Θα μπορούσα να σου γράφω ώρες, αλλά είναι απλά τα πράγματα! Ψάχνω τρόπο απεξάρτησης από τύπο που εμφανίζεται κι εξαφανίζεται. Τι τους πιάνει κι από κει που είναι όλα μέλι γάλα, κάνουν να δώσουν σημείο ζωής μια εβδομάδα; Και γιατί εγώ κάθομαι Αθήνα και περιμένω να με θυμηθεί, ενώ θα μπορούσα να την έχω κάνει για διακοπές;

Γίνε φίλος της θείας Λουκίας και στο FaceBook

Έλλη μου, δεν μπορώ να ξέρω τι «τους πιάνει» και εξαφανίζονται, ούτε και είναι κάτι που θα έπρεπε να σε απασχολεί. Αυτό που θα έπρεπε να σε απασχολεί και που ξέρω μετά βεβαιότητος είναι ότι ο λόγος που κάθεσαι στην Αθήνα και τον περιμένεις, αντί να πηγαίνεις διακοπές έχει να κάνει μαζί σου και όχι μαζί του. Και πιο συγκεκριμένα, έχει να κάνει με το χαμηλό αυτοσεβασμό σου και την επίσης χαμηλή αυτοεκτίμηση σου.

Βλέπεις, όταν περιμένεις από έναν άνθρωπο που σε αγνοεί και αδιαφορεί για τα συναισθήματα σου, να σου δώσει αξία προσφέροντας σου λίγη από την προσοχή του -αν και όταν του κάνει κέφι- και αρκείσαι σ' αυτό, δείχνεις να πιστεύεις ότι μόνο τόσο μετράς σαν άνθρωπος.

Όταν όμως καταλάβεις ότι δεν χρειάζεσαι την αναγνώριση κάποιου άντρα για να υπάρξεις, ότι έχεις από μόνη σου τη δική σου αξία και αρχίσεις να εκτιμάς τον εαυτό σου για αυτό που είσαι πραγματικά μέσα σου, τότε θα πάψεις να χαρίζεσαι στον καθένα και να εξαρτάσαι από άτομα που αρνούνται να σου προσφέρουν αυτό που έχεις ανάγκη. Και τότε, όταν το καταλάβεις αυτό, θα ακολουθείς κανονικά το πρόγραμμα σου, θα περνάς πολύ καλύτερα είτε μόνη σου είτε με παρέα και θα πάψεις να χάνεις τον χρόνο σου με ανίατες περιπτώσεις.