτέ δεν ξέρεις». Βέβαια τους καταλαβαίνω γιατί η γενιά η δική τους ζούσε σε μια μεγάλη αβεβαιότητα, όχι ότι στη δική μας είναι τα πράγματα καλύτερα, αλλά όταν με μεγάλωναν ήταν μια εποχή που πραγματικά δεν ήξερες τι σου ξημερώνει.

Σου λείπει κάτι από τον Πόρο όπου μεγάλωσες;

Νομίζω ότι τον Πόρο τον κουβαλάω με έναν τρόπο στις αναμνήσεις μου και στη φαντασία μου μιας και πέρασα όλα μου τα παιδικά χρόνια εκεί αλλά, όχι, σήμερα δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει. Είναι όμως μια γλυκιά ανάμνη

Πώς είδες τα πράγματα με τις παρενοχλήσεις στο χώρο του θεάτρου; Σε φόβισαν ως νέα ηθοποιό;

Δεν με φόβισαν και θα εξηγήσω γιατί. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει το κλισέ «πω, πω είναι πολύ βρώμικος χώρος, να προσέχεις» όταν λες ότι «θέλω να γίνω ηθοποιός». Ανέκαθεν υπήρχαν βίαιες συμπεριφορές, πάντα υπήρχαν παρενοχλήσεις. Αυτό που έχει αλλάξει είναι το κοινωνικό πλαίσιο όπου μέσω των social media και της γρήγορης πληροφόρησης τα πράγματα έρχονται στο φως και αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Το βλέπω σαν κάτι καλό που σε αυτή την εποχή διαδίδονται όλα πιο εύκολα και λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους. Αλλά από εδώ και πέρα είναι ευθύνη μας να γίνει αυτό το μάθημα συνείδηση και να μην μείνει απλά στο κομμάτι του κουτσομπολιού.

Έχω διαβάσει ότι κάνεις καράτε και γιόγκα. Τι παίρνεις από το καθένα;

Τυχαία ήρθε και η γιόγκα στη ζωή μου αλλά μου ταίριαξε. Είναι μια σχέση που κρατάω εδώ και πολλά χρόνια. Νομίζω ότι είναι αυτό που ταιριάζει περισσότερο στο σώμα μου και ως γυμναστική και ιδιοσυγκρασιακά. Νιώθω ότι συντονίζομαι κάνοντας γιόγκα. Το καράτε επίσης το ξεκίνησα τυχαία. Είχα αυτό τον ενθουσιασμό του καινούργιου καθώς δεν είχα κάνει ποτέ κάποια πολεμική τέχνη αλλά αργότερα είδα ότι με βοήθησε να έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση όταν περπατάω μόνη μου στο δρόμο. Με όλα αυτά που γίνονται γύρω μας, καθημερινά καλείσαι κάπως να βρεις τρόπους αυτοάμυνας, δεν είναι τίποτα δεδομένο.

Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στα social media σου θα δει ότι δεν ασχολείσαι και πολύ με αυτά...

Δεν θα σου κρύψω ότι πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να λέω «τι ωραία ήταν πριν που δεν υπήρχαν, που δεν ήταν δεδομένη η επικοινωνία μέσω των social media και δεν γίνονταν όλα μέσα από αυτά;» αλλά προφανώς αναγνωρίζω και τα οφέλη. Αυτό που με τρομάζει είναι η κενότητα που προκαλούν τα social media και το κομμάτι των δημόσιων σχέσεων που πρέπει να συντηρείς. Δεν το κατέχω καθόλου και δεν με αφορά πάρα πολύ. Δεν θα ήθελα να είμαι προϊόν.

Tι άλλο κάνεις επαγγελματικά αυτή την περίοδο;

Έχουμε ξεκινήσει τις παραστάσεις μας στο θέατρο Μπέλλος, με τη «Νύχτα των Μυστικών». Το έργο είναι του Άκη Δήμου και η σκηνοθεσία της Aικατερίνης Παπαγεωργίου. Είναι μια δουλειά που κάνω με πολλή αγάπη γιατί είναι η πρώτη θεατρική παράσταση μου και ευελπιστούμε με τους Young Quill να συνεχίσει μέχρι το Πάσχα.

Ιnfo: Tην Εριφύλη Κιτζόγλου τη βλέπουμε στην τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ1 «Τα Καλύτερά μας χρόνια» αλλά και στην θεατρική παράσταση «Η Νύχτα των Μυστικών» στο θέατρο Μπέλλος.