Έχετε καταφέρει να κατακτήσετε χρυσό μετάλιο σε τρεις διοργανώσεις: Ολυμπιακούς, Παγκόσμιο πρωτάθλημα και Ευρωπαϊκό. Είστε η πρώτη Ελληνίδα που το έχει καταφέρει αυτό. Το περιμένατε όταν ξεκινούσατε ότι κάποια στιγμή θα ήσασταν παράδειγμα σπουδαίας Ελληνίδας;
Αυτή είναι μια ερώτηση που μπορώ να την απαντήσω με πολλούς διαφορετικούς τρόπους γιατί ξεκίνησα τον αθλητισμό ως παιδάκι. Και νομίζω ότι όλα τα παιδάκια ξεκινώντας ένα άθλημα και ένα αγώνισμα που τους αρέσει και τους λένε κιόλας ότι έχουν ένα ιδιαίτερο ταλέντο, έχουν ένα όνειρο να πάνε στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να κερδίσουν. Μεγαλώνοντας και κάνοντας παγκόσμια ηλικιακά ρεκόρ, είδα ότι, τουλάχιστον, είμαι στον σωστό χώρο και συνέχισα να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα συμβεί αυτό. Και νομίζω ότι όσο ταλέντο να υπάρχει και ώθηση από την οικογένεια προς την σωστή κατεύθυνση αλλά και προπονητικά, πάντα κάποια στιγμή έρχονται τα δύσκολα. Αν μου λέγατε να απαντήσω αυτή την ερώτηση τις χρονιές μεταξύ του 2006 και του 2013 θα έλεγα «όχι δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί αυτό». Θα συνέχιζα να κάνω αθλητισμό για να κρατήσω την υποτροφία μου στο πανεπιστήμιο γιατί μου άρεσε το επι κοντώ, κάποιες φορές περισσότερο κάποιες φορές λιγότερο, ανάλογα με το πώς πήγαινε η προπόνηση και ανάλογα με τον προπονητή γιατί έχει μεγάλη σημασία να έχεις καλό κλίμα στην προπόνηση. Μετά το 2013 αφού τελείωσα το πανεπιστήμιο ήταν πλέον δική μου επιλογή το να συνεχίσω. Από εκεί και μετά άλλαξαν λίγο τα πράγματα. Όταν άρχισαν να ανεβαίνουν και οι επιδόσεις μου, άρχισα να γίνομαι ακόμα πιο σοβαρή με τον αθλητισμό και να συνειδητοποιώ ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Αλλά ακόμα και στο ξεκίνημα της Ολυμπιακής χρονιάς το φθινόπωρο του 2015 όταν ξεκινήσαμε προπόνηση, έλεγα ότι ο πρώτος μου στόχος είναι να μπω στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν σκεφτόμουν τότε ότι θα κερδίσω. Για αυτό σας είπα ότι είναι δύσκολο να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, γιατί ανάλογα με την κάθε χρονιά, μπορεί να δώσω διαφορετική απάντηση. Σίγουρα όμως τα τελευταία χρόνια ειδικά από τότε που άρχισα να κάνω προπόνηση με τον άνδρα μου, έχει σταθεροποηθεί τόσο πολύ η τεχνική μου όσο και οι επιδόσεις μου. Και το γεγονός ότι υπήρχε πολύ καλό κλίμα στην προπόνηση είναι πολύ σημαντικό. Δεν έγινε ποτέ με αγγαρεία.
Σας δημιουργεί αυτός ο χαρακτηρισμός μια πίεση με την έννοια ότι ο κόσμος περιμένει από εσάς πάντα επιτυχίες;
Μια πίεση υπάρχει πάντα. Θεωρώ ότι από τη μία πρέπει να υπάρχει μια πίεση από τον εαυτό μας και είναι σημαντικό αυτό, γιατί νομίζω αλλιώς δεν μπορείς να επιτύχεις. Από την άλλη υπάρχει και η εξωτερική πίεση και νομίζω με τις επιτυχίες έχουμε βρει μια καλή ισορροπία. Δηλαδή να μην πιέζουμε πολύ τον εαυτό μας αφού υπάρχει πίεση και από τους έξω. Δεν θα έλεγα ότι μου δημιουργούν πίεση αυτές οι επιτυχίες αλλά θα έλεγα ότι σχεδόν με στεναχωρεί το εξής: Για παράδειγμα πέρσι στο Παγκόσμιο κλειστού στίβου, βγήκα τρίτη κάνοντας μια αρκετά καλή επίδοση. Όμως δεν αναφέρθηκε ποτέ αυτό το χάλκινο μετάλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα, γιατί είμαστε λίγο συνηθισμένοι και σχεδόν κακομαθημένοι. Αλλά κατά τ’ άλλα δεν θα έλεγα ότι αυτό με πιέζει ή μου επηρεάζει τις επιδόσεις και τις εμφανίσεις.
Ο κόσμος του κλασικού αθλητισμού κρύβει διακρίσεις λόγω φύλου;
Ίσως ναι ίσως και όχι. Ίσως και προς τις δύο πλευρές πιθανότατα. Θεωρώ ότι σε κάποιες περιπτώσεις σχεδόν ευνοούνται τα γυναίκεια αγωνίσματα. Ίσως και στα άλματα παραπάνω. Και ίσως σε κάποια άλλα αγωνίσματα όπως τα σπριντ, ευνοούνται τα αγωνίσματα των ανδρών για σχεδόν ευνόητους λόγους. Για παράδειγμα δεν θα πεις «ο πιο γρήγορος άνδρας στον κόσμο», θα πεις «ο πιο γρήγορος άνθρωπος στον κόσμο». Παρόλα αυτά σε κάποια αγωνίσματα όπως στο ύψος γυναικών, στο μήκος, στο επι κοντώ νομίζω ότι είμαστε αρκετά ίσοι αλλά σχεδόν ευνοούνται - ίσως για κακούς λόγους - τα αγωνίσματα των γυναικών. Νομίζω ότι τέτοια προβλήματα παρατηρούνται περισσότερο σε άλλα αγωνίσματα παρά στον στίβο. Στα ομαδικά αθλήματα κυρίως.
Το σπορ του στίβου είναι μοναχικό. Τι είναι αυτό που δίνει κουράγιο σε έναν ανθλητή πριν από ένα καθοριστικό άλμα;
Είναι μοναχικό αλλά και δεν είναι την ίδια στιγμή. Παρόλο που δεν είναι ομαδικό, υπάρχει πάντα μια ομάδα γύρω μας. Για εμένα είναι ο άνδρας μου και οι φυσικοθεραπευτές μας και ο χειροπράκτης μας δηλαδή πάντα υπάρχει μια ομάδα. Από εκεί κει πέρα, την ώρα του άλματος είμαι εγώ. Αυτό που είναι σημαντικό την ώρα του άλματος είναι να κλείσω το μυαλό μου. Να έχω έναν διακόπτη και να πατήσω το off, γιατί έχω κάνει όλη την προπόνηση, έχω κάνει όλη τη δουλειά και εκείνη τη στιγμή πρέπει να αφήσω το σώμα μου να κάνει αυτό για το οποίο έχει προπονηθεί. Εκείνη τη στιγμή, πρέπει να έχω το σωστό συναισθηματικό έλεγχο, ώστε να καταφέρω να κλείσω το μυαλό μου από σκέψεις που μπορούν να με αποσυγκεντρώσουν και να κάνω αυτό που πρέπει.
Φαντάζει πολύ δύσκολο. Έτσι δεν είναι;
Είναι αλλά νομίζω ότι είναι και ένα από τα πράγματα που μας έχει φέρει την επιτυχία τα τελευταία 3-4 χρόνια, ότι, δηλαδή, έχουμε καταφέρει ουσιαστικά να κάνουμε αυτό τον συναισθηματικό έλεγχο.
Είναι η διάρκεια η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει μια αθλήτρια;
Δεν θα το έλεγα. Η κάθε χρονιά είναι διαφορετική. Όσο μεγαλώνω, αυτό που βλέπω είναι ότι υπάρχουν λίγο παραπάνω προβληματάκια τραυματισμών. Θα έλεγα όμως ότι είμαι από τις τυχερές γιατί δεν είχα από μικρή ηλικία τραυματισμούς. Έφτασα 25 χρονών όταν ξεκίνησαν κάποιοι τραυματισμοί. Περισσότερο ήταν τενοντίτιδες που θεωρητικά είναι και πιο εύκολο να αλλάξεις την προπόνησή σου και να βελτιώσεις αυτό το πρόβλημα. Μόνο από αυτή την πλευρά λοιπόν είναι δύσκολο το θέμα της διάρκειας στον χώρο.
Η κορυφή όμως είναι πάντα απαιτητική
Σίγουρα είναι δύσκολο να καταφέρεις να μείνεις πολλά χρόνια στην κορυφή, γιατί κάθε χρονιά βγαίνουν και καινούργιες κοπέλες αλλά από τη στιγμή που καταφέρνεις να σταθεροποιηθείς εσύ ο ίδιος σε ένα τέτοιο επίπεδο, νομίζω το μόνο που μπορεί να σε κρατήσει πίσω είναι οι τραυματισμοί.
Ποιο ήταν το πιο παλικαρίσιο μετάλλιο μέχρι τώρα;
Εγώ πάντα ξεχωρίζω ένα μετάλλιο που πήρα το 2008 όταν ήμουν νεάνιδα κι είχα πάει στο Παγκόσμιο νεανίδων και είχα πιάσει το όριο για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα την τελευταία εβδομάδα που μας έδιναν περιθώριο να το πιάσουμε. Πήγα εκεί με μία από τις χειρότερες επιδόσεις και μπήκα στον τελικό 11η ή 12η -αν θυμάμαι καλά- και κατάφερα στον τελικό να κάνω καλύτερη προσωπική επίδοση 15 εκατοστά παραπάνω για εκείνη τη χρονιά και να είμαι τρίτη. Και για εμένα αυτό είναι από τα μετάλλια που πάντα αναφέρω γιατί ήταν μια έκπληξη. Ξέρω πάντα ότι όταν κατεβαίνω στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα πάω για να κερδίσω. Μπορεί βέβαια κάποια άλλη κοπέλα να έχει μια πολύ καλή μέρα εκείνη την μέρα και να βγω δεύτερη ή τρίτη. Αλλά, ουσιαστικά, ξέρουμε με τι προοπτικές πάμε και εκείνο το μετάλλιο του 2008 ήταν ένας από τους λίγους αγώνες όπου εξέπληξα τον εαυτό μου.
Ο ελληνικός στίβος γνώρισε μια απαξίωση μετά τα σκάνδαλα ντόπινγκ του 2004. Μπορεί, πιστεύετε, να ανακάμψει;
Νομίζω ότι έχει ήδη ανακάμψει. Νομίζω ότι συγκεκριμένα από το Ρίο και μετά δηλαδή η ομάδα αυτή και τα μετάλλια και οι υψηλές θέσεις, όλα ήταν πολύ ξεχωριστά παιδιά. Το ξέρω και το λέω γιατί έχω υπάρξει μέσα στο στίβο από τα δέκα μου οπότε, ξέρω όλες τις ομάδες μεταλλίων που έχουν βγει από τότε και ήταν μια ξεχωριστή φουρνιά θα έλεγα η ομάδα του Ρίο. Επίσης, και στην ομάδα του Βερολίνου είχαμε μικρά παιδιά με μεγάλες επιτυχίες, είχαμε τη Βούλα (Παπαχρήστου) και τη Νικόλ (Κυριακοπούλου) που έχουν επιτυχίες αρκετά χρόνια. Για εμένα έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα και το βλέπω και από μέσα και από έξω.
Ποιο ήταν μέχρι τώρα το σχόλιο κάποιου που σας συνάντησε και έχετε κρατήσει;
Είναι πολύ δύσκολο να την απαντήσω αυτή την ερώτηση γιατί κάθε χρονιά και μετά από μεγάλα πρωταθλήματα, μας έρχονται πάρα πολύ ωραία μηνύματα που δυστυχώς τα θυμάσαι για λίγο και μετά δεν τα συγκρατείς. Αναμφίβολα είναι πολύ όμορφο να ακούς από γονείς να σου λένε ότι «εσύ είσαι ο λόγος που στείλαμε το παιδί μας στον αθλητισμό».
Είσαστε μία από τους πρεσβευτές του 3ου «Νο Finish Line Athens». Τι σημαίνει αυτό για εσάς;
Είμαι από το ξεκίνημα στο «Νο Finish Line Athens» και είναι μεγάλη μου χαρά να συνεχίζω να είμαι με αυτή την ομάδα και ειδικά όταν έχει πάει και τόσο καλά τα τελευταία δύο χρόνια. Ούσα και ambassador για το «Μαζί για το Παιδί», έχει και μια σημασία παραπάνω. Αλλά είναι πολύ ωραίο να βλέπουμε ότι όταν δίνεις ευκαιρίες στους ανθρώπους ακόμα σε μία τόσο δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα, θα έρθουν και θα κάνουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν αυτούς που έχουν ανάγκη.
