Eίσαι μια γυναίκα που διαγνώστηκες με καρκίνο του μαστού. Σε τι ηλικία το έμαθες;

Νόσησα στα 38 μου χρόνια.

Γενικά πρόσεχες; Έκανες τον ετήσιο έλεγχο;

Η μητέρα μου στα 55 της είχε διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού οπότε πάντα υπήρχε αυτό στο μυαλό μου για αυτό και κάθε χρόνο, από την ηλικία των 35, έκανα υπέρηχο μαστού.

Πώς το ανακάλυψες; Βρέθηκε σε έναν τυχαίο έλεγχο ή έπιασες κάτι που σε ανησύχησε;

Το ανακάλυψα το 2016 σε έναν τυχαίο έλεγχο. Ο ακτινοδιαγνώστης μου είπε ότι έχεις κάποιες κύστες αλλά καρκίνο δεν έχεις οπότε εγώ επαναπαύτηκα, έδωσα τα αποτελέσματα στον γυναικολόγο μου όπου και αυτός μου είπε ότι είναι όλα καλά. Τρεις μήνες μετά όμως ένιωσα ότι ένα συγκεκριμένο γρομπαλάκι είχε γίνει πιο σκληρό. Πήγα λοιπόν στην ίδια γυναικολόγο η οποία δεν ήθελε να με εξετάσει, λέγοντάς μου ότι αυτό που πιάνω είναι πρησμένο επειδή περιμένω να αδιαθετήσω. Της εξήγησα ότι αυτό το γρομπαλάκι είναι έτσι μονίμως και όταν το ψηλάφησε και εκείνη με έστειλε στον μαστολόγο και γιατρό μου πλέον Γρηγόρη Ξεπαπαδάκη. Εκείνος λοιπόν ήταν που μου το ανακάλυψε και μάλιστα μου είπε ότι είχε περάσει και στους λεμφαδένες του δεξιού μαστού. Χρειάστηκε να κάνω μαστεκτομή στο στήθος που υπήρχε ο όγκος και αφαίρεση των λεμφαδένων. Δύο μήνες μετά την μαστεκτομή ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες, και μετά τις ακτινοβολίες. Οκτώ μήνες μετά από το χειρουργείο μου είχα ολοκληρώσει και τις ακτινοβολίες.

Πώς το αντιμετώπισες όταν σου ανακοινώθηκε ότι έχεις καρκίνο του μαστού;

Ήμουν στο ιατρείο του γιατρού μου όταν μου το ανακοίνωσε ο ίδιος. Επειδή τον έβλεπα σκεπτικό κατάλαβα ότι κάτι κακό συμβαίνει. Δεν μου είπε τη λέξη καρκίνος –ίσως για να μην φοβηθώ- αλλά μου είπε ότι είμαι πολύ δυνατή, ότι πρώτα θα κάνω κάποιο χειρουργείο και μετά κάποιες θεραπείες. Τον ρώτησα: «γιατρέ έχω καρκίνο;» χωρίς να προλάβω να ολοκληρώσω όλη τη λέξη φρόντισε να μου το απομυθοποιήσει. Μου είπε μάλιστα «πες τη λέξη καρκίνος, μη φοβάσαι, είσαι πολύ δυνατή και θα τα καταφέρεις. Όλα θα πάνε καλά, όλα θα γίνουν όπως πρέπει ώστε να γίνεις καλά». Το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα ήταν αν θα χάσω τα μαλλιά μου. Η πρώτη μου έννοια ήταν αυτή.

Φοβήθηκες για τη ζωή σου;

Φυσικά φοβήθηκα για τη ζωή μου. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Νόμιζα ότι θα πεθάνω γιατί κατά κάποιο τρόπο τον καρκίνο τον έχουμε συνδυάσει με τον θάνατο οπότε στην ουσία ήταν σαν να χτύπησε ένα καμπανάκι ότι τελειώνει ο χρόνος μου, ότι θα πεθάνω. Δεν μπορούσα να συνειδητοποίησω όλο αυτό που μου συνέβη.

Όταν έφυγες από το γιατρό ποιον δικό σου άνθρωπο πήρες τηλέφωνο;

Την μητέρα μου η οποία είχε σοκαριστεί. Δεν περίμενε μια τέτοια εξέλιξη. Φυσικά στεναχωρέθηκε πάρα πολύ και αυτή. Την πρώτη βραδιά που έμαθα για τη διάγνωση ήταν σαν να έβλεπα ένα κακό όνειρο που θα ξύπναγα κάποια στιγμή από αυτό αλλά τελικά ήταν πραγματικότητα.

Πώς το ανακοίνωσες στα παιδιά σου; Τι σου είπαν;

Να σου πω την αλήθεια συμβουλευτήκαμε με τον σύζυγό μου δύο γυναίκες ψυχολόγους που ήταν ειδικές πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, η μία ψυχολόγος είχε νοσήσει κιόλας και μας τα είπε τα πράγματα όπως έχουν. Ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν τι συμβαίνει. Η δεύτερη μας μίλησε λίγο πιο θεωρητικά και μας είπε να τους το παρουσιάσουμε λίγο σαν παραμυθάκι ότι δηλαδή υπάρχει ένα μπιζελάκι μέσα στο στήθος της μαμάς και ότι θα το αφαιρέσουμε. Έτσι, επιλέξαμε τον πιο «ανώδυνο» τρόπο που όμως σήμερα θεωρώ ότι ήταν λάθος γιατί τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν τι συμβαίνει αλλιώς πολλές φορές μπερδεύονται. Αυτό το λέω γιατί αρκετά χρόνια μετά ο γιος μου είχε την πεποίθηση ότι ήταν δική μου επιλογή να πάρω αυτά τα χάπια, να μου πέσουν τα μαλλιά, να περάσω όλο αυτό που πέρασα. Υπήρχε πολύς θυμός επειδή η μαμά τους δεν ήταν καλά, φοβόντουσαν αν θα πάθω κάτι, αν θα ζήσω. Για αυτό θεωρώ ότι πρέπει να μιλάμε στα παιδιά με ειλικρίνεια ώστε να ξέρουν τι έχουν να αντιμετωπίσουν, με λίγο πιο εξευγενισμένο τρόπο.

Ποιοι ήταν κοντά σου τότε; Γνώρισες άλλες κοπέλες μέσα από την περιπέτειά σου που να γίνατε φίλες;

Από την αρχή ήταν κόντα η οικογένεια μου και κάποιοι κοντινοί φίλοι. Τώρα πια που είμαι στον σύλλογο γυναικών Γλυφάδας «Μαζί για τη Ζωή», έχω γνωρίσει γυναίκες που έχουν νοσήσει και νιώθω χαρούμενη με το γεγονός ότι μπορώ να ανταλλάξω μαζί τους κοινές εμπειρίες. Καταλαβαίνουμε απόλυτα η μία την άλλη.

Έχουν περάσει τα πέντε χρόνια που λένε ότι μπορεί κάποιος που έχει νοσήσει να αισθανθεί περισσότερο ασφαλής . Αισθάνεσαι σήμερα περισσότερο ασφαλής;

Αισθάνομαι ασφαλής ναι, σίγουρα κάποιες φορές μπορώ να κλάψω, μπορώ να συγκινηθώ με όλα αυτά που πέρασα. Από την άλλη νιώθω αρκετά δυνατή και έχουν περάσει τα χρόνια βλέπω πόσες πολλές καταστάσεις έχω βιώσει και έχω βγει νικήτρια μέσα από αυτές.

Τι έμαθες μέσα από αυτή την περιπέτεια με τον καρκίνο;

Έμαθα ότι η ζωή είναι πολύ μικρή, και ότι πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή, ακούγεται κλισέ αλλά δεν είναι. Νιώθοντας την «ανάσα» του θανάτου καταλαβαίνεις ότι τη ζωή σου πρέπει να την περνάς όπως εσύ θες και φυσικά καταλαβαίνεις ποιοι άνθρωποι θα πρέπει να είναι δίπλα σου, τι θα πρέπει να επίλεξεις να κάνεις στη ζωή σου. Γενικά αναθεωρείς πολλές καταστάσεις και προσπαθείς να ζήσεις για τον εαυτό σου και όχι για τους άλλους.

Ποιο είναι το μήνυμα σου στις αναγνώστριες του WomenOnly;

Να κάνουν προληπτικά όλες τις εξετάσεις τους, όχι μόνο για τον καρκίνο του μαστού αλλά γενικότερα και όσο μπορούν να μην το αμελούν. Να μην ξεχνάνε να ασκούνται και να κάνουν πράγματα που τους αρέσουν. Και τέλος να μην φοβηθούν αν βρεθούν αντιμέτωπες με μια τέτοια ανάλογη περιπέτεια γιατί πλέον ο καρκίνος του μαστού είναι μια ασθένεια ιάσιμη. Όλα είναι περαστικά και αντιμετωπίσιμα.